Vandaag heb ik afgesproken met Paul Korver. Het is even voor achten als ik mijn auto bij hem voor de deur parkeer. Even wat broodnodige spullen overladen in de auto van Paul en we zijn onderweg naar zijn boot. Om even over negenen zitten we in de boot en start onze visdag. We zijn op bekend water waar in het verleden goede resultaten geboekt zijn maar er gaan toch bijna twee uren voorbij voordat de eerste snoek zich meldt. Het is een 45 cm exemplaar weet Paul goed te schatten.
 |
 |
We hadden er bijna al niet meer op gerekend. Niet dat we ons dan niet vermaken hoor, we hebben meestal gespreksstof genoeg en anders beschikken we beide nog over een flinke voorraad sterke verhalen dus vervelen, nee dat doen we ons niet. Even later weer een snoek. Net de maat maar in ieder geval iets groter. We beperken ons tot een niet al te groot stuk water en vissen dat gericht af. Een derde snoek valt de “special paint” lepel aan en brengt zowaar 33 cm op de meetlat. De beide snoeken die we hierna nog vangen meten 75 cm. Daarna plagen de weergoden ons nog enige tijd met hagel en donder en bliksem. De mooie luchten, het wisselend schijnende zonnetje maken dat echter weer goed. Op een bepaald moment moet de natuur bij mij echt zijn loop hebben. Kramp in de darmen is echt op een bepaald moment genoeg. Ik zoek dekking achter het bruggenhoofd van een spoorbrug. De voorbij fietsende jongedame met hond, ziet me gelukkig niet. Wat een opluchting. Gelukkig is Paul met zijn videocamera inmiddels doorgevaren naar de trailerplaats zodat ik me over “funiest home video’s” geen zorgen hoef te maken. Einde visdag en vijf snoeken rijker weet Paul zich ook nog wel een mooi strontverhaal te herinneren maar daar moet hij zelf maar eens over schrijven.