Categorie: 2012

Na de dag van gisteren zou het vandaag dan
gaan gebeuren op het Lauwersmeer. Het kwam er echter weer niet van. Na de
ervaringen van gisteren kwamen er nog andere stekken in mijn herinnering omhoog
en dus togen we vandaag weer naar
dezelfde stek las gisteren. Popke en ik vissen in de boot van Popke. De natuur
trakteerde ons op een schitterend ontwaken van de dag. Invallende ganzen in het
licht van een brekende dag. Luid gakkend vullen ze de het audio deel dit
ochtend plaatje in. We traileren, varen een rondje om Popke bekend te maken met
de stek en vertrekken dan naar de stek uit de herinnering. We steken groot
water over, hetzelfde water als gisteren, waar een vlakke bodem op een diepte
van 180 cm op de dieptemeter wordt getoond. Geen kansrijk water maar wie niet
waagt die wint ook nooit en zo gebeurd het zomaar ineens dat ik een enorme beuk
op de hengel krijg. Ik heb even contact, voel het beuken van de vis, zie even
het wateroppervlak doorbroken worden en voel dat de het beest zich heeft weten
te bevrijden. Ik weet nu hoe Jacob zich gister voelde. We zetten onze tocht
voort, komen op het kanaal, vissen een stukje, krijgen op een verschrikkelijk
onfatsoenlijke manier van een
sluiswachter te horen dat we hier niet mogen vissen, maar komen
uiteindelijk op de stek aan.

Na een kleine ondiepte zien we 300 cm water
onder onze boot en gaan we voortvarend
van start. Het ochtendgloren is verdwenen achter het wolken dek toen we het
grote water overstaken en de wind voelt koud aan. Waterkoud. We proberen van
alles maar we hebben grote moeite een snoek te verleiden. Uiteindelijk is het
de red head screaming devil die een snoekje weet te scoren. De hatelijk nul is
weg. We vissen nog even door en
besluiten dan terug te keren naar de jachthaven waar we begonnen zijn. Daar
aangekomen kunnen we weer geen vis aan de schubben komen. Popke monteert een
Poask Shad en harkt uiteindelijk een snoekje van 60 cm vanuit de kant. Dwars op
de wind raakt mijn lijn in de schroef verstrikt en moeten we even aanmeren. Als we weer vrij zijn monteer ik weer de
screaming devil in de eerder omschreven uitvoering. We komen onder het
bruggetje door en ik voel een mooie dreun op mijn hengel. Ik houd contact voel
het beuken en weet genoeg. De snoek
neemt een spurt en gaat wars door de andere lijnen heen. Popke helpt me door
deze lijn zo mogelijk binnen te draaien en de boot te manoeuvreren. Het is
teamwork geworden. Na een mooie dril kan
ik eindelijk de snoek met de hand landen.

De snoek is een dik exemplaar en blijkt na
meting 104 cm lang te zijn. We schatten het gewicht op twintig pond en dat is
aan mijn linker arm te voelen niet aan de voorzichtige kant. Het exemplaar is
puntgaaf , heeft een dikke buik en zal over niet al te lange tijd voor een
aardig aantal exemplaren nageslacht gaan zorgen. We onthaken, meten en
fotograferen de snoek die daarna weer teruggezet wordt. Zodra de snoek het
water voelt laat ze merken dat ze niet aan het einde van haar krachten is en
neemt met een vette klap van haar staart afscheid van ons. Tot de volgende keer!
Popke en ik schudden elkaar de hand, teamwork, de koude rillingen zijn
verdwenen. De rest van de dag vangen we
geen snoek meer. Als het gaat regenen vinden we het wel best. Drie snoeken slechts, maar
wel een topexemplaar erbij!

Ik vis met Jacob in relatief nieuw water. Dat
relatieve verwijst naar het feit dat ik er ooit wel eens geweest ebn maar dat
het best wel een tijd geleden is dat ik hier voor het laatst viste. Maar de
trailerhelling is snel gevonden en de boot even later te water. We vissen eerst
een stuk over een vaart maar als we na een dikke kilometer geen enekel tik
hebben gehad en geen enkele variatie in de bodemstructuur hebben waargenomen
draaien we om en proberen we het in de jachthaven rondom de trailerhelling. Even
maken we een uitstapje door het sluisje en vissen we op de bonnefooi op groot
water met een diepte van 2 meter. Ook hier vlakke bodem, niets te zien en dus
op de gok vissend. We keren weer terug door het sluisje en vissen weer in de
jachthaven. Eindelijk een aanbeet maar geen snoek die wilde blijven hangen. Zo
is het een taaie visserij waar het van momenten moet afhangen. Dat moment komt
even nadat een toeschouwer ons vanaf de kant heeft verwezen naar een stek. Net
voor we er zijn vangt Jacob een eerste snoek. Op de stek aangekomen zien we
snoeken slaan op de aasvis die we vooruit jagen. Ik heb dergelijke fenomenen
vaker meegemaakt en onder het mom van snoek die men ziet vangt men meestal
niet, gaf ik niet veel voor de stek. Maar je ziet ze nooit allemaal en de
volgende dreun op de hengel van Jacob kondigt een mooie snoek aan. Helaas lost
Jacob deze doordat de stinger (een extra onderlijntje wat apart bevestigd
wordt) breekt. Gedesillusioneerd onderwerpt Jacob zijn kunstaas aan een nader
onderzoek. Hem valt de naam van de boot op deze plaats niet op. Er prijkt
PLAAGGEEST op de zijkant van de boot. Maar de dag is nog niet voorbij voor
Jacob. Hij vangt nog twee maatse snoeken en ook ik haak eindelijk nog een esox
familielid. Dan op de laatste trek, ik moet naar huis omdat mijn dochter jarig
is en er visite aan zit te komen, vangt Jacob nog een mooie negentig centimeter
snoek. Zo pakken we in totaal zeven vissen en op onbekend water is dat niet
slecht.

Het Lauwersmeer stond voor vandaag op de agenda. Hoewel de
wind behoorlijk zou aanwakkeren kozen we er toch voor om een voornemen wat we
reeds lang hebben, gestalte te geven. Slepen met grote pluggen op het eerder
genoemde water. De reden hiervoor is dat we tijdens het snoekbaarsvissen
regelmatig een stukje fluor carbon overhouden vlak nadat we een aanbeet
registreren tijdens het dropshotten. Ik had voor dit doel zelfs een Sea Tiger
in de kleur fire tiger aan mijn assortiment toegevoegd en daarmee had ik meteen
een probleem. Ik had geen hengel om deze plug aan te vissen. Gelukkig ken ik
een paar mensen en een telefoontje naar Henk leverde een prachtige boothengel
op. Voor op zee!

Maar toen ik vanmorgen net begonnen was met het gereed maken
van de boot, belde Popke dat hij ziek was. Gezien de weersomstandigheden vond
ik het niet zo heel erg dat hij afbelde. Tot een uur of één zou het regenen
boven het Lauwersmeer en daar zat ik niet op te wachten. Ik twijfelde, nam een
kopje koffie, overlegde even met mijn vrouw, en besloot toen om toch even twee
uurtjes de boot in het water te doen. Ik ging ons voornemen toch een beetje
uitvoeren maar niet op het Lauwersmeer. Ik reed naar Sneek en zou het PM kanaal
eens aan een nader onderzoek onderwerpen.

Nauwelijks een uurtje onderweg gebeurde wat moest gebeuren.
Een korte tik op de bezemsteel waaraan de Sea Tiger bevestigd was deed
vermoeden dat ik een aanbeet had. Vermoeden omdat het beuken van deze plug,
tegen de bodem, net zo voelt. Dat krijg je als je met dergelijk zwaar materieel
vist. Eigenlijk durfde ik de hengel niet eens in de steun te zetten, bang dat
mijn Scotty het zou begeven. Gelukkig haakte ik de snoek en dit exemplaar van
tegen de negentig centimeter was het bewijs dat er aan deze plug ook snoek te
vangen is. Dat was ook meteen de laatste
snoek in deze twee uurtjes maar het doel was bereikt. Prettige kerstdagen!

Toen Popke me gisteren enthousiasmeerde mee te gaan naar een
stek waar hij en zijn neef de week tevoren goede resultaten hadden geboekt, hoefde
ik natuurlijk niet lang na te denken. We spraken af er een rustige dag van te
maken, immer Popke wist waar we moesten zijn en dus hoefden we niet een hele
dag intensief te vissen om een paar snoeken te verschalken. Natuurlijk vertrek
je dan, niet te vroeg en hoopvol. Ze zijn er en dus hebben we een gerede kans
een mooi aantal snoeken te vangen. Wie echter de videobeelden van deze dag volledig
zou bekijken, ziet dat het ons de eerste drie uur niet mee zit. We vangen twee
snoeken van in de vijftig centimeter waarvan we de eerste pas na tweeëneenhalf
uur aan de haak slaan. Onderweg zien we nog iets opmerkelijks. Twee futen,
getooid in zomerkleed, die samen een jong voeren. Let wel, het is december en
vorige week vroor het hier nog bijna 10 graden. Over opportunisten gesproken!

We besluiten een kleine uitwijk te maken naar een stukje
bekender water. Je wilt immers graag even een snoek vangen…? Zodoende kwamen we
in een voor ons bekend slootje uit waar we in no time vier snoekjes aan onze
score toevoegden. Maar daarna moesten we weer terug naar het water in de buurt
van de trailerhelling. We scharrelden over een stukje water. We vermoedden dat
de brug, die we na een kleine kilometer tegen zouden komen, wel eens voor een
blokkade zou kunnen zorgen waardoor we een flink stuk om moesten varen als we
dat beoogde stukje water daarachter wilden bevissen. Bij de brug aangekomen
demonteerden we hengelsteunen en camera om ons vervolgens, op de bodem van de
boot liggend, onder de brug door te trekken. Het scheelde omvaren.

Ondertussen was de camera aan nieuwe batterijen toe en ik
overwoog even om deze actie achterwege te laten omdat de aanbeten niet echt
denderend waren. Maar niet geschoten is zeker geen beeld en omdat we onszelf,
liggend op de bodem van de boot, in de nodige pluggen verstrikt hadden, kon ik
wel even wat tijd gebruiken om de camera opnieuw in gereedheid te brengen omdat
Popke toen zichzelf nog moest bevrijden. Nauwelijks vijftig meter verder
verloor ik het contact met mijn rode Timber Tiger om vervolgens het gevoel van
een vuilniszak waar te nemen. De doorgewinterde snoekvisser weet dan hoe laat
het is. Popke draaide snel zijn hengels
binnen en ik kon beginnen aan de dril van de stoeprand die zich, in de waan
verkerend de baas te zijn van het stukje water, vol overgave op de plug had
gestort. Het bleek een moddervet exemplaar van 101 cm te zijn. Voorwaar een
pracht van een snoek. Even overwoog ik een shagje van Popke te draaien maar al
snel wuifde ik die gedachte weer weg. We gaven elkaar een hand en gingen weer
op pad.

Nu was het de beurt aan Popke om de ervaring die ik zo-even
omschreef op te doen. Na een mooie dril kwam hier een puntgave 95 cm
wintersnoek aan het oppervlak. Ik heb we eens eerder omschreven dat ik
dergelijk snoeken, die dat massieve over zich hebben, wat zich manifesteert in
krokodillenbewegingen met het kopschudden, dat ik dergelijke snoeken tot de
metersnoeken reken ook al halen ze de drie cijfers niet geheel. In het filmpje
is te zien wat ik met kopschudden bedoel in de onderwateropname. Na een plaatje
geschoten te hebben kan ook dit exemplaar weer terug in haar element. Wederom
schudden we elkaar de hand en we zijn ons bewust van het feit dat de dag, die
kort hiervoor nog een doodnormale leek te zijn, zich in de boeken wurmt als een
onvergetelijke met twee van deze snoeken binnen twintig minuten.

We vervolgen onze tocht en vangen nog twee snoeken van dik
in de zeventig centimeter. Daarmee komen we precies in de dubbele cijfers.

Om tal van redenen en vanwege weersomstandigheden vis ik
vandaag slechts 2 uurtjes en dat is lang zat. Omdat het in de nacht van vrijdag
op zaterdag een dikke 11 graden beneden het vriespunt is geweest kan ik
traileren in Mantgum wel vergeten en verwacht is dat er meer water in Friesland
dicht ligt. Daarom ga ik vandaag met dode sardines in de weer die ik voor dit
doeleinde altijd in mijn vriezer heb liggen. Tegen een uur of tien heb ik mijn
hengel opgetuigd en vertrek ik naar een naburig dorp om de sardine aan te
bieden. Ik vis de sardine op een takel en vanwege het zachte vlees gebruik ik
een extra elastiekje om haar aan de takel bevestigd te houden. Ik installeer de
camera en laat hoopvol de aasvis te water. Ondertussen probeer ik de brug
verder af te vissen met een lepel. Uit ervaring weet ik dat je dan snoeken kunt
activeren en het is me menigmaal overkomen dat een snoek een lepel pakt en dat
vrijwel onmiddellijk daarna ook een aanbeet op de aasvis volgt. Maar bij de
eerste brug, waar ik vaak mooie snoeken heb gevangen blijft het stil. Ik
spendeer een uur bij deze brug waarbij ik alle dukdalven aan een nader
onderzoek heb onderworpen en ook het water onder de brug minutieus heb
afgevist. Dat ik niet de enige ben die dit idee heeft blijkt uit de grijze
Volvo die even later op de brug stopt. Hengels achterin de auto verraadden de
bedoelingen van deze mensen maar ze hebben geen behoefte aan een conversatie.
Ik besluit na een uur nog een poging te wagen bij een andere brug. Daar hebben
de pogingen meer succes. Ik vang de tweede worp aan een prototype Poask lepel
een snoek. De sardine wordt ongemoeid gelaten. Na een klein half uur houd ik
het hier ook voor gezien en vertrek weer huiswaarts. Toch even gevist!

Ik ben vandaag niet in staat om een hele dag te vissen.
Helaas maar het is niet anders. Eigenlijk had ik het voornemen om helemaal niet
te vissen maar toen Jacob me gisterenavond me belde voelde ik toch de behoefte
om te gaan. Naar, voor ons, nieuw water in de omgeving van een van de elf
Friese steden. Schitterend helder water, het ruikt er gewoon naar snoek, maar
we moeten ons uiterste best doen om er één te verleiden. In het visrijke water
vang ik nog wel twee voorns aan een lepel maar dat is het dan ook. We blijven
volharden, veranderen van lepels naar pluggen en proberen op die manier een
snoek te enthousiasmeren. Dat lukt uiteindelijk na een dikke twee uur. Tijdens een
draai wordt de plug van Jacob gegrepen. Kort daarop is het wederom de plug van
Jacob die scoort. We verlaten de stad en gaan de polder in en ook daar is het
hetzelfde. Schitterend water, de atmosfeer ademt snoek, maar we zijn weer lange
tijd onderweg eer er één aan gaat hangen. Weer bij Jacob natuurlijk. Geheel
tegen mijn gewoonte in verwissel ik de zwarte, altijd goed op helder water
scorende Timber Tiger, voor een paars gele uitvoering. Dan is het ook mij
gegund een snoekje te haken. Jacob draait zijn hengels is en maakt zich gereed
om de snoek te landen. Iets te gehaast probeert hij zijn hengel in de steun op
de spiegel van zijn boor te plaatsen. Hij parkeert de hengel zo overboord.
Gelukkig heeft hij de plug niet vastgemaakt en is het een plug in een drijvende
de uitvoering, waardoor hij zo zijn hengel weer terug heeft. Daarna pakt hij
alsnog de snoek. Kort daarop vang ik er weer één en zo zou je kunnen zeggen dat
de dag van vandaag uit drie keer twintig minuten bestond. De rest van de dag
zaten we te rillen op deze waterkoude dag. Toch is het een water wat we zeker
aan nader onderzoek gaan onderwerpen. We houden u op de hoogte!

Vandaag vis ik even een klein uurtje achter mijn huis. Ik
doe dat samen met John, een oude dienstkameraad van me, en zijn twee zoons,
Sjors en Daan. Het is een mistige, waterkoude dag dus het uurtje is lang zat.
Het lukt ons bovendien om de beide knapen een snoek te laten vangen. Weliswaar
geen meters maar dat geeft natuurlijk niet. John en ik vangen respectievelijk
een baars en een blei en ze zijn beide vals gehaakt. Zulke dingen gebeuren. We
zien nog een paar keer jagende snoek maar deze zijn niet te verleiden. Het
spreekwoord, een snoek die men ziet vangt men meestal niet is daarmee weer bewaarheid.
Morgen proberen we nog even een klein stukje. Alvast een filmpje

Vandaag vis ik met Popke. Dat betekent een combinatie van verticaal
en slepen. We spreken af om even na achten en rijden naar de beoogde stek. Het
is een kanaal. We proberen het eerste stuk even te slepen maar resultaat blijft
uit. Het weer is erg rustig en mooi. Blauwe luchten komen aan uit het westen en
trakteren ons op een zonovergoten dag. Het is Popke die de score opent met een
kleine snoekbaars. Kort daarna krijgt
Popke wederom een aanbeet maar deze vis wordt niet gevangen. Het leek een
aardig grote vis te zijn. Daarna is het echt wel een uur of twee rustig totdat
mijn dropshot wordt aangevallen door een dikke baars.

Kort daarna is het Popke
die weer een baars scoort. Daarna lijkt het een herhaling van zetten. Er
gebeurt lange tijd achter elkaar niets. We duiken een jachthaven in waar ik een
knappe baars aan een Poask Lyts Breed van 6 gram vang. Maar dat lijkt ook de
enige vis in de jachthaven te zijn. We komen weer op het kanaal. De telefoon
van Popke gaat. Het is zijn neef Cees
die in de buurt van Sneek is wezen vissen en even informeert naar de stand van
zaken bij zijn oom en tegelijk even zijn eigen resultaten doorgeeft. Net als
Cees te horen heft gekregen dat het niet een rijke dag is, dreunt de hengel van
Popke krom en vangt hij een mooie snoek. Ik spreek even met Cees maar moet dan
ophangen omdat ik nog wat filmwerk wil doen. Cees belt even later terug. Het
lijkt erop dat het een beetje een moment van de dag is omdat er kort achter
elkaar twee snoekbaarzen worden gevangen.
Maar voor het gevoel blijft het taai. We trollen terug in de richting
van de trailerhelling en vangen onderweg nog een drietal snoeken. Zo komen we
net in de dubbele cijfers om deze zonovergoten dag.

Dertig snoeken met drie boten

Vandaag vis ik met een “groot” gezelschap het rondje
Mantgum. Fred is meestal de initiator van dit rondje en ook dit jaar was dit
het geval. Toen hij mij een goede maand geleden belde stelde ik hem voor dat
hij een datum ging prikken. Ik was blij verrast dat ik een mailtje kreeg van
“datumprikker.nl” waarin Fred daadwerkelijk een datum prikte en dat was dus
vandaag (Overigens had ik nog nooit gehoord van datumprikker.nl). Initieel zou
het team van vandaag hebben bestaan uit nog een extra boot, maar vandaag ondanks
het ontbreken van deze boot, ging een
kleine colonne van drie boten in de richting van de Swette. Laten we ze voor
het gemak maar even nummeren. Boot 1: Fred en Bobby, boot 2: Joke en Jan en
boot 3 Sjouke en ondergetekende. De Swette was vanwege het rustige weer van de
afgelopen week aardig helder en dus was de hoop op een aardige visdag. Het was
de boot van Joke die de score opende. De hatelijke nul was weg!

Nu is het zo
dat je niet de gehele dag om elkaar heen aan het draaien bent. Je vist bij
elkaar vandaan en keert dan eens even om te informeren hoe het met de vangsten
gaat. Zo begeurde het vandaag ook.
Sjouke en ik scoorden de eerste snoek toen we een dobbertje oppikten. Terwijl
Sjouke de lijn inrolt, duikt er bij mij een snoek op. In een zijvaart zagen we
de boot van Fred een 77 cm snoek scoren en bij ons stond de teller inmiddels op
vier. We verkenden de eerste kilometer van de zijvaart maar dat leverde geen
vis op. Terug naar de Swette, terug naar meer helder water. We maakten een
periode van relatieve rust door. Zo nu en dan een snoekje scorend gingen we
richting Sneek. Regelmatig maakten we een rondje zodat we weer even contact met
elkaar hadden. Ergens halverwege hielden we even pauze. Daar stond inmiddels de
teller op 8 snoeken voor boot 3, 3 snoeken voor boot 2 en evenzoveel voor boot
1. Niet slecht maar ook zeker niet heel best.

Sjouke begon de dag met een Screaming
Devil maar de eerste vijf snoeken bleven plakken aan een Timber Tiger. Toen hij
wisselde naar een Timber Tiger begonnen de snoeken ook bij hem aan de hengel te
komen. We wisselden van gedachte over het feit dat de snoeken er misschien ook
wel aan waren gaan hangen als hij met de Screaming Devil was blijven vissen. We
zullen het nooit weten! Zo scharrelden we in de richting Sneek en net als we
dachten aan even omdraaien ging er weer een snoek aan hangen en we bleven ons
dus verplaatsen in de richting van Sneek. Voor we het wisten zaten we op 17
snoeken. Fred en Bobby hadden inmiddels de score naar vijf gebracht en ook Joke
en Jan zaten op dat aantal. Boot 2 was inmiddels al opgehouden met vissen omdat
ze elders verplichtingen hadden. We besloten de dag langzamerhand tot een einde
te brengen.

Terug op de Mantgummervaart besloot Sjouke weer de Screaming Devil
aan de hengel te hangen. Net voor Mantgum scoorde hij de grootste snoek van
deze dag. Met 88 cm een pracht van een afsluiter. Fred en Bobby haalden ons net
op dat moment in. Een mooie afsluiter van de dag. Ik sloot mijn film camera af
en begon de boot op te ruimen. We voeren naar de trailerhelling en omdat Fred
en Bobby als eerste gingen traileren besloten Sjouke en ik nog een klein rondje
te maken. Dat leverde zowaar nog twee snoeken op waarmee het totaal van deze
dag op 30 snoeken kwam. Dat is gemiddeld 10 per boot en dat is zeker niet
slecht te noemen.

Vandaag vis ik slechts een uur of twee. Ik krijg drie aanbeten waarvan ik er 2 verzilver.