Na de nodige visloze weekends kwam het er vandaag dan weer eens van. Ik had al vroeg in de week afgesproken met Wijtze. Ik zou bij hem in de boot stappen en om even voor kwart voor zeven stop ik bij hem voor de deur. Bijna onmiddellijk lichten de koplampen van zijn auto op en ik hoef alleen maar mijn hengels en kist over te laden en we zijn op weg. Onder een lantaarnpaal traileren we even later zijn boot en niet veel later zijn we nog in het donker op het water. Bijna instinctief stuurt Wijtze de boot naar de eerste stek. We draaien daar, nog steeds in het donker, de eerste twee rondes van de dag. Het blijft visloos. Tegen de tijd dat het een beetje begint te dagen zijn we al op volle snelheid onderweg naar stek twee. Daar aangekomen duurt het nog een goed uur voor we de eerste activiteiten waarnemen. Terwijl we druk zwaaien naar een klein meisje dat achter het raam van het huis dat we voorbij varen staat, stort een mooie snoek zich op mijn shad. Even drill ik de snoek maar dan schiet ze los. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal, evalueren Wijtze en ik deze loslater. “Het geeft de burger moed!” We blijven wederom een behoorlijke tijd zonder actie als ineens de hengel van Wijtze in de steun krom staat. Maar ook deze snoek weet zich te bevrijden. Soms heb je van die dagen! We draaien gestaag onze rondjes maar snoeken zijn niet te verleiden. We dwalen langzaam van de stek en vervolgen onze weg naar een ander stuk water dat ook prachtig helder is. Dat blijkt helaas niet zo te zijn omdat de gemalen in Friesland op volle toeren draaien. We verkennen toch nog wat nieuw water en na enig evalueren besluiten we om terug te keren naar de stek waar we in ieder geval twee keer actie hebben gekend. Daar aangekomen is het nog steeds niet veel. We mijmeren dat één miniem tikje de hele dag nog kan veranderen en meer van dat soort superlatieven. Zo nu en dan verbeelden we ons een aanbeet maar iets haken doe ik pas net na twee uur. Het is overigens de bodem en ik verspeel een grote shad omdat het echt niet los te trekken is. Dit heeft blijkbaar zo moeten zijn Wijtze. Ik ga nu vissen met de hengel die tot dan toe in de steun als bijhengel heeft gestaan. Deze hengel is geaasd met een Timber Tiger en ik voeg er nog aan toe dat die zich natuurlijk de gehele dag verwaarloosd heeft gevoeld omdat zij als bijaas, aan de bijhengel heeft moeten fungeren. We zullen haar een kleine rehabilitatie geven en als eerste hengel gaan voeren. Nauwelijks honderd meter verder haak ik de eerste snoek aan deze plug. Als kinderen zo blij zijn we. De gehate nul is weg. We bekennen elkaar dat het vertrouwen ook al een beetje begon te slinken. We vervolgen met die instelling onze weg. Nu is Wijtze zijn Screaming Devil aan de beurt. Ook deze snoek weten we te vangen. Ze zijn los roep ik nog tegen Wijtze, ze vliegen erop als gekken! Het blijken geen loze woorden want nauwelijks tien minuten later is het weer de Timber Tiger die scoort. Wie had dat durven hopen, drie snoeken zowaar. Terwijl we ons nog meer gelukkig prijzen dan we al waren, immers een dag in de boot met een goede vismaat is sowieso een geslaagde dag, wijten we de plotselinge bijtgekte van de snoeken aan het verdwijnen van de het bleke zonnetje. Zo draaien we de volgende zijarm op en daar dreunt de hengel van Wijtze krom. Onmiddellijk wordt een fikse hoeveelheid lijn van de spoel getrokken onder het geluid van een ratelende slip. Dit kon wel eens een hele beste zijn Hans, roept Wijtze. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#14‘);
//–>http://foto.poask.com/#14Ik denk zelf dat het een grote snoekbaars is volgt op een eerste waarneming. Ondertussen draai ik de andere hengels binnen. Mijn eerste waarneming is echter een dikke metersnoek. Het is een snoek Wijtze, een meter minimaal. Terwijl Wijtze de boot onder controle houdt, de snoek drillt en zich alvast op mooie foto’s verheugd, schiet ik de nodige plaatjes van hem. Even later schuif ik, gedwongen door een nauwelijks gehaakte snoek, een schepnet onder deze prachtige dame. Die kan niet meer weg Wijtze!. We meren af aan een steiger aan de zijkant en Wijtze onthaakt de snoek. Ik schiet plaatjes totdat Wijtze aangeeft dat de spieren in zijn arm zodanig verzuren dat hij de snoek niet meer kan tillen. Watje! Nauwelijks 24 pond (geschat) en je kan hem niet houden? Het zijn de kerels van vroeger ook niet meer! Rest ons nog het meten van deze vangst. Het meetlint blijft steken op 111 cm! Erg onder de indruk wordt de snoek keurig gereanimeerd. Ze verkiest haar vrijheid met een ferme slag van haar machtige staart. Wijtze hangt over de rand van de boot als een bokser die na tien ronden tegen een wereld topper, blij is dat hij niet KO is gegaan maar honds en honds moe is. Wat adrenaline al niet kan doen! Wat een snoek, wat een knoepert, wat een dag! Hevig onder de indruk rillen we nog even en besluiten dan om nog verder te vissen. Het einde van de zijarm levert nog een snoekje op. De teller staat binnen een uur op twaalf aanbeten en vijf snoeken. Ze zijn echt los maar na dat uur is het ook weer voorbij. We besluiten er mee op te houden. Het is fiks kouder en de wind haalt flink aan. En we hebben al een mooie dag gehad!