Geplaatst op 1 reactie

15 dec 2012

Toen Popke me gisteren enthousiasmeerde mee te gaan naar een
stek waar hij en zijn neef de week tevoren goede resultaten hadden geboekt, hoefde
ik natuurlijk niet lang na te denken. We spraken af er een rustige dag van te
maken, immer Popke wist waar we moesten zijn en dus hoefden we niet een hele
dag intensief te vissen om een paar snoeken te verschalken. Natuurlijk vertrek
je dan, niet te vroeg en hoopvol. Ze zijn er en dus hebben we een gerede kans
een mooi aantal snoeken te vangen. Wie echter de videobeelden van deze dag volledig
zou bekijken, ziet dat het ons de eerste drie uur niet mee zit. We vangen twee
snoeken van in de vijftig centimeter waarvan we de eerste pas na tweeëneenhalf
uur aan de haak slaan. Onderweg zien we nog iets opmerkelijks. Twee futen,
getooid in zomerkleed, die samen een jong voeren. Let wel, het is december en
vorige week vroor het hier nog bijna 10 graden. Over opportunisten gesproken!

We besluiten een kleine uitwijk te maken naar een stukje
bekender water. Je wilt immers graag even een snoek vangen…? Zodoende kwamen we
in een voor ons bekend slootje uit waar we in no time vier snoekjes aan onze
score toevoegden. Maar daarna moesten we weer terug naar het water in de buurt
van de trailerhelling. We scharrelden over een stukje water. We vermoedden dat
de brug, die we na een kleine kilometer tegen zouden komen, wel eens voor een
blokkade zou kunnen zorgen waardoor we een flink stuk om moesten varen als we
dat beoogde stukje water daarachter wilden bevissen. Bij de brug aangekomen
demonteerden we hengelsteunen en camera om ons vervolgens, op de bodem van de
boot liggend, onder de brug door te trekken. Het scheelde omvaren.

Ondertussen was de camera aan nieuwe batterijen toe en ik
overwoog even om deze actie achterwege te laten omdat de aanbeten niet echt
denderend waren. Maar niet geschoten is zeker geen beeld en omdat we onszelf,
liggend op de bodem van de boot, in de nodige pluggen verstrikt hadden, kon ik
wel even wat tijd gebruiken om de camera opnieuw in gereedheid te brengen omdat
Popke toen zichzelf nog moest bevrijden. Nauwelijks vijftig meter verder
verloor ik het contact met mijn rode Timber Tiger om vervolgens het gevoel van
een vuilniszak waar te nemen. De doorgewinterde snoekvisser weet dan hoe laat
het is. Popke draaide snel zijn hengels
binnen en ik kon beginnen aan de dril van de stoeprand die zich, in de waan
verkerend de baas te zijn van het stukje water, vol overgave op de plug had
gestort. Het bleek een moddervet exemplaar van 101 cm te zijn. Voorwaar een
pracht van een snoek. Even overwoog ik een shagje van Popke te draaien maar al
snel wuifde ik die gedachte weer weg. We gaven elkaar een hand en gingen weer
op pad.

Nu was het de beurt aan Popke om de ervaring die ik zo-even
omschreef op te doen. Na een mooie dril kwam hier een puntgave 95 cm
wintersnoek aan het oppervlak. Ik heb we eens eerder omschreven dat ik
dergelijk snoeken, die dat massieve over zich hebben, wat zich manifesteert in
krokodillenbewegingen met het kopschudden, dat ik dergelijke snoeken tot de
metersnoeken reken ook al halen ze de drie cijfers niet geheel. In het filmpje
is te zien wat ik met kopschudden bedoel in de onderwateropname. Na een plaatje
geschoten te hebben kan ook dit exemplaar weer terug in haar element. Wederom
schudden we elkaar de hand en we zijn ons bewust van het feit dat de dag, die
kort hiervoor nog een doodnormale leek te zijn, zich in de boeken wurmt als een
onvergetelijke met twee van deze snoeken binnen twintig minuten.

We vervolgen onze tocht en vangen nog twee snoeken van dik
in de zeventig centimeter. Daarmee komen we precies in de dubbele cijfers.

1 gedachte over “15 dec 2012

  1. Hans & Popke, da’s dan een prachtige vissessie geworden! Ook leuk om te zien hoe de mensen op de wal toekijken.
    Elburger groeten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *