23 feb 2007
Op de dag dat mijn zuster haar verjaardag viert leek het mijn zwager en mij wel leuk om toch even de visite te ontvluchten en een paar uurtjes met wat kunstaasjes in de vorm van Pako lepels en Poask spinners te gaan lopen smijten. Gelukkig kunnen we dat hier te voet af. Net achter mijn woning kon het smijten beginnen. Mijn twee honden zorgden voor de rugdekking zodat we ontspannen konden vissen. Op het eerste stuk, waar ik toch hoopvol naar toe toog, bleven de aanbeten uit. Door naar het smallere stuk waar ik vorige week, in een verloren uurtje, nog een snoekje van een 60 centimeter had gevangen. Misschien deed die het wel weer. Op de beoogde plaats kreeg ik inderdaad een aanbeet. Maar zeker geen zestiger. Ik vroeg Cock of hij een camera bij zich had. “Alleen op mijn telefoon” klonk het antwoord. Ik gaf de hengel aan Cock en zette een looppas in om even de camera thuis op te halen. Na drie minuten was ik terug en konden we een aantal foto’s schieten. Vroeg ik me een aantal weken geleden nog af of de snoeken misschien al aan het paaien waren, dat mag deze foto daarover duidelijkheid brengen. 
Het meetlint bracht het tot 89 cm. Voorwaar in een klein slootje geen slechte vangst. Cock verwarde het lepelvissen nog even met karperen. Hij voerde spontaan een lepel door een gebroken onderlijn. Even later weer een aanbeet. De spurtende lijn door het water verraadde het vals haken. Een brasem in de rug! Na deze onthaakt te hebben schuif ik een knotwilg door. Weer een aanbeet maar ik haak de vis niet. De kolk aanschouwend baal ik extra want ook dit was geen kleine vis. We vissen en uur zonder enige aanbeet. dan is het de beurt aan Cock maar ook hij weet de aanbeet niet te verzilveren. Jammer! Na een uur geen actie is de concentratie wel eens even ver te zoeken. Ik haak aan het einde van ons traject nog een snoekje dat zich snel weet te bevrijden. Toch een mooie middag met een dikke dame!