Jaar: 2007

Na een avondje gezellig een paar pretpalen het hebben genuttigd, een piepklein Hagel en Dondertje te hebben gekiept en dus een relatief kort nachtje te hebben beleeft, straf ik mezelf vanmorgen met een acht kilometer duurloop ter verbranding van de nodige alcohol. Als ik weer thuiskom is het even snel douchen, ontbijten en als onze vrouwen opperen naar de Intra Tuin te willen gaan kijken Richard en ik elkaar aan. Onze vrouwen zijn getraind op het waarnemen van dit soort non-verbale communicatie en al snel is het besluit genomen. We traileren binnen een kwartier en vissen het dorp Mantgum af. We azen onze hengels natuurlijk met de zelfde pluggen als gisteren. Richard oppert nog even dat zwart de kleur is in dit grijze kleiachtige water en voorziet zijn hengel van een zwarte Fatso. Op de eerste trek draaien we aan het einde voor het gemaal een rondje. Richard wil zijn hengel binnenhalen omdat anders zijn lijn in de motor kan komen. Bovendien vist hij heel dicht bij de boot en is dat een kleine moeite. Ik zeg hem dat het volstaat dat hij zijn hengel even naar achteren laat wijzen en dat doet hij dan ook. Een mooie beuk op zijn hengel is het resultaat. Een prachtige dril brengt een dito snoek aan de oppervlakte. Even denk ik aan een meter, die mijn buurman hier ooit eens gevangen heeft maar dat blijkt niet zo te zijn. Het meetlint blijft op 93 cm steken.

Een mooie vette dikke winter snoek. Ze komt me vaag bekend voor. Na de nodige foto’s vervolgen we onze weg. Maar de Mantgummer snoeken zijn niet te verleiden. Het is na twee uur de bijhengel die eens keer krom gaat staan maar de snoek die deze plug aanviel bleef niet plakken. Jammer maar helaas. We draaien het zoveelste rondje als ik vind dat de Timber Tiger maar weer eens zijn best moet doen. Een mooie snoekbaars geeft gehoor aan de verlokkende ratelgeluiden van de Timber Tiger. Daarna praten Richard en ik nog enige tijd over verschillende soorten van dressuur. Vissen kunnen het aas herkennen en daardoor er niet meer in bijten maar volgens onze nieuwe theorie kun je vissen ook leren om alleen maar in bepaald aas te bijten. Volgens Richard is dat hier het geval en daarom zal hij ook eens gaan vissen met zijn Timber Tiger. Daar heb ik overigens nog nooit iets aan gevangen oppert hij nog terwijl hij het plugje aanbindt. Nauwelijks vijftig meter verder spreekt hij de woorden:”Het zal toch niet hè!” Vol ongeloof kijkt hij naar de snoek die zojuist zijn Timber Tiger heeft gegrepen. De theorie is echter bevestigd en daar gaat het om. We vangen vandaag dus drie vissen waarvan één mij vaag bekend voor kwam. Ik verwijs even naar de foto’s van 23 februari van dit jaar. Ik vang op die dag een snoek van 89 cm volgens mijn logboek. Net achter de anaalvin heeft deze snoek een beschadiging in de vorm van een streep. De oplettende kijker kan deze beschadiging ook op de snoek van Richard van vandaag waarnemen. In ongeveer tien maanden zou deze snoek dan 4 cm gegroeid zijn. Meten is weten! Een schamele dag met slechts drie vissen maar wel met een mooi verhaal!

Vandaag kon ik dan na een dagje klussen eindelijk vissen. En niet te vroeg omdat mijn vismaat voor vandaag helemaal uit Wassenaar moest komen. Richard is de man van een vriendin van mijn vrouw en we hadden van het zomer al besloten om nog eens samen te vissen. Dit weekend was daarvoor uitgekozen en om even over elfen ging de boot van de kant. Een klein stukje varen en de pluggen konden overboord. Ik vis vandaag met een Timber Tiger aan de handhengel en in de steun staat mijn baitcaster die geaasd is met een zo juist gekregen Salmo plug in een zwarte kleurstelling. Richard heeft het goed onthouden en mij zojuist geconfronteerd met mijn eigen uitspraak dat kleuren er niet toe doen. Zelf houd hij van variëren en knoopt er dus regelmatig wat anders aan. Het duurt lang voordat we een aanbeet krijgen. Het is Richard die een mooie snoek aan een spinnerbait haakt. De snoek werd vakkundig naast de boot gebracht waarbij de kieuwgreep echter net mislukt. De snoek bevrijdt zich van de enkele haak en ons rest een schatting van ongeveer 90 cm snoek. Daarna is het weer lange tijd rustig. Zelfs de Timber Tiger laat het afweten en het is zowaar de Salmo die de volgende snoek oplevert. De snoek heeft net de maat.

Nauwelijks vijftig meter verder rehabiliteert de Timber Tiger zich door twee maal kort achtereen te scoren. Daarna proberen we nog een aantal keren het zelfde stuk, de vangsten werden allemaal binnen 100 meter viswater geboekt, maar geen vis liet zich meer verleiden. We gaan nog even ondiep vissen. Richard vond trouwens alle water hier ondiep maar dat even terzijde. We vissen nu op nauwelijks tachtig centimeter water. Ook hier blijft het te lang stil naar mijn mening en we moeten wachten tot het dorpje. Het eerste wat we zien is een wegsprintende snoek vlak voor de boot. Die moet toch te vangen zijn en we draaien een rondje terug. Het is echter niet deze snoek die de Salmo grijpt maar een totaal andere op een vijftig meter van die plek. We schieten snel een paar foto’s, draaien de boot weer en vangen binnen vijfentwintig meter weer een snoek. Iets kleiner dan de vorige maar toch mooi in het vlees en 65 cm lang. We draaien weer over de plaats waar de wegsprintende snoek van zonet was waargenomen. Deze keer laat deze snoek zich niet onbetuigd en neemt de Salmo vol overgave. Na onthaken en foto’s vervolgen we onze weg en komen door een nauwe duiker. Richard moet even verbaasd kijken als ik de boot daardoor heen stuur maar al snel zijn we vanuit het duister weer in het licht. We draaien een boot na een driehonderd meter snoekloos vissen en keren terug naar de duiker. Aan het einde van de duiker springt een snoek op mijn Salmo, mist deze volledig maar heeft wel mijn lijn in haar bek, die ze vervolgens fraai doorsnijdt met haar tanden. Mijn zwarte Salmo drijft nauwelijks zichtbaar in de donkere duiker. Gelukkig weten we haar te vinden en even later bungelt ze weer vrolijk achter de boot. Richard heeft een oranje zwarte Salmo van het zelfde type gemonteerd als we de duiker voor de derde keer doorvaren. Boem is het op de oranje Salmo en Richard vangt een mooie snoek die hij de gehele duiker door moet slepen. We onthaken de snoek en vervolgen onze weg. Het licht verdwijnt langzaam uit de hemel als ik nog een snoekje scoor. Dat blijkt de laatste van vandaag. We ruimen op en ik draai de gashandel van de buitenboordmotor open. In het donker traileren we de boot. Een mooie dag met negen snoeken en een drietal missers.

Na de nodige visloze weekends kwam het er vandaag dan weer eens van. Ik had al vroeg in de week afgesproken met Wijtze. Ik zou bij hem in de boot stappen en om even voor kwart voor zeven stop ik bij hem voor de deur. Bijna onmiddellijk lichten de koplampen van zijn auto op en ik hoef alleen maar mijn hengels en kist over te laden en we zijn op weg. Onder een lantaarnpaal traileren we even later zijn boot en niet veel later zijn we nog in het donker op het water. Bijna instinctief stuurt Wijtze de boot naar de eerste stek. We draaien daar, nog steeds in het donker, de eerste twee rondes van de dag. Het blijft visloos. Tegen de tijd dat het een beetje begint te dagen zijn we al op volle snelheid onderweg naar stek twee. Daar aangekomen duurt het nog een goed uur voor we de eerste activiteiten waarnemen. Terwijl we druk zwaaien naar een klein meisje dat achter het raam van het huis dat we voorbij varen staat, stort een mooie snoek zich op mijn shad. Even drill ik de snoek maar dan schiet ze los. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal, evalueren Wijtze en ik deze loslater. “Het geeft de burger moed!” We blijven wederom een behoorlijke tijd zonder actie als ineens de hengel van Wijtze in de steun krom staat. Maar ook deze snoek weet zich te bevrijden. Soms heb je van die dagen! We draaien gestaag onze rondjes maar snoeken zijn niet te verleiden. We dwalen langzaam van de stek en vervolgen onze weg naar een ander stuk water dat ook prachtig helder is. Dat blijkt helaas niet zo te zijn omdat de gemalen in Friesland op volle toeren draaien. We verkennen toch nog wat nieuw water en na enig evalueren besluiten we om terug te keren naar de stek waar we in ieder geval twee keer actie hebben gekend. Daar aangekomen is het nog steeds niet veel. We mijmeren dat één miniem tikje de hele dag nog kan veranderen en meer van dat soort superlatieven. Zo nu en dan verbeelden we ons een aanbeet maar iets haken doe ik pas net na twee uur. Het is overigens de bodem en ik verspeel een grote shad omdat het echt niet los te trekken is. Dit heeft blijkbaar zo moeten zijn Wijtze. Ik ga nu vissen met de hengel die tot dan toe in de steun als bijhengel heeft gestaan. Deze hengel is geaasd met een Timber Tiger en ik voeg er nog aan toe dat die zich natuurlijk de gehele dag verwaarloosd heeft gevoeld omdat zij als bijaas, aan de bijhengel heeft moeten fungeren. We zullen haar een kleine rehabilitatie geven en als eerste hengel gaan voeren. Nauwelijks honderd meter verder haak ik de eerste snoek aan deze plug. Als kinderen zo blij zijn we. De gehate nul is weg. We bekennen elkaar dat het vertrouwen ook al een beetje begon te slinken. We vervolgen met die instelling onze weg. Nu is Wijtze zijn Screaming Devil aan de beurt. Ook deze snoek weten we te vangen. Ze zijn los roep ik nog tegen Wijtze, ze vliegen erop als gekken! Het blijken geen loze woorden want nauwelijks tien minuten later is het weer de Timber Tiger die scoort. Wie had dat durven hopen, drie snoeken zowaar. Terwijl we ons nog meer gelukkig prijzen dan we al waren, immers een dag in de boot met een goede vismaat is sowieso een geslaagde dag, wijten we de plotselinge bijtgekte van de snoeken aan het verdwijnen van de het bleke zonnetje. Zo draaien we de volgende zijarm op en daar dreunt de hengel van Wijtze krom. Onmiddellijk wordt een fikse hoeveelheid lijn van de spoel getrokken onder het geluid van een ratelende slip. Dit kon wel eens een hele beste zijn Hans, roept Wijtze. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#14‘);
//–>http://foto.poask.com/#14Ik denk zelf dat het een grote snoekbaars is volgt op een eerste waarneming. Ondertussen draai ik de andere hengels binnen. Mijn eerste waarneming is echter een dikke metersnoek. Het is een snoek Wijtze, een meter minimaal. Terwijl Wijtze de boot onder controle houdt, de snoek drillt en zich alvast op mooie foto’s verheugd, schiet ik de nodige plaatjes van hem. Even later schuif ik, gedwongen door een nauwelijks gehaakte snoek, een schepnet onder deze prachtige dame. Die kan niet meer weg Wijtze!. We meren af aan een steiger aan de zijkant en Wijtze onthaakt de snoek. Ik schiet plaatjes totdat Wijtze aangeeft dat de spieren in zijn arm zodanig verzuren dat hij de snoek niet meer kan tillen. Watje! Nauwelijks 24 pond (geschat) en je kan hem niet houden? Het zijn de kerels van vroeger ook niet meer! Rest ons nog het meten van deze vangst. Het meetlint blijft steken op 111 cm! Erg onder de indruk wordt de snoek keurig gereanimeerd. Ze verkiest haar vrijheid met een ferme slag van haar machtige staart. Wijtze hangt over de rand van de boot als een bokser die na tien ronden tegen een wereld topper, blij is dat hij niet KO is gegaan maar honds en honds moe is. Wat adrenaline al niet kan doen! Wat een snoek, wat een knoepert, wat een dag! Hevig onder de indruk rillen we nog even en besluiten dan om nog verder te vissen. Het einde van de zijarm levert nog een snoekje op. De teller staat binnen een uur op twaalf aanbeten en vijf snoeken. Ze zijn echt los maar na dat uur is het ook weer voorbij. We besluiten er mee op te houden. Het is fiks kouder en de wind haalt flink aan. En we hebben al een mooie dag gehad!

Vandaag was het de laatste mogelijkheid om even te kunnen vissen, als we even naar de toekomst kijken. Volgend weekend dient er een laminaatvloer gelegd te worden en de muren van glasvezel te worden voorzien in het nieuwe huis van mijn moeder. Dat doe je natuurlijk graag maar gaat wel ten koste van vistijd. Het zij zo. Het weekend daarna moet ik geheel vrijwillig met mijn vrouw op vakantie naar een zonnige bestemming binnen de Rijksdelen. Als we daarvan terug komen komt de verhuiswagen voorrijden en vindt de daadwerkelijke verhuizing plaats. Het weekend daarop is de beurs in Utrecht dus december is de eerst volgende keer dat het weer kan. Vandaar dat mijn vrouw en ik vandaag nog even wilden meenemen. Met zijn tweeën deze keer. Hoewel mijn achterbuurman nog wel even stopte, toen hij met zijn boot achter de auto bij mij voor het huis langsreed, om te vragen of ik zin had om me te gaan. Ik moest hem teleurstellen. Ik had al afgesproken met mijn vrouw. Ik mag me dus gelukkig prijzen. Mijn vismaat is mijn eega! Wederom in het eigen dorp de boot te water gelaten en om een uur of tien waren we op de Swette. De pluggen te water en slepen met die dingen. We wilden de route van de vorige weken weer even aan een onderzoek onderwerpen. Caty viste vanzelfsprekend met een Timber Tiger (bestaan er ook nog andere pluggen die vangen dan?) en ik besloot vandaag mijn nieuwe shads te gaan proberen. Nieuwe shads? Ja waarde lezer, nieuwe shads, echte vangers, speciaal onder POASK label gemaakt en in Utrecht hoop ik ze massaal te kunnen presenteren. Toch leek het er even op of ik gruwelijk les ging krijgen van mijn vrouw omdat de eerste vier vissen op haar naam kwamen. Achtereenvolgens ving zij, na natuurlijk eerst een misser te hebben gescoord, een snoek van 73, een snoekbaars van 65 en een snoek van 81. Even voor een brug scoort ze de snoek die we de vorige week gemist hebben. Ook deze snoek brengt het meetlint over de tachtig centimeter als we 84 aflezen. Gelukkig was ik daarna aan de beurt. Nadat de bijhengel even had krom gestaan kwam nu de aanbeet op mijn shad. We voeren onder een brug door en ik attendeerde Caty op een snoek die ik daar zag draaien. Ze kon de kolk nog goed waarnemen. Boven die plaats aangekomen was een mooie dreun op mijn hengel het gevolg. Een snoek van 77 cm kwam aan het oppervlak. Druk foto’s maken natuurlijk want er moet nog wat aan promotie gedaan worden. Na de fotosessie besluiten we de brug nogmaals af te vissen. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#15‘);
//–>http://foto.poask.com/#15Het lijkt op een herhaling maar helaas raak ik deze vis kwijt. Een mooi moment om even wat bouillon naar binnen te gieten. Ik vis dan altijd gewoon door en beman dan drie hengels. Natuurlijk zijn dat de momenten waarop het gebeurd. Een mooie 78 cm snoek stortte zich op de plug van Caty die onmiddellijk moest stoppen met schenken en als de sodemieter de andere hengels uit het bereik van deze vechtende snoek te trekken. Daarna is het even een tijdje stil. We passeren een windmolen en in het gat dat deze malende molen onder water heeft gemalen houdt zich een snoekje van 50 cm op, dat zich vol overgave op mijn shad stort. Wederom foto’s maken. We varen door, eten een broodje, vangen nog een snoek van 60 cm en komen langzamerhand bij de spoorbrug. Daar is het altijd bingo maar nu was het pas 50 meter voorbij de brug raak. Een maatse snoek van 53 cm kwam even aan boord. Even verderop is het wederom Caty die een snoek van 65 weet te verleiden. Door naar het volgende dorp krijg ik een mooie aanbeet. Even voel ik weerstand van een bewegende vis om vervolgens een onderlijn met een gebroken crosslock omhoog te trekken. Dat is !@#$$%^& de tweede crosslock die me dit seizoen in de steek laat. Ik besluit ze voortaan per twee weken te vervangen. Snel een nieuwe crosslock gemonteerd en een nieuwe shad, deze keer met een groene staart in plaats van een rode. Ook daar blijken ze niet vanaf te kunnen blijven want de eerst volgende snoek die zich manifesteert heeft wel zin in dit hapje. Ook deze snoek kan in de categorie bijzondere vangsten aangezien hij praktisch de gehele rugvin mist en u kunt hem daar dan ook terugvinden. Het bruggetje onderdoor levert geen resultaat op en we keren om. De weg terug blijft het stil. Ik verspeel nog wel een tweede shad, monteer een nieuwe grotere shad(20 cm i.p.v. 14 cm) met een stijve onderlijn. We varen nauwelijks 50 meter of een mooie snoek stort zich op deze shad. Omdat de shad eigenlijk te zwaar is voor de hengel waarmee ik vis verspeel ik ook deze vis na een korte drill. Door naar de spoorbrug misschien nu wel? Nee dus, het duurt een kleine tweehonderd meter voor een snoek zich weer meldt. Ook dit exemplaar mag er zijn. De 90 cm snoek zag de plug aan de bijhengel als een lekkere versnapering en geeft ons het nodige plezier. We buigen af naar een zijvaart. Ik wissel van hengel. De bijhengel wordt nu vishengel en mijn spinhengel gaat in het rek. De grote shad is nu goed te vissen. Caty scoort nu weer een snoek. Halverwege het volgende dorp vangt zij een 53 cm exemplaar. Daarna varen we het dorpje in. Een man in zijn tuin zegt dat ze hier wel zitten en we zijn hem nog maar nauwelijks voorbij of een snoek schiet uit de wal. We varen even achteruit en daar is het al raak. Een mooie snoek van 60 cm komt even uit het water met een shad in zijn bek. Vijftig meter verder scoort Caty weer een snoek. Een andere boot met twee vissers vaart vlak voor ons uit. We komen door een lage duiker waar wederom mijn shad gegrepen wordt door een mooie snoek. Na foto’s varen we door en zien dat de persoon in de boot voor ons naar ons gebaard dat we moeten komen. Aangekomen bij die persoon vraagt hij of wij hem kunnen helpen met het landen van een snoek van ongeveer 80 centimeter. Maar natuurlijk! Ik zal het je zelfs goed voordoen, dan kun je nog wat leren. Aangekomen bij de vis zie ik dat het geen tachtiger is maat gewoon een metersnoek! Ik tracht te snoek te landen maar deze weet zich te bevrijden van zijn plug. Een uitbrander verwachtend maak ik mijn excuses maar de man reageert spontaan. “Gelukkig, die is er af.” “Ik wist niet dat ze hier zo groot zaten!” Hij verweet me duidelijk niets en we gingen weer uiteen. Onze visdag zat er bijna op. Aan het einde van de vaart vis ik nog even vertikaal de brug af maar dan besluiten we te stoppen. Vijftien snoeken en een snoekbaars, niet slecht voor vijf uurtjes vissen!

Na een week te hebben gewacht konden we dan eindelijk vandaag weer gaan vissen. De weerberichten waren niet al te best, een wind uit het noorden en dan ook nog kans op een buitje. Hopelijk bleef het even droog zodat ik nog wat videobeelden kon schieten. Ik heb helaas nog geen waterdichte kast die mijn videocamera te allen tijde droog houdt, dus moet ik met regen wel een beetje oppassen. Maar de weergoden waren ons goed gezind het eerste deel van de dag. De snoeken wilden echter niet zo mee werken op dit eerste deel van het zelfde water als vorige week en het duurde dan ook een dik uur voor de eerste aanbeet zich manifesteerde. Cock en Mieke, die vandaag ook weer het visteam compleet maakten, hadden ervoor gekozen om sneller door te varen en lieten de Timber Tiger pluggen dan ook gewoon aan de hengels. Wij wilden nog wel eens ons lepelavontuur van vorige week over doen. We raakten elkaar dus een beetje kwijt. Goed die eerste aanbeet wist ik natuurlijk niet te verzilveren zodat de hatelijke nul nog niet was weggepoetst. Gelukkig kreeg ik een kwartier later een herkansing en deze wist ik wel te vangen. Ondertussen waren we bij de spoorbrug aangekomen en daar voeren we Cock en Mieke weer tegemoet. Die hadden inmiddels ook al een snoek gevangen en twee aanbeten gemist. “Het is slecht!”, sprak Cock. Slechts is slechts relatief Cock. Het kan namelijk altijd nog slechter. Dat deze woorden later op de dag betekenisloos bleken konden we toen nog niet vermoeden. We vervolgden onze weg en het was de beurt aan Caty. De beuk op haar hengel deed een mooie snoek vermoeden en de vis die zich vervolgens in het wateroppervlak toonde was zeker 80 centimeter. Maar zeker weten doen we dat niet omdat deze snoek zich even zo snel weer van de lepel ontdeed. “Het gebeurt altijd onverwacht Caty”, sprak ik haar opbeurend toe. Zo onverwacht dat dit tafereel zich een vijftigtal meters verderop herhaalde. Nu was ze getergd en ze zat in opperste concentratie te vissen.

<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#10‘);
//–>http://foto.poask.com/#10Binnen twintig meter was het weer raak en nu was zij de baas! Een mooie snoek bracht 75 cm op de meetlat. We voeren verder en daar waar wij de lijnen van doodaasvissers misten waren het Cock en Mieke die de optonics wel af lieten gaan. Wij waren inmiddels bezig met het landen van een bijzondere vangst. Een snoek met een tumor o.i.d. aan het rechteroog. Toch wist ze de lepel prima te pakken en ik heb haar dan ook gewoon teruggezet. Eén voor de categorie bijzondere vangsten Caty. Dat is lang geleden dat daar eens een nieuwe melding in gekomen is. Eigenlijk is dat ook frappant. Iedere visdag is een bijzondere dag maar meestal zijn de snoeken, gewoon snoeken, hoe bijzonder die beesten eigenlijk ook zijn. Toch vang je dan eens in de zoveel tijd een snoek die dan in die bijzondere vangsten categorie kan. Het kon niet op vandaag want Caty haakte haar tweede snoek en ook die kon zo in de eerder genoemde rubriek. Een gebroken snoek. We vissen verder en praten nog even na over de fuik die we onderweg nog vingen. Dan aanvaarden we de terugweg. Cock en Mieke voorop en die weten wederom een mooie snoek te haken. We komen weer bij de spoorbrug. Daar kunnen we geen snoek verleiden. Cock en Mieke zijn inmiddels over geschakeld op de pluggen. Wij lepelen nog even door. De bijhengel dreunt krom in de steun maar de vis schiet los. We besluiten nog even te draaien en dit stuk nog eens te bevissen. Bovendien moet de natuur haar loop hebben en dan ga je even lekker in het riet zitten. Na deze perikelen start ik de benzinemotor en we monteren pluggen. Cock en Mieke kwamen we na de eerste bocht alweer tegen en gezamenlijk trollen we het laatst beoogde traject voor deze dag af. Pluggen aan de hengel en het is Caty die haar derde snoek vangt. Cock en Mieke haken ondertussen ook nog een mooie vis. We hebben hen weer ingehaald als ik Cock hoor roepen: “Een meter!” Snel draaien we de hengels in maar de bijhengel staat bij ons inmiddels ook krom. Zeer snel is dit snoekje van zijn plug ontdaan en full speed varen we naar Mieke en Cock. Cock laat er geen gras over groeien. Hij heeft de lengte van de vis goed ingeschat en weet als geen ander dat Mieke vandaag haar EERSTE METERSNOEK GAAT VANGEN! Hoezo, uitdrillen! Hoezo pienter pike pookje! Bij de eerste de beste gelegenheid heeft hij de snoek in kieuwgreep en handgreep en heeft hij Mieke haar meter binnenboord. We schieten foto’s bij de vleet en genieten intens van dit enorme moment. Een metersnoek vangen is mooi, maar als daar nog drie anderen getuige van zijn is dat vier keer mooi. Trillend op haar benen poseert zuslief met haar snoek. Gefeliciteerd Mieke, je hebt haar verdient. Het plaatje van dit gelukkige paar nog even schieten en dan snel te snoek weer te water. Hier is dan goed te merken dat de snoek niet echt uitgedrild is. Na nauwelijks het water te hebben geraakt groet zij ons met een ferme slag van haar dito staart en verdwijnt ze terug in haar element. Nog even genieten we na maar daarna weer snel door. We komen onder een brug door en even hangt er iets aan de bijhengel. Eenmaal onder de brug door is het wel raak. En fraai exemplaar raast even door de slip van de reel. Ik pak de hengel uit de steun met de intentie die aan mijn vrouw te geven. Op dat moment schiet de plug uit de bek van de snoek. Dit blijkt het laatste actiemoment van deze dag te zijn. We moeten terug. De teller staat op 10 snoeken. Niet zoveel als vorige week maar de 109 cm van Mieke haar eerste metersnoek doet alle aantallen verbleken.

Schitterend weer in het vooruitzicht had me al twee weken erop geattendeerd dat ik moest gaan vissen. Helaas ontbrak me de tijd. Ook dit weekend leek het er even niet van te gaan komen maar gelukkig wel. Ik had samen met mijn vrouw afgesproken eens niet te gaan wandelen maar te gaan vissen. Niet dat dat wandelen niet leuk is hoor maar als ik moet kiezen tussen vissen en wandelen dan gaat mijn voorkeur naar het vissen en schieten de 25 kilometer te voet er bij in. Gelukkig dus vissen. Op vrijdagavond waren we nog samen even op de koffie, zoals dat zo mooi heet, bij zuslief en zwager. Die wilden ook wel mee dus, op zondag morgen tegen tienen gaan twee boten te water in Mantgum en op naar de Swette. Op de Swette aangekomen gingen er eerst een aantal pluggen overboord. Niets nieuws, u kent het wel, timber tigers. Al snel weten we twee snoeken te vangen. Na enige tijd kwam ons beoogde doel in zicht. Een zijsloot van de Swette. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#16‘);
//–>http://foto.poask.com/#16Even de pluggen vervangen door lepels, de elektromotor laten zakken en het feest kon beginnen. Een leuke route die ik laatst ook al een keer bevaren had. Onderweg gebeurde er in eerste instantie weinig. Eenmaal de duiker voorbij melde de eerste snoek zich weer aan de bijhengel. Helaas schoot deze na een korte drill los. Kort daarop stond wederom de bijhengel krom en deze snoek van 65 cm kwam keurig in de boot. Het volgende bruggetje bracht geen resultaat. De kleine vaart leverde ook niet op wat ik in eerste instantie verwachtte. De hoek om en op naar de spoorbrug. het was Caty die een snoek haakte. Tijdens de drill kwamen Mieke en Cock naast ons om foto’s te maken. Een mooi moment om hen even voorop te laten varen. Nauwelijks onderweg dreunde een snoek op mijn lepel. Een meter! Niet te geloven, verwissel je net van voor naar achter gaan ze er achter aan hangen. De meter bleef na meting steken op 92 cm maar dat dondert niet. Een mooie snoek! De spoorbrug onderdoor leverde geen resultaat en de vaart naar het volgende dorp had mij nog nooit een snoek opgeleverd. Toch met Cock en Mieke voorop deze vaart afgevist. Halverwege schoot ik tijdens de lunchpauze van Cock en Miek nog even snel een zijvaart in maar daarin stond nauwelijks water. Terug dus richting spoorbrug. Halverwege snaait een snoek mijn lepel en dendert vervolgens door de slip. Wederom een mooi exemplaar. Na twee forse runs schiet de lepel ineens uit het water. Los, #$@^&*! Jammer maar helaas. Op weg naar de spoorbrug dreunt de bijhengel nog twee keer krom maar even zo snel weer recht. Geen resultaat. Onder de brug mist zuslief nog een snoek en zij maken een extra slag waardoor wij weer voorop komen te liggen. Even later is het weer raak. Een maatse snoek, gevolgd door een tweede. Onze volgboot komt hierdoor weer op kop en ook zij haken een mooie snoek. We trekken weer bij maar van inhalen is geen sprake, Caty vangt weer een snoek en kort daarop ik ook. Vlak voor de volgende brug weet Mieke wederom een snoek te scoren. We nemen de brug even mee maar keren daarna terug op onze route. We raken elkaar een beetje kwijt omdat wij vaak vast zitten. En niet aan vis deze keer. Caty mist een snoek en diezelfde snoek mist mijn lepel net zo. Tweehonderd meter verder gebeurd dit nog een keer. Deze snoek mist mijn lepel zelfs drie keer achtereen. In het wateroppervlak jaagt de vis er fanatiek achteraan maar weet de lepel niet te grijpen. We maken een slagje terug maar nu vindt de vis het wel welletjes. Onderweg door het dorpje worden onze resultaten gevraagd door een oude visser. Die weet ons bovendien te vertellen dat er veel snoeken hier zitten. Goh! We varen de duiker in. De camera snort vrolijk als een mooie snoek zich op mijn lepel stort. Ik moet de gehele duiker door de snoek meeslepen voordat ik haar kan landen. En ook dat gaat niet helemaal goed. Ik pak de snoek achter haar kop en til haar uit het water. (Cock en Mieke lagen hier de wachten en maken mooie foto’s denk ik.) De snoek spartelt en ik laat haar vallen. Gelukkig landt ze in het water en ik trek een lege lepel omhoog. Ik moet even denken aan een dito opname die Paul Korver ooit van zichzelf maakte en spreek hierover nog enige tekst in. We vervolgen onze weg en weten samen nog een drietal snoeken te vangen. Samen dus 14 stuks vandaag. De nodige missers en loslaters meegerekend zouden we de 20 dik gehaald hebben. Maar as is verbrande turf dus daar kopen we niets voor. Wel een prachtige visdag gehad!

Het was weer zover, de traditionele visweek in Denemarken. Met de resultaten het verleden jaar nog in ons achterhoofd, slechts 7 snoeken in een hele week vissen, aanvaarden we de reis naar het voor ons inmiddels zo bekende meer. Het hele jaar ben in uitermate geïnteresseerd geweest in de weeromstandigheden in Denemarken waarbij ik voornamelijk de temperaturen in de gaten heb gehouden. Verleden jaar was de watertemperatuur in oktober nog om de 20 graden heen. Ik beschouw dat als de hoofdreden van het feit dat er veel vissen onder de luis zaten. Dit jaar was de temperatuur van het water slechts 13 graden. Vissen zagen er gezonder uit en de vangsten waren ook beter. Hoewel de aantallen dit jaar ook niet super waren deed het ons goed te zien dat de luis nog wel sporadisch aanwezig was maar dat de snoeken er verder erg gezond uitzagen. Grootste snoek dit jaar 89 cm, grootste baars 41 cm, grootste voorn 36 cm. Voorwaar prima vangsten alhoewel we graag een meter hadden gevangen. een kleine selectie van de gemaakt foto’s is hieronder te zien.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#17‘);
//–>http://foto.poask.com/#17

Eigenlijk wist ik van te voren al dat we dit weekend niet veel aan vissen toe zouden komen. Op zaterdag de gehele dag keurmeester bij het kaatsen en op de zondag zelf een partij kaatsen. Dan blijft alleen de vrijdag over maar als je net als ik een klein trainingsschema volgt dan is de vrijdag morgen ook al weg. Dus vrijdag even na de middag het water op en ik prijs mezelf dan ook altijd gelukkig dat ik snel op het water kan zitten. Vanmiddag dus ook en omdat ik graag een visje vang en mijn kansen dan wel zo optimaal mogelijk wil inschatten, besluit ik om samen met mijn vrouw dat traject van verleden week nog maar eens af te vissen. Op geen enkele geheide plaats, immers daar waar de vorige week ook iets gevangen hebt kun je nu weer iets vangen, was het bingo. Het duurde dan ook een hele tijd voor er iets gebeurde. Een kalf in de sloot!. Waarschijnlijk in het land geboren en in het water gevallen en toen getracht er weer uit te komen. Het was aardig gelukt maar zat nu wel met de poten diep in de blauwe klei. Enfin, kalf eruit getrokken, en op het land gelegd, en die kon zich verheugen in de aandacht van een fiks aantal schapen. Zulke zaken worden dan altijd door de boeren waargenomen en het duurde ook niet lang of een tractor was op weg. Wij verder vissen. Komt helemaal goed met dat kalf. Waarschijnlijk zat mijn vrouw nog met haar hoofd bij het kalfje want doorgaans mist ze zeer weinig aanbeten. Deze dus wel! Jammer maar helaas. Een eindje verderop is het de beurt aan mij. Ik haak een vis waar ik mee op de foto mag. Op de terugweg slaan we de verdere reddingsactie van de boer aangaande het kalf verder gade en ik mis mijn eerste snoek. Had ik mijn mond maar gehouden toen ik de eerste snoek ving. Ik moest natuurlijk even benadrukken dat ik mijn aanbeten wel verzilverde. Nu stonden we gelijk in missers. Kort voor het einde van ons middagje vissen mis ik tot overmaat van ramp nog een mooie snoek. Tja, als je zo met je kansen omspringt…….!

Mijn gezin is in diepe rust als ik de woning verlaat en me naar de trailerhelling spoed. Snel de boot te water en om even over zessen ben ik op de Swette. Ik ben echter niet alleen. Een hele meute witvissers heeft zich op de pas aangelegde vissteigertjes genesteld en vist er vrolijk op los. Eerst vaar ik in de richting van Easterwierrum want daar is een benzinestation en ik moet even tanken. Onderweg haak ik een snoekje die het als aasvis niet slecht zou doen. Even later dreunt de hengel in de steun krom en hangt er een pracht exemplaar aan het andere einde. Ik draai de handhengel binnen en leg deze voor mij neer en wat er vervolgens allemaal gebeurd kan ik het beste omschrijven als puur amateurisme. Ik knoei met hengel, fototoestel, andere hengel en buitenboordmotor net zo lang dat de snoek in volle lengte uit het water springt en zich al kopschuddend ontdoet van de plug. Geeneens een foto genomen. Ik wens mezelf binnensmonds van alles toe maar gedane zaken nemen geen keer. Ik meer de boot bij de brug, loop vijfhonderd meter naar het tankstation en keer met een volle tank en een lamme arm weer terug bij de boot.

Terwijl ik weer begin met vissen en de brug aan een nader onderzoek onderwerp, schiet me een krantenartikel uit de Leeuwarder Courant binnen. Daarin werd een vaarroute beschreven die ik vandaag wel eens kon gaan doen. Ik draai de boot in de richting van Leeuwarden. Het blijkt een goede keuze. Al snel vang ik, op de route aangekomen een kleine snoek. Uit de duiker komend pakt een snoek van 70 cm een plug. En zo varend en mezelf over de diepte van dit stukje water verbazend vang ik zomaar nog eens zeven snoeken. Het zijn geen grote maar een paar maatse snoeken zitten er zeker bij. Ik denk dat daar in de winter nog wel eens een lepeltje door moet. Thuisgekomen eten we gezamenlijk Shoarma en oppert mijn vrouw nog even het idee om nog een uurtje Mantgum te doen. Ze vangt een prachtige snoekbaars van 75 cm. Kortom elf vissen gezien vandaag. Ik ben tevreden!

Om even na vijven staan we op en treffen we de laatste voorbereidingen voor deze visdag. Even voor zessen is de boot te water en kunnen we gaan vissen. Het is een schitterende ochtend die eerst wat bewolkt begint maar daarna trekt het helemaal open. We varen in de richting van Sneek. Na niet al te lange tijd vang ik een baars. Daarna blijft het erg lang stil totdat een tweede baars zich om mijn Timber Tiger stort. We besluiten even aan te leggen voor een bakje en een sanitaire stop als een boot met en tweetal broeders in Petrus de hoek om komt. Het kan geen kwaad even te informeren en zij hebben denk ik de zelfde vraag op hun lippen branden wat het klinkt:” Hoe is het bij jullie?” Even slecht als bij hun blijkt. Toch varen we nog verder door maar zonder enig resultaat. Op te terugweg vangen we nog een snoekje en een snoekbaarsje bij en dat was dan het dagtotaal. Vier visjes.