Geplaatst op Geef een reactie

Samen met Jacob op 20 dec 2020

Toen ik een appje stuurde naar Jacob om te vragen of hij zondag tijd had om te vissen kwam het antwoord snel. Jazeker! Al snel was ook het tijdstip van 08.00 uur afgesproken. Een klein half uur later krijg ik een appje van Jacob terug, of het ook een uurtje later kan? Natuurlijk kan dat en hij had een erg valide reden: Dan kan ik samen met de kinderen mijn vrouw nog even een ontbijtje op bed brengen, ze is uiteindelijk jarig! Ware liefde denk ik dan, dat je van je vrouw op haar verjaardag gewoon mag vissen, de visite (beperkt) komt toch pas om 16.00 uur:).

Om 09.00 stappen we in en rijden naar de beoogde visstek. Daar staat de parkeerplaats echter zo vol met auto’s dat traileren wel mogelijk is maar daarna parkeren wel een probleem wordt. We kennen allebeide nog een een kleine vergeten trailerhelling in de nabijheid. Precies één Stelcon-plaat breed is er nauwelijks ruimte voor de Volvo om de wielen verhard te houden. Met één wiel er naast staat de Volvo vast. Ik krijg een déjà vu naar Denemarken waar ik ooit ook eens vast stond en er door een berger uitgehaald moest worden. Gelukkig vindt Jacob een mat die uitkomst kan bieden. De boot is te water en de Volvo staat verhard. We moeten, bij het weer uit het water halen van de boot, even goed kijken dat we er echt opstaan spreken we met elkaar af. We beginnen met vissen, maken een slag door een dorpje en treffen een aantal collega vissers. Een ervan blijkt een oude werkgever van Jacob te zijn, hoe klein is de wereld.

We krijgen al snel een paar aanbeten, missers en lossers, maar we vangen er ook een paar. Het zijn mooie winterse snoeken, lekker in het vlees. We maken een ommetje naar buiten en genieten van een ijsvogel die maar voor ons uit blijft vliegen. Maar in de wereld buiten uit is de de bijtlust van de snoeken minder. Dat is trouwens altijd zo op een visdag. Ik bedoel dat de bijtmomenten uitblijven. Dat zegt niets maar dan ook niets over het wel of niet aanwezig zijn van snoeken. Op de terugweg varen we nog even door een woonwijk. Doodlopende stukken zijn in de winter altijd goede stekken en zeker als je in dat rustige water aasvis voor je uit ziet schieten of een voorn vals haakt. We scharrelen ze lekker bij elkaar. Aan het einde van de visdag maken we nog even een trekje door het dorp. Die levert ook de twee gemiste snoeken (ook dat weet je natuurlijk nooit zeker) van eerder die dag op. We tellen er zeventien in totaal vandaag. Het traileren lukt gelukkig en Jacob kan op tijd aanschuiven bij het verjaarsfeest.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *