Na een week te hebben gewacht konden we dan eindelijk vandaag weer gaan vissen. De weerberichten waren niet al te best, een wind uit het noorden en dan ook nog kans op een buitje. Hopelijk bleef het even droog zodat ik nog wat videobeelden kon schieten. Ik heb helaas nog geen waterdichte kast die mijn videocamera te allen tijde droog houdt, dus moet ik met regen wel een beetje oppassen. Maar de weergoden waren ons goed gezind het eerste deel van de dag. De snoeken wilden echter niet zo mee werken op dit eerste deel van het zelfde water als vorige week en het duurde dan ook een dik uur voor de eerste aanbeet zich manifesteerde. Cock en Mieke, die vandaag ook weer het visteam compleet maakten, hadden ervoor gekozen om sneller door te varen en lieten de Timber Tiger pluggen dan ook gewoon aan de hengels. Wij wilden nog wel eens ons lepelavontuur van vorige week over doen. We raakten elkaar dus een beetje kwijt. Goed die eerste aanbeet wist ik natuurlijk niet te verzilveren zodat de hatelijke nul nog niet was weggepoetst. Gelukkig kreeg ik een kwartier later een herkansing en deze wist ik wel te vangen. Ondertussen waren we bij de spoorbrug aangekomen en daar voeren we Cock en Mieke weer tegemoet. Die hadden inmiddels ook al een snoek gevangen en twee aanbeten gemist. “Het is slecht!”, sprak Cock. Slechts is slechts relatief Cock. Het kan namelijk altijd nog slechter. Dat deze woorden later op de dag betekenisloos bleken konden we toen nog niet vermoeden. We vervolgden onze weg en het was de beurt aan Caty. De beuk op haar hengel deed een mooie snoek vermoeden en de vis die zich vervolgens in het wateroppervlak toonde was zeker 80 centimeter. Maar zeker weten doen we dat niet omdat deze snoek zich even zo snel weer van de lepel ontdeed. “Het gebeurt altijd onverwacht Caty”, sprak ik haar opbeurend toe. Zo onverwacht dat dit tafereel zich een vijftigtal meters verderop herhaalde. Nu was ze getergd en ze zat in opperste concentratie te vissen.
<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#10‘);
//–>http://foto.poask.com/#10Binnen twintig meter was het weer raak en nu was zij de baas! Een mooie snoek bracht 75 cm op de meetlat. We voeren verder en daar waar wij de lijnen van doodaasvissers misten waren het Cock en Mieke die de optonics wel af lieten gaan. Wij waren inmiddels bezig met het landen van een bijzondere vangst. Een snoek met een tumor o.i.d. aan het rechteroog. Toch wist ze de lepel prima te pakken en ik heb haar dan ook gewoon teruggezet. Eén voor de categorie bijzondere vangsten Caty. Dat is lang geleden dat daar eens een nieuwe melding in gekomen is. Eigenlijk is dat ook frappant. Iedere visdag is een bijzondere dag maar meestal zijn de snoeken, gewoon snoeken, hoe bijzonder die beesten eigenlijk ook zijn. Toch vang je dan eens in de zoveel tijd een snoek die dan in die bijzondere vangsten categorie kan. Het kon niet op vandaag want Caty haakte haar tweede snoek en ook die kon zo in de eerder genoemde rubriek. Een gebroken snoek. We vissen verder en praten nog even na over de fuik die we onderweg nog vingen. Dan aanvaarden we de terugweg. Cock en Mieke voorop en die weten wederom een mooie snoek te haken. We komen weer bij de spoorbrug. Daar kunnen we geen snoek verleiden. Cock en Mieke zijn inmiddels over geschakeld op de pluggen. Wij lepelen nog even door. De bijhengel dreunt krom in de steun maar de vis schiet los. We besluiten nog even te draaien en dit stuk nog eens te bevissen. Bovendien moet de natuur haar loop hebben en dan ga je even lekker in het riet zitten. Na deze perikelen start ik de benzinemotor en we monteren pluggen. Cock en Mieke kwamen we na de eerste bocht alweer tegen en gezamenlijk trollen we het laatst beoogde traject voor deze dag af. Pluggen aan de hengel en het is Caty die haar derde snoek vangt. Cock en Mieke haken ondertussen ook nog een mooie vis. We hebben hen weer ingehaald als ik Cock hoor roepen: “Een meter!” Snel draaien we de hengels in maar de bijhengel staat bij ons inmiddels ook krom. Zeer snel is dit snoekje van zijn plug ontdaan en full speed varen we naar Mieke en Cock. Cock laat er geen gras over groeien. Hij heeft de lengte van de vis goed ingeschat en weet als geen ander dat Mieke vandaag haar EERSTE METERSNOEK GAAT VANGEN! Hoezo, uitdrillen! Hoezo pienter pike pookje! Bij de eerste de beste gelegenheid heeft hij de snoek in kieuwgreep en handgreep en heeft hij Mieke haar meter binnenboord. We schieten foto’s bij de vleet en genieten intens van dit enorme moment. Een metersnoek vangen is mooi, maar als daar nog drie anderen getuige van zijn is dat vier keer mooi. Trillend op haar benen poseert zuslief met haar snoek. Gefeliciteerd Mieke, je hebt haar verdient. Het plaatje van dit gelukkige paar nog even schieten en dan snel te snoek weer te water. Hier is dan goed te merken dat de snoek niet echt uitgedrild is. Na nauwelijks het water te hebben geraakt groet zij ons met een ferme slag van haar dito staart en verdwijnt ze terug in haar element. Nog even genieten we na maar daarna weer snel door. We komen onder een brug door en even hangt er iets aan de bijhengel. Eenmaal onder de brug door is het wel raak. En fraai exemplaar raast even door de slip van de reel. Ik pak de hengel uit de steun met de intentie die aan mijn vrouw te geven. Op dat moment schiet de plug uit de bek van de snoek. Dit blijkt het laatste actiemoment van deze dag te zijn. We moeten terug. De teller staat op 10 snoeken. Niet zoveel als vorige week maar de 109 cm van Mieke haar eerste metersnoek doet alle aantallen verbleken.
Mijn eerste metersnoek, wat een belevenis! De adrenaline is nog steeds niet uit het lijf… Ik had ” haar ” met niemand anders willen vangen. Allevier op hetzelfde moment op dezelfde plaats … echt groots!