Categorie: 2006

Tal van andere bezigheden hebben ervoor gezorgd dat ik vandaag pas weer een hengel in de hand kon houden. Ik vis vandaag bij Cock in de boot. Om even voor half negen klikt zijn trailer op de trekhaak van mijn auto en rijden we drie kilometer om de boot te water te laten. Het is bekend water en gisteren had ik tijdens een wandeltocht al even naar de kleur gekeken. Helder genoeg voor dit water. Vandaag is de dag dat de Sea Tigers, slagschepen van pluggen uit Amerika, tenminste de grootste uitvoering, een geprobeerd kunnen worden. We zijn een kleine tweehonderd meter onderweg of de eerste snoek meldt zich om de Sea Tiger aan een nader onderzoek te onderwerpen. Daarna is het lange tijd stil maar even een kleine zijvaart op geeft resultaat. Een snoek van 60 cm is tot dan toe de grootste. Een klein vaartje achterom is de volgende stek die resultaat geeft. Een maatse snoek heeft een HiLo gegrepen. De vaart wordt smaller en vol met takken maar Cock loodst ons er keurig tussendoor zodat de Sea Tiger weer zijn werk kan doen. Twee aanwonende personen schieten naar buiten en zien hoe een mooie tachtiger in de boot belandt. Dan wordt het tijd om even sanitair te ontspannen en een kopje soep te nuttigen. Kort daarna is het weer raak. Nog in het zelfde slootje vangen we een snoekje van tegen de zestig. We draaien hoopvol een jachthaven in maar die brengt niet het resultaat waar we op hopen. We verlaten de zijvaart naar het hoofdvaart en schieten een eindje verderop weer een zijsloot in. Ook daar kan een snoek niet van een Sea Tiger afblijven. Het slootje verlatend blijft het dan een tijdje rustig. We zitten weer op het grote water. Uiteindelijk is het in een dorpje weer raak. Wederom een snoek van tegen de zestig. De brug onderdoor en mijn Sea Tiger loopt vast of niet…… Knal, een gerafeld staaldraadje bungelt aan het einde van mijn lijn. Weg Sea Tiger! Ik leen een staaldraadje van mijn vismaat en hang mijn zekerheid plug, een Timber Tiger, in de crosslock. (Ja, je weet natuurlijk maar nooit of zo’n Sea Tiger überhaupt vis in de boot brengt.) Ik wissel van hengel want aan de bijhengel zit natuurlijk nog wel zo’n Sea Tiger en daar wil ik vandaag natuurlijk mee vissen.) Een misser van onder een aangemeerd jacht wordt gevolgd door een haker op een Henk Simonsz Monster Shad. We vissen terug het dorpje in en pakken een zijsloot vanwege een geheide kans. Niet die geheide kans wordt benut maar even later op de tweede trek door het dorpje hangt er zomaar weer een snoek aan de Simonsz. En ook de volgende trek levert een zelfde formaat snoek op. We besluiten nog even bij een bekende maar verbouwde brug te kijken om te zien of het daar nog wat is. (De werkelijke reden is dat Cock even snel wil varen, de motor heeft net een beurt gehad en dan loopt het allemaal nog even iets sneller.) Aangekomen op de stek missen we al snel een snoek. Een tweede snoek weet de HiLo wel te waarderen en wordt geland. We varen langzaam terug naar de trailerhelling. Elf snoeken vandaag. Wie dat vanmorgen tegen ons gezegd had zouden we eens diep in de ogen gekeken hebben. Over de Sea Tigers kunnen we wel kort zijn. Goede resultaten zo’n eerste keer. Wel zal ik in de shop even een hengel advies vermelden bij de uitvoeringen want een 20 grams spinhengel is echt niet voldoende!

Ik ben vroeg met de honden uit en realiseer me dat na de storm van vannacht het eigenlijk schitterend weer is om even een uurtje aan één van mijn favoriete bruggen te besteden. Om even over half tien zit ik in de auto en ben ik op weg. Een kleine tien minuten later parkeer ik nabij de brug. De takel aan mijn hengel voor dood aas voorzie ik van een diepgevroren sardine. Even de juiste diepte instellen en te water met het aas. Ik vis deze brug al jaren af en eigenlijk maar om één reden. Ik heb in het verleden op dit stukje water al meerdere metersnoeken gevangen en hoor nog regelmatig via de kanalen dat ze er nog steeds zwemmen. De laatste keer dat ik er hier één ving is vele jaren geleden. Ik realiseer me, zo in mezelf mijmerend en onderwijl starend naar mijn dobber, terwijl ik de sardine eens even laat bewegen, dat de enige metersnoek die ik dit jaar zelf aan de hengel heb gehad, niet eens echt in de boot is geweest. De andere metersnoek zag ik bij een aantal collega vissers op 29 oktober jongstleden. Alle reden om dus nog hier een poging te wagen. Terwijl ik mijn aasvis nog een keer omhoog tik zie ik de schim door het niet al te heldere water. Weg dobber! “Zou het dan toch nog?”, flitst het door mijn hoofd, terwijl ik strak draai en de haak zet. Het is een mooie snoek van 82 cm, naar later zal blijken. Voorwaar geen meter maar snoek is snoek! Ik monteer een nieuwe sardine en vis onder het kantje langs een dukdalf. Ik raak vast. Beweeg hemel en aarde om los te komen met als resultaat een lijnbreuk. Gelukkig heb ik reservemateriaal bij me. Snel monteer ik de onderlijn met takel met steek, wederom, een sardine als aas. Ik heb met mijn vrouw afgesproken op deze brug. Ze heeft een balansdag en komt naar mij toe lopen. Door alle gedoe met die “vastzitterij” is er veel tijd verloren gegaan. Een toevallige voorbijganger, toevallig met een zelfde soort hond als we zelf ook hebben, maakt even een praatje. Hij loopt door. Ik ga boven op de brug staan en kijk recht naar beneden boven op mijn dobber. Ze is zo’n beetje op dezelfde plaats als waar ik de snoek van net ving. Omdat de tijd dringt, verlies ik het geloof in nog een aanbeet. Tegen beter weten in tik ik de sardine nog eens richting oppervlakte. Wat ik dan zie doet mijn hart overslaan. Een enorme snoek draait achter mijn sardine aan. “Tering” imiteer ik een acteur uit de serie Oppassen. De snoek mist de sardine. de dobber blijft boven. Ik tik opnieuw, weer een kolk, weer mis! Ik word ongeduldig, zo dadelijk is mijn vrouw hier en…. Ik wordt gebeld. “Waar liggen de hondenriemen?”, vraagt de stem van mijn jongste dochter. Min of meer geërgerd zeg ik haar beter te zoeken. Twee gemiste oproepen vragen mijn aandacht. Mijn vrouw. Ze is er bijna. Als ze aankomt vertel ik mijn belevenissen tot dan aan toe. “Probeer nog even dan”, roept ze enthousiast geworden. Ik laat de sardine even aan de andere kant van de brug zakken. Tik een keertje en de dobber verdwijnt. Ik draai strak, sla aan en voel een kleine snoek even weerstand bieden. De takel schiet uit het water omhoog. Mis. Snel monteer ik nog een nieuwe sardine en besteedt nog een kwartier aan de waargenomen meter. Zonder resultaat. Geen meter dit jaar. Een jaar dat sowieso te weinig visuren voor mij in petto had. Daar moesten we in 2007 dan maar eens wat aan gaan doen. Goed uiteinde!