Eens in de zoveel tijd moet je eens veranderen zegt men dan wel eens. Een van de dingen die op mijn lijstje stond was het kleuren van de kunstaasjes die ik bouw. Met name de lepels en de spinners. Die kleuren werden er met een airbrush op gemaakt en dat was naast dat het erg bewerkelijk was, ook nog eens ongezond en milieu belastend. Ik heb geëxperimenteerd met zogenoemde decal stickers. Daarbij zijn de mogelijkheden ongekend en onbeperkt maar ze blijven niet goed genoeg zitten. In gesprek met een collega opperde hij de mogelijkheid van emailleren. Dat is minstens zo bewerkelijk maar dan gewoon aan de keukentafel en ik hoef geen beschermende kleding aan. Toegegeven, de eerste paar keer was ik niet onder de indruk maar zoals zo vaak, baart ook hier oefening de kunst. We zijn nog niet aan de perfectie maar de lepels functioneren en worden steeds fraaier. Hieronder een aantal foto van de kleuren mijn oefen stukjes. Inmiddels staan de eerste geëmailleerde lepels in de shop. Mocht het u opgevallen zijn dat er in het midden van de eerste foto een spinnerblad met daarin Poask3 gestanst, dat klopt, daarover later meer.

Op donderdag krijg ik een appje van Marc of ik nog van plan ben om te gaan vissen dit weekend. Ik antwoord dat het afhangt van de status van de buitenboordmotor die op dat moment bij de reparateur is. Gelukkig kon ik later die dag melden dat we dit weekend kunnen vissen. We spreken af om 08.30 uur maar dat wordt iets later. Het is verraderlijk glad in Friesland en dus waarschuw ik Marc dat hij rustig aan moet doen. Ondertussen prepareer ik de boot en zet alvast een emmertje strooizout in de kofferbak van mijn auto. Als Marc er is rijden we een stukje naar het beoogd viswater. Dat water is wat groter en aangezien in Mangtum de haven dichtgevroren is wijken we daarnaartoe uit. Het is maar goed dat ik strooizout heb meegenomen want de trailerhelling is net voor ons al gebruikt en het water dat bij het uitrijden van de trailer onvermijdelijk op de helling komt is bevroren. We strooien zout en laten de boot te water.

Ik heb eindelijk mijn GravGrib binnen. Het is een gimball die hydraulisch werkt en er voor moet zorgen dat de camera beelden stabieler worden en de horizon bijna altijd min of meer horizontaal blijft. We proberen heb vandaag voor het eerst uit. We beginnen meteen bij de helling met vissen maar al snel moeten we de hengels inhalen omdat er ijs ligt. Onze voorgangers hebben al een deel stukgevaren en ook ik neem een deel voor mijn rekening. Misschien dat aan het einde van de dag dit water dan ijsvrij is. We varen door het dorp Grou in de richting van Jirnsum als Marc de eerste vis van de dag haakt. Sterker nog de eerste drie komen op zijn conto. Het maakt mij niets uit wie er vis vangt als er maar wat gebeurt. Maar ik ben toch blij dat ik de vierde snoek van de dag mag haken. We vissen in wisselende omstandigheden. Soms wat neerslag en dan in de volle winterzon die het net wat aangenamer maakt. We vissen een stuk bij schiphuizen een aantal keren af omdat, toen ik hier twee weken geleden met mijn jongste dochter viste, wij hier een aantal lossers hadden. Het blijkt effectief, we vangen ze beide. De eerste is een mooie tachtiger wintersnoek, wat zijn ze toch mooi in de winter in het winters licht.

Marc en ik kunnen de conversatie aardig gaande houden. Marc vis slechts 3 maanden op snoek en is zeer leergierig. Hij denk erover een baitcaster te kopen en dus moet hij even met een dergelijke hengel vissen. In de loop van de dag krijgt hij behoorlijk ervaring want de snoeken hebben alle aandacht voor onze pluggen. Ik vis overigens nog even met een ABU Cello Dip die ik via E-Bay op de kop heb kunnen tikken. Kunstaas uit de jaren 60 van de vorige eeuw. Het is een plug waarvan het lichaam soepel is, kunststof en die een pittige actie heeft. Onze snelheid is echter net te hoog voor deze plug, Ik probeer hem later nog eens.

De teller loopt aardig op en het mooie weer veranderd in een dikke bui als de Gorpo met drie piepjes aankondigt dat de batterij nu echt leeg is. In ieder geval bijna vier uur beeldmateriaal met daarop een aantal aanbeten en snoeken. In die dikke bui gaat de hengel in de steun krom staan. Marc pakt de hengel en voelt meteen dat er iets “groots” aan zit. “Ik heb hem ook nog niet gezien zegt Marc als ik de boor in de wind van de kant af stuur en Marc vrije ruimte geeft om de snoek te drillen. Trek haar maar eens bovenwater dan. Marc merkt dat het kleine stokje, door Ron Peun speciaal gebouwd voor mijn vrouw, volledige controle biedt over deze snoek. Ik weet genoeg, een metersnoek!

Marc drilt haar uit en ik land de snoek. Na onthaken krijgt Marc voor het eerste van zijn leven een metersnoek in handen. “Er mag gelachen worden”, meldt ik hem als ik een foto van hem maak. Marc, die even onder de indruk is van het massieve van een metersnoek straalt ineens! Wauw. We meten de snoek twee keer tot we er overtuigd van zijn dat het echt om 100 cm snoek gaat. Gefeliciteerd Marc! Normaal gesproken geef je elkaar een hand. We hebben mooi gevist Marc, tot gauw

Vandaag vis ik met mijn oudste dochter. Ze had al een aantal keren aangegeven eens mee te willen en dat moest er vandaag van komen. Het is een mooie dag, weinig wind, een zonnetje en wij hebben geen haast. We komen om 11.00 uur bij de trailerhelling aan. Er zijn meer mensen met het idee te gaan vissen, want er staan een zestal auto’s met lege trailers daarachter. We traileren en beginnen met vissen. Dayna hoeft niet lang geduld op te brengen wat binnen 10 minuten wordt de timber tiger gegrepen en kan zij haar eerste snoek sinds lange tijd drillen.

Het is een mooie wintersnoek van ongeveer 75 cm lengte. Niet een gek begin constateren we als een boot met een paar broeders in Petrus langskomt en we informeren naar hun resultaten. Nog iets krijgen we te horen en wij zijn vanaf vanmorgen vroeg al bezig. Het blijft vissen! We vervolgen onze tocht en hebben een mooie conversatie over van alles en nog wat. We slepen onze pluggen langs de kade van Grou en passeren Hotel Oostergoo. Ons doel is de spoorbrug die we aan een nader onderzoek willen onderwerpen. We “storen” twee dood-aas-vissers die nog geen stootje hebben gezien. Voorbij de spoorbrug pruttelt de motor een paar en zegt dan doe het zelf maar. Dat is ongewoon, mijn Yamaha 6 PK, doet al ruim twintig jaar haar werk achter de Rana 14 en dat bijna altijd probleemloos. Ik verwacht dat het een brandstof toevoer probleempje is en controleer, slang, ontluchting en toevoer. Alles in orde, daar kan het niet aan liggen. Ik merk bij het aantrekken weinig compressie en we moet iets verzinnen. Vanzelfsprekend heb ik geen peddels of roeispanen bij me. Hoeft immers niet bij een degelijke en betrouwbare motor. We bellen met het thuisfront en een elektromotor en accu zijn onderweg. Ondertussen peddelen wij met behulp van het schepnet naar de afgesproken plaats. Na het zoeken van een plankje kan de elektromotor ook daadwerkelijk gemonteerd worden en kunnen wij onze weg vervolgen. We besluiten wel om linea recta naar de helling te varen. Het is jammer dat we ons voornemen deze spoorbrug een aantal keren af te vissen niet ten uitvoer kunnen brengen. De elektromotor doet echter ook haar werk en al terugvarend vangen we gewoon nog twee snoeken erbij. Voorwaar een prima vis-moment in het het nieuwe jaar. Dat nieuwe jaar dat hopelijk mag verlopen zoals u graag wenst beste lezer!

Ineens ging mijn telefoon van de zaak. Hoi met Marc, doe jij nog steeds mensen meenemen in de boot voor te vissen? Het laat zich raden waar de roots van Marc liggen. Ik moest even schakelen, Marc, Marc, Marc? Welke Marc ben jij? Toen kwamen de verklarende woorden en werd alles ineens duidelijk. Jazeker Marc voor jou altijd. En wanneer zou dat kunnen? Nou wat dacht van de 30e december aanstaande. Wauw zo snel al? Nou graag. En zo kwam het dat ik Marcen zijn vismaat Fons vanmorgen om 08.30 uur de afgesproken plaats ontmoet. Na een korte elleboog stappen we in de boot. Het is voor Fons de eerste keer in een boot. Na een korte uitleg vertrekken we. Marc en Fons zijn op zoek naar informatie over, snoeken, hengels, pluggen, kleuren etc. Ik stel ze gerust dat ze allemaal de revue zullen passeren deze dag maar dat vooralsnog een plug die 2 meter diepte kan halen voldoet. Marc monteert een redhead pike fighter en Fons voorziet zijn hengel van een screaming devil in dezelfde kleurstelling. We vertrekken en al snel is het Marc die de score opent. We praten honderduit en bij en onderwijl gaat er zo nu en dan er een snoekje aan de hengel hangen. Alleen bij Fons blijven de vangsten even uit maar als hij dan beet krijgt komt meteen de grootste tot dan toe boven water. Het gebeurt altijd onverwachts Fons. We proberen het een paar keer in het dorpje waar we begonnen zijn maar dan verkassen we naar de rust van de polder. Marc en Fons genieten van het natuurschoon rond de visplaats. Ganzen die hier in de buurt hun slaapplaatsen hebben stijgen in grote getale op en we zien een prachtige buizerd voorbij vliegen. Als er even later twee zwanen opstijgen komt steevast de opmerking dat de KLM weer opstijgt. Wat de kracht van reclame is mag nu duidelijk zijn.

Na een kleine pauze vangen er een mooie snoek van 87 cm. kort daarop gaat er een kleinere aan hangen. Ik kom er achter dat er een aantal sluizen dicht zijn die normaal gesproken open zouden zijn wat ons areaal aan viswater wat beperkt. We draaien dus om en Fons raakt vast. De kunstaasredder brengt uitkomst echter de speld van zijn onderlijn buigt uit en de screaming devil staat onder water geparkeerd. Even verder gaat er eindelijk een snoek aan mijn Timber Tiger hangen. Het is een mooi exemplaar. Marc gaat haar landen en zegt nog dat ze maar net vastzit aan het lipje. Of niet het schepnet moeten pakken. Ik zeg dat het niet uitmaakt of ze losschiet of niet en Marc zet de landing met de hand in. De snoek slaat een keer met haar kop en geeft als een estafette stokje de dreg aan Marc door. De haakpunt steekt diep in zijn vinger. Met een kniptang verlossen we Marc van het gewicht van de plug en geven hem de ruimte om zich van de haak te ontdoen. Hij weet de haakpunt door te duwen en na even te ontsmetten wikkelen we een drukpleister om de wond. Na een cup-a-soup kan Marc verder;). We vangen nog regelmatig een snoek alhoewel de stillere periodes langer worden. We keren terug in het dorpje en ook daar vangen we nog een paar snoeken. Aan het einde van de dag staat de teller op 12 stuks die ook nog eens eerlijk verdeeld blijken. Het heeft beide mannen goed voldaan en we spreken af het nog eens op korte termijn te herhalen. Alhoewel ik gezegd heb niets te willen hebben, schenken Marc en Fons mij een aantal lekker biertjes. De eerste Mc Chouffe nuttig ik terwijl ik dit stukje tik. Nu een paar foto’s en het filmpje volgt

Op deze dag heb ik me een klein beetje verheugd. Ik heb zelfs de weersomstandigheden een beetje in de gaten gehouden. Waarom hoor ik u denken? Welnu het was afgelopen week, mijn jongste dochter die vroeg of wij weer eens gingen vissen! Mijn oudste heeft ook die wens maar even andere besognes maar wat in het vat zit…… Vandaag stap de jongste bij mij in de boot. De voorspellingen zijn niet best, de wind gaat aantrekken en het wordt waterkoud. We rijden naar mijn geboorte dorp en traileren de boot. Het water in Friesland staat erg hoog, de polders zijn leeg gemalen en we wachten op het kunnen lozen naar zee van het overtollige water. Het leeg malen van de polders heeft als gevolg dat er veel klei in het water komt waardoor het water veranderd in een soort erwtensoep. Dat je daarin prima snoeken kunt vangen heeft Jan Eggers reeds lang geleden bewezen maar het trekt mij niet. Ik verkas dan naar een deel van Friesland waar de veengrond begint en heb dan vaak geen last. Maar ook in Grou is het merkbaar, de schiphuizen zijn nog helder maar het grote water heeft weinig doorzicht. Ik installeer de Gopro en we beginnen met vissen. De snoeken hebben geen consideratie met mijn jongste. Ze stellen haar geduld ter dege op de proef. De voorspellingen komen uit en het wordt steeds kouder. Na twee uurtjes vindt de accu van de Gopro het welletjes en de camera laat zijn drie piepjes horen ten teken dat ze uitschakelt. Geen twee minuten later is daar de eerste beuk. Haar hengel staat vervaarlijk in een bocht en ik zie de pompende beweging van snoek van enig formaat. Als ze zich even in het wateroppervlak toont weet ik het zeker. Ze weet zich echter van de spok te ontdoen die een paar meter bij de boot vandaan weer in het water ploft. In ieder geval had je voldoende spanning op de lijn Sis. Zulke dingen gebeuren. Ze weet nu ook weer het effect van zo’n aanbeet, je bent scherper en twee minuten heb je geen last van de koude. We besluiten het een aantal keren te wagen op dit traject. Nu ben ik aan de beurt. Mijn Timber Tiger wordt gegrepen. Ook dit is een mooie vis. Alsof het zo moet zijn onderga ik dezelfde ervaring als mijn jongste en ook deze plug komt zonder vis weer naar de boot. We verkassen een stukje en komen op het laatste traject voor de trailerhelling uit. “We gaan door tot we wat vangen”, hoor ik vanonder een zwarte muts. Haar geduld wordt uiteindelijk beloond met 93 cm snoek. We kunnen naar huis! Op de valreep vang ik nog een 50 cm snoekje vlak voor we traileren. Machtig mooi!

Toen ik een appje stuurde naar Jacob om te vragen of hij zondag tijd had om te vissen kwam het antwoord snel. Jazeker! Al snel was ook het tijdstip van 08.00 uur afgesproken. Een klein half uur later krijg ik een appje van Jacob terug, of het ook een uurtje later kan? Natuurlijk kan dat en hij had een erg valide reden: Dan kan ik samen met de kinderen mijn vrouw nog even een ontbijtje op bed brengen, ze is uiteindelijk jarig! Ware liefde denk ik dan, dat je van je vrouw op haar verjaardag gewoon mag vissen, de visite (beperkt) komt toch pas om 16.00 uur:).

Om 09.00 stappen we in en rijden naar de beoogde visstek. Daar staat de parkeerplaats echter zo vol met auto’s dat traileren wel mogelijk is maar daarna parkeren wel een probleem wordt. We kennen allebeide nog een een kleine vergeten trailerhelling in de nabijheid. Precies één Stelcon-plaat breed is er nauwelijks ruimte voor de Volvo om de wielen verhard te houden. Met één wiel er naast staat de Volvo vast. Ik krijg een déjà vu naar Denemarken waar ik ooit ook eens vast stond en er door een berger uitgehaald moest worden. Gelukkig vindt Jacob een mat die uitkomst kan bieden. De boot is te water en de Volvo staat verhard. We moeten, bij het weer uit het water halen van de boot, even goed kijken dat we er echt opstaan spreken we met elkaar af. We beginnen met vissen, maken een slag door een dorpje en treffen een aantal collega vissers. Een ervan blijkt een oude werkgever van Jacob te zijn, hoe klein is de wereld.

We krijgen al snel een paar aanbeten, missers en lossers, maar we vangen er ook een paar. Het zijn mooie winterse snoeken, lekker in het vlees. We maken een ommetje naar buiten en genieten van een ijsvogel die maar voor ons uit blijft vliegen. Maar in de wereld buiten uit is de de bijtlust van de snoeken minder. Dat is trouwens altijd zo op een visdag. Ik bedoel dat de bijtmomenten uitblijven. Dat zegt niets maar dan ook niets over het wel of niet aanwezig zijn van snoeken. Op de terugweg varen we nog even door een woonwijk. Doodlopende stukken zijn in de winter altijd goede stekken en zeker als je in dat rustige water aasvis voor je uit ziet schieten of een voorn vals haakt. We scharrelen ze lekker bij elkaar. Aan het einde van de visdag maken we nog even een trekje door het dorp. Die levert ook de twee gemiste snoeken (ook dat weet je natuurlijk nooit zeker) van eerder die dag op. We tellen er zeventien in totaal vandaag. Het traileren lukt gelukkig en Jacob kan op tijd aanschuiven bij het verjaarsfeest.

Vandaag vis ik met Kees. Kees is de neef van Popke en we hadden al langere tijd een afspraak staan maar ook wij hebben last van diverse perikelen die soms roet in het eten gooien. Kees is chef de mission vandaag en heeft de locatie via een app doorgezonden. We wijn er net na achten en laten de boot te water. We vissen slepend op snoek. Hoewel de weersvoorspellingen mooi weer beloven moeten wij de ochtend door in kil, mistig weer. Het warmtepak biedt uitkomst.Het is Kees die de score opent, sterker nog hij vangt de eerste acht snoeken en pas dan wil er bij mij een vis aan gaan hangen. Hoewel, we elkaar dus wel kennen vissen we vandaag voor het eerst samen in een boot en hebben dus gespreksstof voldoende. Vanzelfsprekend komt Popke regelmatig langs in de verhalen. Zeker als we snoeken vangen op plaatsen waar Kees ook wel met Popke snoeken gevangen heeft. Zo vissen we de dag door. In de middag breekt het zonnetje door en we hopen dat dit positieve effecten op de vangsten heeft maar het blijven vangstmomenten. We brengen de teller op 15 snoeken en tailleren de boot bij het laatste licht. Een mooie visdag en we spreken af dit eens snel te herhalen.

Het is ongeveer 2 ½ jaar geleden dat Popke het bericht krijgt dan niemand wil horen, slokdarmkanker. Ik zit in de auto onderweg naar huis als ik zijn telefoontje krijg. Dat bericht komt binnen als een mokerslag. Niet veel later zit ik met mijn vrouw bij hem op de bank. Alles schiet er door de gedachten, prognose, behandelplan, #$%^&*(!  

Popke zou Popke niet zijn als hij niet probeert er het beste van te maken. Vol goede moed ondergaat hij menig operatie, bestraling en chemokuur, in de hoop dat…. Hij ziet kans om het, fjildman wêzen, tot het laatst toe vol te houden. Ook oude ambachten als meubel maken, eenden korf vlechten, fuiken breien, palingroken en de moestuin hebben zijn aandacht. Druk als een klein baasje, aan de gang blijven, verzet plegen.

Het blijkt hopen tegen beter weten in, het is een niet te winnen strijd. Voor iedereen die een dergelijke strijd moet voeren of van nabij meemaakt komt er een moment waarop je denkt, waarom nog, waarvoor? Voor de patiënt komt dat moment vaak later dan voor zijn of haar omgeving. Er komt een gun factor om de hoek kijken die “rust” gunt.   Popke ving zijn laatste snoekbaars op 27 juli 2020 en overleed een kleine 14 dagen later op 8 augustus. Zijn uitvaart was zoals hij wilde, volledig verzorgt door zijn froulju. In de open lucht, een ruw houten kist, een mooie setting met veel symboliek. De fluitkunstenaar die acte te préséance gaf bracht me, als in een virtuele realiteit, onmiddellijk terug bij Popke in de boot. “Hearst it wol tink, wylsters!” Zo zal hij nog vaak in “VR” voorbijkomen.