Auteur: Poask

Het was weer zover, de traditionele visweek in Denemarken. Met de resultaten het verleden jaar nog in ons achterhoofd, slechts 7 snoeken in een hele week vissen, aanvaarden we de reis naar het voor ons inmiddels zo bekende meer. Het hele jaar ben in uitermate geïnteresseerd geweest in de weeromstandigheden in Denemarken waarbij ik voornamelijk de temperaturen in de gaten heb gehouden. Verleden jaar was de watertemperatuur in oktober nog om de 20 graden heen. Ik beschouw dat als de hoofdreden van het feit dat er veel vissen onder de luis zaten. Dit jaar was de temperatuur van het water slechts 13 graden. Vissen zagen er gezonder uit en de vangsten waren ook beter. Hoewel de aantallen dit jaar ook niet super waren deed het ons goed te zien dat de luis nog wel sporadisch aanwezig was maar dat de snoeken er verder erg gezond uitzagen. Grootste snoek dit jaar 89 cm, grootste baars 41 cm, grootste voorn 36 cm. Voorwaar prima vangsten alhoewel we graag een meter hadden gevangen. een kleine selectie van de gemaakt foto’s is hieronder te zien.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#17‘);
//–>http://foto.poask.com/#17

Eigenlijk wist ik van te voren al dat we dit weekend niet veel aan vissen toe zouden komen. Op zaterdag de gehele dag keurmeester bij het kaatsen en op de zondag zelf een partij kaatsen. Dan blijft alleen de vrijdag over maar als je net als ik een klein trainingsschema volgt dan is de vrijdag morgen ook al weg. Dus vrijdag even na de middag het water op en ik prijs mezelf dan ook altijd gelukkig dat ik snel op het water kan zitten. Vanmiddag dus ook en omdat ik graag een visje vang en mijn kansen dan wel zo optimaal mogelijk wil inschatten, besluit ik om samen met mijn vrouw dat traject van verleden week nog maar eens af te vissen. Op geen enkele geheide plaats, immers daar waar de vorige week ook iets gevangen hebt kun je nu weer iets vangen, was het bingo. Het duurde dan ook een hele tijd voor er iets gebeurde. Een kalf in de sloot!. Waarschijnlijk in het land geboren en in het water gevallen en toen getracht er weer uit te komen. Het was aardig gelukt maar zat nu wel met de poten diep in de blauwe klei. Enfin, kalf eruit getrokken, en op het land gelegd, en die kon zich verheugen in de aandacht van een fiks aantal schapen. Zulke zaken worden dan altijd door de boeren waargenomen en het duurde ook niet lang of een tractor was op weg. Wij verder vissen. Komt helemaal goed met dat kalf. Waarschijnlijk zat mijn vrouw nog met haar hoofd bij het kalfje want doorgaans mist ze zeer weinig aanbeten. Deze dus wel! Jammer maar helaas. Een eindje verderop is het de beurt aan mij. Ik haak een vis waar ik mee op de foto mag. Op de terugweg slaan we de verdere reddingsactie van de boer aangaande het kalf verder gade en ik mis mijn eerste snoek. Had ik mijn mond maar gehouden toen ik de eerste snoek ving. Ik moest natuurlijk even benadrukken dat ik mijn aanbeten wel verzilverde. Nu stonden we gelijk in missers. Kort voor het einde van ons middagje vissen mis ik tot overmaat van ramp nog een mooie snoek. Tja, als je zo met je kansen omspringt…….!

Mijn gezin is in diepe rust als ik de woning verlaat en me naar de trailerhelling spoed. Snel de boot te water en om even over zessen ben ik op de Swette. Ik ben echter niet alleen. Een hele meute witvissers heeft zich op de pas aangelegde vissteigertjes genesteld en vist er vrolijk op los. Eerst vaar ik in de richting van Easterwierrum want daar is een benzinestation en ik moet even tanken. Onderweg haak ik een snoekje die het als aasvis niet slecht zou doen. Even later dreunt de hengel in de steun krom en hangt er een pracht exemplaar aan het andere einde. Ik draai de handhengel binnen en leg deze voor mij neer en wat er vervolgens allemaal gebeurd kan ik het beste omschrijven als puur amateurisme. Ik knoei met hengel, fototoestel, andere hengel en buitenboordmotor net zo lang dat de snoek in volle lengte uit het water springt en zich al kopschuddend ontdoet van de plug. Geeneens een foto genomen. Ik wens mezelf binnensmonds van alles toe maar gedane zaken nemen geen keer. Ik meer de boot bij de brug, loop vijfhonderd meter naar het tankstation en keer met een volle tank en een lamme arm weer terug bij de boot.

Terwijl ik weer begin met vissen en de brug aan een nader onderzoek onderwerp, schiet me een krantenartikel uit de Leeuwarder Courant binnen. Daarin werd een vaarroute beschreven die ik vandaag wel eens kon gaan doen. Ik draai de boot in de richting van Leeuwarden. Het blijkt een goede keuze. Al snel vang ik, op de route aangekomen een kleine snoek. Uit de duiker komend pakt een snoek van 70 cm een plug. En zo varend en mezelf over de diepte van dit stukje water verbazend vang ik zomaar nog eens zeven snoeken. Het zijn geen grote maar een paar maatse snoeken zitten er zeker bij. Ik denk dat daar in de winter nog wel eens een lepeltje door moet. Thuisgekomen eten we gezamenlijk Shoarma en oppert mijn vrouw nog even het idee om nog een uurtje Mantgum te doen. Ze vangt een prachtige snoekbaars van 75 cm. Kortom elf vissen gezien vandaag. Ik ben tevreden!

Om even na vijven staan we op en treffen we de laatste voorbereidingen voor deze visdag. Even voor zessen is de boot te water en kunnen we gaan vissen. Het is een schitterende ochtend die eerst wat bewolkt begint maar daarna trekt het helemaal open. We varen in de richting van Sneek. Na niet al te lange tijd vang ik een baars. Daarna blijft het erg lang stil totdat een tweede baars zich om mijn Timber Tiger stort. We besluiten even aan te leggen voor een bakje en een sanitaire stop als een boot met en tweetal broeders in Petrus de hoek om komt. Het kan geen kwaad even te informeren en zij hebben denk ik de zelfde vraag op hun lippen branden wat het klinkt:” Hoe is het bij jullie?” Even slecht als bij hun blijkt. Toch varen we nog verder door maar zonder enig resultaat. Op te terugweg vangen we nog een snoekje en een snoekbaarsje bij en dat was dan het dagtotaal. Vier visjes.

Het is al redelijk in de middag als ik samen met mijn vrouw nog even de Swette op ga. In een drie uurtjes tijd vangen we drie snoekjes en verspeel ik een knap exemplaar doordat mijn crosslock breekt. Ik had al eens eerder gehoord van een dergelijk fenomeen maar het was mij nog nooit overkomen. Toch drie vissen

Vandaag vis ik, net als een aantal weken geleden met Popke. Het valt niet mee om op te staan als om even over vijven de wekker gaat. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat het “Merke” is en ik er dus pas om half drie in lag. Maar niet getreurd, ’s nachts een vent dan overdag ook, dus vissen. Popke staat klaar en we zijn al snel onderweg naar de beoogde stek. Van de week hadden Popke en zijn vast vismaat hier een fiks aantal aanbeten van snoeken gehad en daar zouden we eens een stukje nader onderzoek aan gaan verrichten. De stek ziet er op de dieptemeter ook zeer veelbelovend. Het is wel frappant om te horen hoe mijn vismaat dit water kent. Zonder uitzonderingen noemt hij de betreffende dieptes van de stek als we er overheen varen.

Kennis van viswater is erg belangrijk. Het duurt echter wel even, te lang naar de mening van Popke, voor de eerste aanbeet volgt. Een maatse snoekbaars heeft een staartje van een blei als lekker hapje onderkent en verblijdt ons met zijn tijdelijke aanwezigheid. De eerste dikke regenbui stort haar lading over ons uit maar we blijven stug doorvissen. Slecht weer bestaat niet, slechte kleding dat wel. Aanbeten blijven uit dus we verkassen. De pen die Popke voor me gemaakt heeft, een heuse HOEMPIE PLOEMPIE met opschrift Poask, is te goed, ze wil niet onder. De regen valt gestaag als we op de volgende stek afmeren. Ook de tweede stek levert geen aanbeten op zodat we wederom verkassen. Ook daar lijkt het niet echt te gaan lukken totdat we ineens twee aanbeten tegelijk krijgen. Beide leveren snoekbaarzen op aan een stukje vis. Onze harten springen op, zou het nu veranderen? De wens is de vader van de gedachte! Ik blijkt niet zo te zijn. Zo hoppen we nog een aantal stekken af en op één van die stekken gebeurt nog eens het zelfde als daarvoor. Twee aanbeten achter elkaar leveren wederom twee snoekbaarzen op. Popke vraagt me nog hoe het gaat, of ik het een beetje vol kan houden. Die twee uurtjes slaap zijn echter net voldoende geweest. Wel verlang ik naar een biertje. We vissen tot na vieren in de middag en besluiten er dan maar de brui aan te geven. We vangen samen vijf vissen. Popke baalt een beetje van dat aantal maar het kan natuurlijk ook nog slechter. Vorige week niet eens beet gehad! Thuis gekomen fileer ik één meegenomen snoekbaars, ruim mijn spullen op, neem dat biertje, schrijf dit verslag, eet een frietje en ga kort na die maaltijd even uitbuiken. Om negen uur maakt mijn vrouw me wakker en zegt, kom naar bed. Het klinkt me als muziek in de oren.

Het is even over de klok van vijf uur als ik uit mijn bedje stap. Mijn voorbereidingen zijn de avond tevoren al getroffen en ik hoef alleen nog maar koffie te zetten. Ik red me prima en zwaai nog even naar een paar collega vissers die voorbij rijden als ik de laatste spullen in de auto laad. Ook zij zijn er weer vroeg bij denk ik bij mezelf. Ik start de auto, vloek binnensmonds omdat mijn rechter koplamp het heeft begeven. Altijd op momenten dat het niet uitkomt. Ik besluit de gok te wagen op dit vroege uur geen politie tegen te komen en reis af naar Gau. Daar woont mijn vismaat voor vandaag Wytze. Vroeger een fervent karpervisser (waarschijnlijk nog wel hoor) maar tegenwoordig zich hoofdzakelijk specialiserend op roofvis. En hij boekte afgelopen jaar behoorlijk resultaten waarover hij waarschijnlijk ooit op een weblog gaat berichten. Vanzelfsprekend staat hij klaar als ik aan kom rijden. We laden mijn spullen over in zijn auto en zijn op weg naar de helling. Wytze neemt me mee naar schitterend viswater en al snel zijn onze pluggen overboord. Snel komen de verhalen over gevangen snoeken per stek en we zijn er echt helemaal klaar voor.

Aan het einde van de eerste ’trek” scoort Wytze een snoekje van net onder de maat. Ik zeg natuurlijk weer dat de hatelijke nul nu weer weg is. Wytze is het met me eens. Vol goede moet gaan we verder. De tweede en derde trek leveren geen vis nog aanbeten op en we verkassen naar een iets groter water. Wytze voert de boot lang prachtige taluds met dito echo’s maar aanbeten blijven uit. Uiteindelijk vergrijpt een snoek zich aan de plug van Wytze. Nummer twee in de boot. Iets groter dan de vorige en we zijn er blij mee. We besluiten een tijdje te verticalen op de hiervoor genoemde taluds. Wytze monteert een shad en ik kies voor een blei. Wat we ook proberen het geeft geen resultaat. We verkassen naar de volgende stek. Het water wordt steeds meer helder en ik krijg weer hoop. We doen echt niets fout opper ik nog tegen Wytze. De snoeken en snoekbaarzen houden vandaag gewoon hun kaken op elkaar. Wytze bewijst nog eens de vangkracht van een pearlbait Romper 6,5 cm plug in een baarsmotief en brengt daarmee de score op drie snoeken. De pogingen die we later nog wagen op het groter water blijven verder zonder resultaat. We hebben dus alle kans om bij de kletsen en die grijpen we dan ook maar aan. Het jonge stel dat op de oever in een innige omhelzing het nodige speeksel met elkaar uitwisselt heeft desgevraagd ook geen behoefte aan tips. We volharden in pogingen maar blijven verder zonder resultaat. Voorwaar dus een dag om je goed te herinneren. Ik krijg denk ik geen eens een aanbeet vandaag. Het is niet altijd goud wat er blinkt. Aan het einde van de dag drink ik nog een bakje koffie bij Wytze thuis. Ik bewonder hun verbouwde boerderij en geniet van de koffie en het uitzicht aan het einde van een zonovergoten dag. Vanavond maar aan de spareribs!

Ik heb vakantie en hoewel ik graag iedere dag ga vissen zijn er ook andere zaken die geregeld moeten worden dus beperkt ik me tot n de avond een paar uur per dag vissen. De oude schouw die ik een jaar of twee geleden gekocht heb leent zich hier uitstekend voor. Even de hengels pakken, vijftig meter lopen, bootje los en het vissen kan beginnen. Deze week heb ik zowel alleen alsook met mijn vrouw gevist. De eerste avond gevist met een stukje vis onder een dobbertje tegen de rietkragen. Op deze manier komen die oude holglas “fairplay” snoekbaarshengels ook nog eens van pas. Mijn vrouw gaf me les en ving de enige snoekbaars van deze avond. De volgende avond ongeveer dezelfde stek afgevist en op dezelfde manier. Wederom kreeg ik les en Caty ving een snoekbaars die geschikt was om ons de volgende avond van een maaltijd te voorzien. De snoekbaarshengels buigen nog steeds prachtig. De avond daarna ga ik alleen en vis met een “fireball” de ander zijde van het water af. Voor een stuk beschoeiing krijg ik een mooie aanbeet die ik verzilver. Kleine snoekbaars maar vis is vis. Aan het einde van de avond besluit ik nog even met jerkbaits voor het kantje te vissen. Ook dit levert zowaar een snoekbaarsje op. De avond daarop besluiten we, mede doordat ik gisteren een aantal karpers heb waargenomen, deze vis eens te belagen. We krijgen nauwelijks een stootje. Dat is vreemd want normaal gesproken vangen we altijd witvis. Zelfs die laten het afweten. Zal wel met het weer te maken hebben. Op het weblog staan extra foto’s van deze vangsten

Als er al een visdag was waar ik naar uit heb gekeken dan was dat vandaag wel. Op korte termijn afgesproken en dan meteen de daad bij het woord voegen. Vorige week zat ik aan de vaart bij mij achter te vissen toen mijn achterbuurman Popke even kwam kijken. Zoals zo vaak raken wij dan aan de praat “oer it fiskjen” (over het vissen). Zo nu ook en we spraken af met elkaar te gaan vissen. Op de manier zoals Popke dat altijd doet. Met een dood visje onder een “hoempie ploempie” dobber (snoekbaars pen) en dat was voor mij erg lang geleden. Dat was vandaag dus de bedoeling. Om even over zessen reden we richting trailerhelling en al snel waren we op het water. Aan een rietkraag gebonden langs een oude beschoeiing. Het duurde niet lang of de eerste aanbeet was een feit. Een kleine snoekbaars werd geland. Net de maat niet maar om met de woorden van Paul Korver te spreken, de hatelijke nul was weg. Het gebeurde even later tot twee keer toe weer. Een snoekbaars van het zelfde formaat kwam even kort boven water. Toen werd het een tijdje stil. We besloten om de “toch maar mee gebrachte verticaal stokjes van een aasje te voorzien en op de elektromotor nog even deze kant af te vissen. Het bleek een goede keuze. Popke dacht heel even aan een paal te zitten maar die kwam snel in beweging. Een snoek van 80 cm was gehaakt en ik mocht er mee op de foto. Toen verkasten we naar een spoorbrug. Een goede keuze want daar vingen toch, ondanks een fiks aantal “loslaters”, in korte tijd 4 snoekbaarzen van om en nabij de 43 cm. Daarna visten we nog een aantal mooie stekken af maar het leek gedaan met de bijtlust der snoekbaarzen. Uiteindelijk kwamen weer op de stek bij de spoorbrug uit en wisten we nog eens twee snoekbaarzen te vangen. Voorwaar 10 vissen vandaag, Ik heb me de tenen uit genoten van deze prachtige manier van vissen en mijn vismaat van vandaag kon deze mening alleen maar delen. Met de worden dat dit zeker voor herhaling vatbaar is gingen we uit elkaar. Wat een schitterende dag!

Vandaag sta ik vroeg op om naar Paul Korver te rijden. Om even over half zeven draai ik de hoek om en aanvaard ik de reis over de Afsluitdijk. Het weer lijkt goed maar wanneer ik Noord Holland in rijd zie ik alleen maar donkere wolken en natte wegen. Het zal toch niet denk ik bij mezelf. Tegen de tijd dat ik Assendelft binnenrijd is het gelukkig droog en pakken we snel de auto in. Om even over negenen glijdt de boot te water en kan het vissen beginnen. Paul is de eerste die even demonstreert hoe het ook al weer moet. Een mooie snoek die we schatten op 76 cm blijkt deze lengte ook te hebben. De “hatelijke” nul is weg zegt Paul terwijl hij zijn vangst registreert op zijn notitieklapper. Even later is het weer raak en een mooie baars prijkt aan de pako1220 reg tag. We komen een bochtje om een dan is de beurt aan mij. Een mooie snoek pakt mijn pako 9 bw en ik verheug me op een mooie drill die echter slechts 3 klappen duurt. Dan schiet de lepel uit het water oppervlak omhoog. Los dus. Onmiddellijk controleer ik mijn haken maar die zijn gewoon scherp. Op gezette tijden krijgen we aanbeten maar we weten die niet te verzilveren. Er gebeurt in ieder geval wat zeggen we nog tegen elkaar. We varen door maar het blijft nu langere tijd stil. De vissen hebben alle begrip voor het feit dat Paul en ik elkaar het nodige te vertellen hebben. Een snoeiharde aanbeet doet Paul opschrikken uit onze conversatie. Het blijkt een snoekje van net 41 cm te zijn. Korte tijd later is de beurt aan mij, Ik vang een baars en sta geheel volgens de regels op min 5 snoeken. Daarna gebeurt er niets meer, We besluiten er mee te stoppen. Jammer van de resultaten maar de visdag is toch geslaagd immers, je had ook niet kunnen vissen vandaag.