Categorie: 2020

Ineens ging mijn telefoon van de zaak. Hoi met Marc, doe jij nog steeds mensen meenemen in de boot voor te vissen? Het laat zich raden waar de roots van Marc liggen. Ik moest even schakelen, Marc, Marc, Marc? Welke Marc ben jij? Toen kwamen de verklarende woorden en werd alles ineens duidelijk. Jazeker Marc voor jou altijd. En wanneer zou dat kunnen? Nou wat dacht van de 30e december aanstaande. Wauw zo snel al? Nou graag. En zo kwam het dat ik Marcen zijn vismaat Fons vanmorgen om 08.30 uur de afgesproken plaats ontmoet. Na een korte elleboog stappen we in de boot. Het is voor Fons de eerste keer in een boot. Na een korte uitleg vertrekken we. Marc en Fons zijn op zoek naar informatie over, snoeken, hengels, pluggen, kleuren etc. Ik stel ze gerust dat ze allemaal de revue zullen passeren deze dag maar dat vooralsnog een plug die 2 meter diepte kan halen voldoet. Marc monteert een redhead pike fighter en Fons voorziet zijn hengel van een screaming devil in dezelfde kleurstelling. We vertrekken en al snel is het Marc die de score opent. We praten honderduit en bij en onderwijl gaat er zo nu en dan er een snoekje aan de hengel hangen. Alleen bij Fons blijven de vangsten even uit maar als hij dan beet krijgt komt meteen de grootste tot dan toe boven water. Het gebeurt altijd onverwachts Fons. We proberen het een paar keer in het dorpje waar we begonnen zijn maar dan verkassen we naar de rust van de polder. Marc en Fons genieten van het natuurschoon rond de visplaats. Ganzen die hier in de buurt hun slaapplaatsen hebben stijgen in grote getale op en we zien een prachtige buizerd voorbij vliegen. Als er even later twee zwanen opstijgen komt steevast de opmerking dat de KLM weer opstijgt. Wat de kracht van reclame is mag nu duidelijk zijn.

Na een kleine pauze vangen er een mooie snoek van 87 cm. kort daarop gaat er een kleinere aan hangen. Ik kom er achter dat er een aantal sluizen dicht zijn die normaal gesproken open zouden zijn wat ons areaal aan viswater wat beperkt. We draaien dus om en Fons raakt vast. De kunstaasredder brengt uitkomst echter de speld van zijn onderlijn buigt uit en de screaming devil staat onder water geparkeerd. Even verder gaat er eindelijk een snoek aan mijn Timber Tiger hangen. Het is een mooi exemplaar. Marc gaat haar landen en zegt nog dat ze maar net vastzit aan het lipje. Of niet het schepnet moeten pakken. Ik zeg dat het niet uitmaakt of ze losschiet of niet en Marc zet de landing met de hand in. De snoek slaat een keer met haar kop en geeft als een estafette stokje de dreg aan Marc door. De haakpunt steekt diep in zijn vinger. Met een kniptang verlossen we Marc van het gewicht van de plug en geven hem de ruimte om zich van de haak te ontdoen. Hij weet de haakpunt door te duwen en na even te ontsmetten wikkelen we een drukpleister om de wond. Na een cup-a-soup kan Marc verder;). We vangen nog regelmatig een snoek alhoewel de stillere periodes langer worden. We keren terug in het dorpje en ook daar vangen we nog een paar snoeken. Aan het einde van de dag staat de teller op 12 stuks die ook nog eens eerlijk verdeeld blijken. Het heeft beide mannen goed voldaan en we spreken af het nog eens op korte termijn te herhalen. Alhoewel ik gezegd heb niets te willen hebben, schenken Marc en Fons mij een aantal lekker biertjes. De eerste Mc Chouffe nuttig ik terwijl ik dit stukje tik. Nu een paar foto’s en het filmpje volgt

• 

• 

Op deze dag heb ik me een klein beetje verheugd. Ik heb zelfs de weersomstandigheden een beetje in de gaten gehouden. Waarom hoor ik u denken? Welnu het was afgelopen week, mijn jongste dochter die vroeg of wij weer eens gingen vissen! Mijn oudste heeft ook die wens maar even andere besognes maar wat in het vat zit…… Vandaag stap de jongste bij mij in de boot. De voorspellingen zijn niet best, de wind gaat aantrekken en het wordt waterkoud. We rijden naar mijn geboorte dorp en traileren de boot. Het water in Friesland staat erg hoog, de polders zijn leeg gemalen en we wachten op het kunnen lozen naar zee van het overtollige water. Het leeg malen van de polders heeft als gevolg dat er veel klei in het water komt waardoor het water veranderd in een soort erwtensoep. Dat je daarin prima snoeken kunt vangen heeft Jan Eggers reeds lang geleden bewezen maar het trekt mij niet. Ik verkas dan naar een deel van Friesland waar de veengrond begint en heb dan vaak geen last. Maar ook in Grou is het merkbaar, de schiphuizen zijn nog helder maar het grote water heeft weinig doorzicht. Ik installeer de Gopro en we beginnen met vissen. De snoeken hebben geen consideratie met mijn jongste. Ze stellen haar geduld ter dege op de proef. De voorspellingen komen uit en het wordt steeds kouder. Na twee uurtjes vindt de accu van de Gopro het welletjes en de camera laat zijn drie piepjes horen ten teken dat ze uitschakelt. Geen twee minuten later is daar de eerste beuk. Haar hengel staat vervaarlijk in een bocht en ik zie de pompende beweging van snoek van enig formaat. Als ze zich even in het wateroppervlak toont weet ik het zeker. Ze weet zich echter van de spok te ontdoen die een paar meter bij de boot vandaan weer in het water ploft. In ieder geval had je voldoende spanning op de lijn Sis. Zulke dingen gebeuren. Ze weet nu ook weer het effect van zo’n aanbeet, je bent scherper en twee minuten heb je geen last van de koude. We besluiten het een aantal keren te wagen op dit traject. Nu ben ik aan de beurt. Mijn Timber Tiger wordt gegrepen. Ook dit is een mooie vis. Alsof het zo moet zijn onderga ik dezelfde ervaring als mijn jongste en ook deze plug komt zonder vis weer naar de boot. We verkassen een stukje en komen op het laatste traject voor de trailerhelling uit. “We gaan door tot we wat vangen”, hoor ik vanonder een zwarte muts. Haar geduld wordt uiteindelijk beloond met 93 cm snoek. We kunnen naar huis! Op de valreep vang ik nog een 50 cm snoekje vlak voor we traileren. Machtig mooi!

Toen ik een appje stuurde naar Jacob om te vragen of hij zondag tijd had om te vissen kwam het antwoord snel. Jazeker! Al snel was ook het tijdstip van 08.00 uur afgesproken. Een klein half uur later krijg ik een appje van Jacob terug, of het ook een uurtje later kan? Natuurlijk kan dat en hij had een erg valide reden: Dan kan ik samen met de kinderen mijn vrouw nog even een ontbijtje op bed brengen, ze is uiteindelijk jarig! Ware liefde denk ik dan, dat je van je vrouw op haar verjaardag gewoon mag vissen, de visite (beperkt) komt toch pas om 16.00 uur:).

Om 09.00 stappen we in en rijden naar de beoogde visstek. Daar staat de parkeerplaats echter zo vol met auto’s dat traileren wel mogelijk is maar daarna parkeren wel een probleem wordt. We kennen allebeide nog een een kleine vergeten trailerhelling in de nabijheid. Precies één Stelcon-plaat breed is er nauwelijks ruimte voor de Volvo om de wielen verhard te houden. Met één wiel er naast staat de Volvo vast. Ik krijg een déjà vu naar Denemarken waar ik ooit ook eens vast stond en er door een berger uitgehaald moest worden. Gelukkig vindt Jacob een mat die uitkomst kan bieden. De boot is te water en de Volvo staat verhard. We moeten, bij het weer uit het water halen van de boot, even goed kijken dat we er echt opstaan spreken we met elkaar af. We beginnen met vissen, maken een slag door een dorpje en treffen een aantal collega vissers. Een ervan blijkt een oude werkgever van Jacob te zijn, hoe klein is de wereld.

We krijgen al snel een paar aanbeten, missers en lossers, maar we vangen er ook een paar. Het zijn mooie winterse snoeken, lekker in het vlees. We maken een ommetje naar buiten en genieten van een ijsvogel die maar voor ons uit blijft vliegen. Maar in de wereld buiten uit is de de bijtlust van de snoeken minder. Dat is trouwens altijd zo op een visdag. Ik bedoel dat de bijtmomenten uitblijven. Dat zegt niets maar dan ook niets over het wel of niet aanwezig zijn van snoeken. Op de terugweg varen we nog even door een woonwijk. Doodlopende stukken zijn in de winter altijd goede stekken en zeker als je in dat rustige water aasvis voor je uit ziet schieten of een voorn vals haakt. We scharrelen ze lekker bij elkaar. Aan het einde van de visdag maken we nog even een trekje door het dorp. Die levert ook de twee gemiste snoeken (ook dat weet je natuurlijk nooit zeker) van eerder die dag op. We tellen er zeventien in totaal vandaag. Het traileren lukt gelukkig en Jacob kan op tijd aanschuiven bij het verjaarsfeest.

Vandaag vis ik met Kees. Kees is de neef van Popke en we hadden al langere tijd een afspraak staan maar ook wij hebben last van diverse perikelen die soms roet in het eten gooien. Kees is chef de mission vandaag en heeft de locatie via een app doorgezonden. We wijn er net na achten en laten de boot te water. We vissen slepend op snoek. Hoewel de weersvoorspellingen mooi weer beloven moeten wij de ochtend door in kil, mistig weer. Het warmtepak biedt uitkomst.Het is Kees die de score opent, sterker nog hij vangt de eerste acht snoeken en pas dan wil er bij mij een vis aan gaan hangen. Hoewel, we elkaar dus wel kennen vissen we vandaag voor het eerst samen in een boot en hebben dus gespreksstof voldoende. Vanzelfsprekend komt Popke regelmatig langs in de verhalen. Zeker als we snoeken vangen op plaatsen waar Kees ook wel met Popke snoeken gevangen heeft. Zo vissen we de dag door. In de middag breekt het zonnetje door en we hopen dat dit positieve effecten op de vangsten heeft maar het blijven vangstmomenten. We brengen de teller op 15 snoeken en tailleren de boot bij het laatste licht. Een mooie visdag en we spreken af dit eens snel te herhalen.

Het is ongeveer 2 ½ jaar geleden dat Popke het bericht krijgt dan niemand wil horen, slokdarmkanker. Ik zit in de auto onderweg naar huis als ik zijn telefoontje krijg. Dat bericht komt binnen als een mokerslag. Niet veel later zit ik met mijn vrouw bij hem op de bank. Alles schiet er door de gedachten, prognose, behandelplan, #$%^&*(!  

Popke zou Popke niet zijn als hij niet probeert er het beste van te maken. Vol goede moed ondergaat hij menig operatie, bestraling en chemokuur, in de hoop dat…. Hij ziet kans om het, fjildman wêzen, tot het laatst toe vol te houden. Ook oude ambachten als meubel maken, eenden korf vlechten, fuiken breien, palingroken en de moestuin hebben zijn aandacht. Druk als een klein baasje, aan de gang blijven, verzet plegen.

Het blijkt hopen tegen beter weten in, het is een niet te winnen strijd. Voor iedereen die een dergelijke strijd moet voeren of van nabij meemaakt komt er een moment waarop je denkt, waarom nog, waarvoor? Voor de patiënt komt dat moment vaak later dan voor zijn of haar omgeving. Er komt een gun factor om de hoek kijken die “rust” gunt.   Popke ving zijn laatste snoekbaars op 27 juli 2020 en overleed een kleine 14 dagen later op 8 augustus. Zijn uitvaart was zoals hij wilde, volledig verzorgt door zijn froulju. In de open lucht, een ruw houten kist, een mooie setting met veel symboliek. De fluitkunstenaar die acte te préséance gaf bracht me, als in een virtuele realiteit, onmiddellijk terug bij Popke in de boot. “Hearst it wol tink, wylsters!” Zo zal hij nog vaak in “VR” voorbijkomen.

Het is even een tijdje geleden dat ik een stukje voor mijn blog geschreven heb. Gewoon geen tijd aan besteed door allerhande externe oorzaken. Zo was/is de boot aan een revisie toe en lag de prioriteit bij een studie. Hoogste tijd dus om het er vandaag maar eens te van gaan nemen. Ik vis met gasten uit België. Doorgaans komen Jan en Milan dan samen in de boot zitten, maar Milan moest studeren (Elektromagnetisme is een prachtig onderwerp Milan!) Zijn moeder zag haar kans schoon en stapte mee aan boord. Vandaag zijn dus Anja en Jan mijn gasten. Bij de trailerhelling, nog voor het weggaan, stelt Jan mij de vraag of dat wel kan, een vrouw aan boord? Ik moet lachen, vertel hem dat er vroeger bij de Marine, tegenwoordig kan dat niet meer natuurlijk, een uitspraak was die luidde: ”Een vrouw en een kip zijn de pest voor je schip!” “Maar vrouwen zijn natuurlijk zeer welkom aan boord, mijn eigen vrouw wil ik ook nog graag weer eens meenemen Jan.” Allemaal gein natuurlijk. 

Het weer dat ons vandaag beloofd is lijkt goed. Toch “pingt” buienalarm me even aan als we net vertrokken zijn. De donkere wolken met neerdalende sluiers die uit het noorden naderen bevestigen de “ping”. Even later, we zijn net begonnen met vissen, haalt de wind stevig aan. De regen, vermengt met een beetje hagel, daalt neer. Gelukkig varen we voor de wind waardoor de koude wind een beetje buitenspel wordt gezet. Daardoor zitten we wel ietsje langer in de regen. Niet lang na aanvang gaat er aan de hengel in de steun een snoekje hangen. De hatelijke nul is weg! Ook Jan vangt kort daarna een snoekje. Bij Anja wil het echte niet lukken. Ze wisselt de van Salmo Hornet door een andere kleur te kiezen, maar dat mag geen soelaas bieden. Jan en ik vangen beide nog een aantal snoeken. Inmiddels is het droog geworden en ik weet nu waarom Anja nog niets gevangen heeft. De camera is niet gemonteerd! Omdat het nu droog is kan dat. Anja wisselt nu naar rode Timber Tiger. Toch moet ze nog even geduld hebben. Pas bij de tweede trek onder een brug door wordt de eerste snoek door haar gehaakt. En dat zulks naar meer smaakt doet zich gedurende de dag blijken. Het is zo’n dag! Het is zo’n dag waarop je gedurende de dag in een min of meer regelmatig ritme snoeken blijft vangen. Mijn ervaring is dat je doorgaans in deze tijd van het jaar snoeken kunt betrappen op bijtmomenten. Meestal resulterend in een stuk of drie achtereen en daarna weer even een stille periode. Vandaag dus niet. Goed je kunt de klok er niet op gelijk zetten maar we vangen met grote regelmaat een snoek. Een andere wetmatigheid op dit soort dagen is dat je er bijna nooit een snoek vangt die richting of over een meter gaat. Ik hoop dan altijd op een uitzondering die de regel bevestigd. Vandaag is dat niet het geval. 

De dag wordt zonovergoten. De zonnepanelen op mijn dak doen vreselijk goed hun best om de stralen van januari-zon om te zetten in de nodige kilowatts. We genieten van snert, een droge worst en cup-cakes. Op de terugweg merken we dat tegen de wind in varen toch een jas scheelt. Het gaat zoals eerder omschreven. Anja die na de eerste snoek de smaak goed te pakken heeft gekregen vangt vandaag maar liefst vijftien exemplaren uit de Esox-familie. Samen met de aantallen die Jan en ik naar de oppervlakte halen brengt dat het niet geringe aantal van 48 snoeken op de teller. Inderdaad het is zo’n dag! Anja en Jan bedankt voor de mooie dag. Misschien toch vaker vrouwen aan boord?