Categorie: 2012

Het is even na de klok van één uur als Jelle belt. “Op
buienradar komt er nu een droge periode aan.” “Zullen we vast het veld leggen?”
Daarmee refereerde hij aan het kaatsveld wat voor de partij van morgen nog
gelegd moet worden. Het leidt te ver om hier uitvoerig over uit te weiden maar
ondanks het feit dat er afspraken zijn over maten van velden bij het kaatsen is
het zo dat er een behoorlijke variatie in afmetingen zit ten aan zien van
leeftijden en aantal deelnemers. Wie
overigens meer van het kaatsen wil weten kan zijn hart de komende week ophalen,
neem een kijkje op http://www.wkkaatsen2012.nl
om eens te zien wat deze sport allemaal inhoudt! Maar terug naar mijn verhaal,
normaal zouden we pas om een uur of vijf deze velden gaan leggen. Door het
eerder te doen kreeg ik een mooie
gelegenheid om nog even een aantal uurtjes aan de karper te besteden. Ik koos als stek dezelfde die ik eerder dit jaar
al beviste. De brug is altijd goed. Er wordt veel gevist en dus ook veel
gevoerd en de kans op een karper is altijd aanwezig. Ik zat mooi, zag de buien
om me heen gaan en vind in een kleine twee uur een paar mooie brasems. Toen
pingde de telefoon een SMS. Het was Jacob. Of ik nog even een uurtje wilde
trollen vanavond. Ik belde met thuis, vroeg of het met het eten geregeld kon
worden en om half zeven was ik bij Jacob thuis. Om zeven uur voeren we de haven
uit. Gelukkig ha dik Jacob nog de tip gegeven iets tegen de regen mee te nemen.
Zelf had ik een oude poncho bij me gestoken. De buien die hun lading over ons
uitstortten waren echter van dien aard dat ook mijn poncho er veel moeite mee
had. Over Jacob kan ik kort zijn, die had geen droge draad meer aan het lijf.
Maar “die hard” snoekvisser ben je en blijf je, ook als het in de zomer een
beetje regent. Superlatieven als, wat hebben we een leuke hobby?, Mooi tegen
het stuiven!, Beter dan die brandende zon op je knar, waren niet van de lucht.
Allemaal om jezelf moed in te praten. Uiteindelijk krijg ik een aanbeet maar ik
los de snoek. Jacob is de enige die verder aanbeten krijgt en zelfs nog een
snoekje vangt. Als we in het donker afmeren stamp ik nog even mijn bril aan
gort. Met veel moeite krijgen we het dekzeil over Jacob zijn boot. Thuisgekomen
geniet ik met een rozige kop van een witbiertje. Wat zal ik lekker slapen!

De visweek begon op zondag 19 augustus, een snikhete dag
waarop mijn rouw en ik de verkoeling van het water opzochten. Varend door de
polder hier een daar een stekje aanvoerend voor een tweetal karper sessies op
maandag en dinsdag. Wat ons opviel was
dat er veel dode schubkarpers aan het oppervlak dreven. We hebben daar een
melding van gemaakt aan de KSN afdeling Friesland. Het is dan mooi om te zien
dat er meer meldingen binnen gekomen waren. Op maandag viste ik met Jacob. In
mijn verstrooidheid vergat ik mijn camera en ik moet zeggen daar hadden de
karpers alle begrip voor . Tegen een uur of twee hielden we het voor gezien en
besloten we de terugweg maar slepend af te leggen. Niet dat de snoeken nu echt
los waren maar Jacob wist er een te haken. Later vingen we er nog een baars
bij. Op dinsdag was ik echt vroeg op de
stek. Er was meer activiteit dan de dag ervoor maar naast blei, brasem en voorn
wist ik geen enkele ander soort te haken. Gedwongen door een telefoontje dat de
nieuwe wasmachine om 13.00 uur zo worden afgeleverd, stopte ik rond twaalven.
Op woensdag was der de Froulju’s PC, een traditionele kaatswedstrijd voor dames
waar ik van prachtig kaatsen heb genoten. Donderdag had ik met Popke
afgesproken. Ook nu werd het niet een hele dag vissen maar we wisten samen toch
een vijftal vissen te vangen. Vier snoekbaarzen en een baars. Op vrijdag viste
ik de ochtend met mijn vrouw. Verticaal met dropshot en dode aasvis. Het bracht
ons drie snoeken in de boot.

Na wederom verschillende andere verplichtingen lukt het me
dan eindelijk weer eens om te vissen. Ik ben vroeg op het water, het is even na
zessen, en ik verticaal vandaag op snoekbaars in eigen dorp. Ik weet dat ik me
gelukkig mag prijzen dat ik zo, dagdelen benuttend, stukjes aan nauwkeurige
onderzoeken kan onderwerpen. Ik begin buiten het dorp onder een brug. Als aas
gebruik ik een dode voorn op een dropshotmontage. Als extra zekerheid heb ik
een stingertje gemonteerd. Het weer is mooi in de ochtend. In de verte probeert
het zonnetje door het wolkendek heen te breken. Even later lukt het. Ik maak
intussen de tweede trek onder de brug en deze wordt beloont. Een mooie maatse
snoekbaars hangt aan het stingertje. Ik onthaak het beest en geef hem weer de
vrijheid. Ik besluit de Mantgumervaart een stukje af te vissen. Nauwelijks
vijftig meter verder krijg ik weer een aanbeet. Ik haak de vis slecht zodat ik
haar verspeel maar in het ondiepe water heb ik haar goed waar kunnen nemen.
Zelfde maat als daarnet. Ik besluit tegen half negen het even voor gezien te
houden en gezamenlijk met mijn vrouw te ontbijten. Aan de ene kant een goede
greep maar als even later de regen met bakken naar beneden komt en ik even
buienradar bezoek, weet ik dat het er tot een uur of elf niet meer van komt.
Eenmaal weer op het water vis ik een uurtje zonder een aanbeet te krijgen. Ik
vaar weer even naar huis, lunch samen met mijn vrouw en gezamenlijk gaan we om
een uur of een weer vissen. We proberen werkelijk van alles, schuilen onder een
betonnen brug en verspelen twee aanbeten. Jammer maar het is niet anders. Omdat
het gaat onweren verlaten we om een uur of half vier het water.

Helaas is het, door allerhande omstandigheden, er niet van
gekomen om te vissen of de mogelijkheid er geweest om een filmpje af te
monteren. Maar geen angst, ik ben niet gestopt met vissen noch met filmen. Op
23 jul1 was ik nog heel even op het water en viste ik samen met mijn broer. De
Swette was troebel maar leverde toch een piepklein snoekje op. Een van de
zijvaarten was helderder en leverde hetzelfde resultaat op. Een mooie
gelegenheid om de front troller eens uit te proberen, dat wel.

Na enige weken even niet aan vissen te zijn toegekomen kon
ik me dit weekend verheugen om tenminste twee vismomenten. Ten eerste op de
vrijdag. Die dag kon ik trouwens ook opdelen in twee momenten. ’s Morgens viste
ik even met mijn oudste dochter in de boot en de vrijdag middag was voor Sjirk
gereserveerd. Beide momenten waren ontspannend maar leverde geen aantallen
snoeken op. Beide dagdelen vingen we een snoekje. Op de zaterdag was er dan de
mogelijkheid tot vissen in het gezelschap van Popke, locatie Lauwersmeer. Om
even voor half zeven belde ik Popke dat ik aan het meer stond en al snel kwam
hij aanvaren. Hij was inmiddels op drie snoekbaarzen. Snel gingen we terug naar
de boogde stekken. Daar aangekomen kregen we snel resultaat en scoorde Popke
alweer een mooie snoekbaars. Net veel later werd mijn dropshot genomen. Dit was
een beduidend kleiner exemplaar. Mar wel mijn eerste snoekbaars van het
seizoen. Daarna was het de beurt aan Popke om een aanslag te krijgen maar het
losse wapperende stukje Dyneema verraadde al de aanwezigheid van een snoek.
“Bam!”, deze snoeiharde aanbeet was van een knappe baars. Popke vind er
ondertussen nog een snoekbaars bij. We wilden terugkeren naar onze eerste stek
waar we twee aanbeten kort achter elkaar kregen maar daar bleek een
“vriendelijke” collega zo aardig geweest, dat hij onze marker maar had
opgevist. Goed de man was wel zo eerlijk dat hij hem teruggaf maar de echte
stek vind je zonder GPS markering niet terug. Dat was een beetje het moment van
kentering. De aanbeten bleven uit. Drie uur lang achter elkaar geen stootje.
Ook de mensen om ons heen vingen niets. Het was klaar voor vandaag. We besloten
wat eerder dan gepland te kappen en een stukje van de Tour de France mee te
pakken.

Wie de twitterberichten op de website volgt weet dat
ik een visloos weekend heb gehad. Waarom dat toch en stukje op het blog? Lees
verder. In totaal viste ik een uur of zes op karper. De brug, die tot nu toe
vijf karpers heeft opgeleverd, heb ik niet meer consequent aangevoerd en
misschien ligt daarin wel de reden van het niet vangen van een karper. Toch
denk ik dat er ook een andere reden is. Toen ik op zaterdag morgen om even voor
half zes mijn pennetje naast de dukdalf liet zakken was de wereld mooi, stil en
eigenlijk te stil. Je ervaring verteld je dan eigenlijk al dat het niet goed
zit. Indicatoren daarvoor zijn het uitblijven één enkele aanbeet ook al vis je
met een kleine maiskorrel. Als witvis
niet aast, dan is er iets aan de hand. Dat kan alles te maken hebben met de
weersomstandigheden. Je kunt daar tegenwoordig hele analyses op loslaten en je
vermoeden bewaarheid krijgen. Ik was vroeger zelf ook zo’n registrator, mijn
weerstation logt trouwens nog steeds en ik gebruik die gegevens ook wel, maar ze
weerhouden me er niet van om te gaan vissen. Het was dus een stille mooie
ochtend. De zon moest nog vanachter een paar kleine wolkjes wat hoger klimmen
maar daarna kregen we prachtig licht. Ik schonk mezelf een bakje koffie in,
twitterde dat het pennetje in het water lag en speelde een aantal woorden in
Wordfeud. Omdat tegenlicht slecht filmt
veranderde ik de camera positie en maakte een paar foto’s. Na een goed halfuur
naast dukdalf 1 gelegen te hebben verkaste ik naar de zonkant van de brug en
probeerde het daar. Hoewel ik verscholen tussen het riet een prachtige
zitplaats heb op een afgezaagde wilg, verkas ik na een halfuur opnieuw naar de
voorste dukdalf 3. De lucht betrekt een beetje, ik verkas weer naar dukdalf 1
en vis daar nog een uur. Ik twitter dat de ochtendsessie teneinde is en ga naar
huis. In de avondsessie gebeurt er dus ook niet qua aanbeten. Boerenzwaluwen en
visdiefjes zorgen voor het nodige vermaak. Ik tracht een boerenzwaluw op de
gevoelige plaat vast te leggen. Het prachtige door de zon verlichte
bruggenhoofd biedt hier een mooie achtergrond. Zelfs met 40 beeldjes in een
seconde valt dat nog niet mee. Als de zon verdwijnt wordt het snel kouder. Ik
sluit de sessie op twitter. Als ik op de
zondagmorgen weer bij de stek kom, installeer ik de vastlood hengel en vis met
mijn pennetje tegen dukdalf 1 aan. De magnotonic gilt na een kleine 10 minuten
en ik reageer vlot. De aanslag haakt niets! De aan de andere kant van de brug
opduikende fuut doet me beseffen dat het geen aanbeet was maar in ieder geval
was er even actie. Het is lange tijd stil. Ik verkas naar dukdalf 4 en krijg
bezoek van een voorbijganger. Hij heeft zich behoorlijk aan Bacchus gelaafd en
is op weg naar huis. We hebben een geanimeerd gesprek gedurende twintig
minuten. We lossen de wereldproblemen in no-time op. Daarna fietst hij naar
huis op weg naar zijn broodnodige rust. Het begint ene klein beetje te regenen
als ik besluit de sessie te sluiten.

Het wordt tijd voor een andere brug.

En ineens is het zomaar weer toegestaan om op
snoekbaars te vissen. Wat is de gesloten tijd snel gegaan. Vandaag heb ik een
afspraak met Popke. Hij heeft inmiddels een vaste stek aan het Lauwersmeer en
dus was dat de stek die we vandaag gingen bevissen. Eén probleem was er wel,
een NKS wat op het zelfde water gevist werd. Maar we lieten ons, ondanks het
feit dat er een heleboel doorgewinterde snoekbaars cracks op dit water aanwezig
waren, niet ontmoedigen. Popke was als eerste op het water. Ik had op vrijdagavond
mijn hengels al aan hem meegegeven en kon vanwege verplichtingen op de
vrijdagavond niet al te vroeg bij hem aanwezig zijn op zaterdagmorgen. Ik had
dus afgesproken om er tussen 08.00 en 08.30 uur te zijn. Na een heerlijke
frisse ochtendrit op de motor kwam ik bij Popke aan. Na hem gebeld te hebben
keek ik even over het Lauwersmeer uit. Een ware Armada aan snoekbaarsvissers
leek door de sluis te worden uitgebraakt. In de eerste vijftien minuten van dit
NKS werd er meer benzine verstookt dan ik normaliter in een heel seizoen
verbruik. Alles met maar één doel, als eerste bij de stek! Nu kan ik uit eigen
ervaring vertellen dat je, op het Lauwersmeer, als je er onbekend bent,
behoorlijk aan het blanken kunt slaan. Ik hoop dan ook dat mensen de stekken kennen.
Popke pikte mij op en vertelde me dat hij om 04.00 uur was opgestaan om te gaan
vissen. In zijn vistijd tot nu toe had hij 6 snoekbaarzen weten te vangen. Ik
had dus wat in te halen. We togen naar een voor ons bekende stek, overigens ik
laat me op het Lauwersmeer graag door Popke naar de stek brengen want hij is
daar ruim beter bekend dan ik, en daar startten we weer. Nu kan ik een hele
visdag volschrijven maar ik kan ook kort zijn. Ik kreeg precies twee aanbeten
die ik beide miste. Popke ving zijn vijf aanbeten wel. Informerend bij diverse
deelnemers bleken hun vangsten behoorlijk tegen te vallen. Na een kijkje op http://www.nksnoekbaarsvissen.nl/3/kalender–uitslagen-2012/26/?uitslag=1
kwam ik er achter dat Popke zich in had moeten schrijven want met zijn 11
vissen was hij vandaag spekkoper geweest.

En dan loop je voor het eerst sinds ze
verhuisd zijn even bij de Fuik hengelsport naar binnen. Om twee redenen: Ten
eerste omdat je de zaak nog even wilt bekijken en ten tweede om even advies in
te winnen bij Mathijs, een kundig karpervisser. Ik voerde de afgelopen weken
steeds een stek aan en daarbij had ik slecht 1 x een karper weten te vangen en
dat op de eerste de beste keer dat je er vist. Voercampagne dus niet gestart en
meteen een karper vangen. Dan verwacht je na een beetje voersessie wel een
karpertje extra maar het waren slechts bleien die aan de haak prijkten. Dus
toen ik bij Mathijs binnen liep zat ik verlegen om een goed advies. En dat
kreeg ik! Met een dikke tas met geadviseerde aasjes liep ik de winkel uit en ik
besloot meteen om ’s avonds, voordat ik met mijn vrouw uit eten ging, nog even
de stek aan te voeren met een paar van deze aasjes. Met een paar naar fruit
ruikende handen stapte ik even later het Wapen van Littenseradiel binnen om
daar van een heerlijke maaltijd te genieten.
Na een goede nachtrust, een blokje met de hondjes van een kilometer of
achttien, kwam ik thuis en besloot ik mijn hengels nog even na te kijken. De
nylon van 1992 kon nu eindelijke wel eens van de molen van wijlen mijn vader en
voorzien worden van een nieuwe lijn. Met
Technium 0,28 mm nieuw op de spoel tuigde ik de hengel met een vastlood
systeem. Ik duikelde ergens achter in mijn viskast een setje zwarte doosjes op met daarop de merknaam
OPTONIC. Onwillekeurig moet ik even lachen als ik de doosjes met MAGNOTONIC ontwaar.
Hoe zat dat verhaal ook al weer. Ik zat samen met mijn vader te karpervissen op
een put ergens op de Veluwe. Beiden met twee hengels die alle twee ook bewaakt
werden door evenzoveel OPTONICS. De OPTONIC was een beetverklikker die de
aanbeet registreerde doordat een gespaakt wieltje voor een LED lampje langs draaide.
Bij het onderbreken van de lichtstraal naar een lichtgevoelig celletje ging het
speakertje piepen. Maar het volume van een eerste generatie beetverklikker was
niet om over naar huis te schrijven en drong zeker niet door tot de, op
leeftijd zijnde oren, van mijn vader. Dus toen ik gealarmeerd, door het geluid,
hem aanstootte en hem vertelde dat hij beet had vroeg hij me aan welke hengel
dat dan wel niet was. Ik kon hem alleen maar attenderen op de hengel die op de
steunen lag te stuiteren. Er kwamen dus MAGOTONICs die op een verandering van
magnetisme reageerden en een beduidend luidere toon genereerden. Daar werden de
mensen in de naburige huizen dan ’s nachts weer wakker van maar dat terzijde.
Ik voorzie een MAGNOTONIC van een 9 Volts batterij en test de werking.
Feilloos. Ik bel even met Popke of hij ook zin heeft om mee te gaan vanavond.
Hij zit echter in Oostmahorn waar hij zichzelf en zijn vrouw op een caravan
heeft getrakteerd en hij is druk in voorbereiding op het komende
snoekbaarsseizoen aldaar. Ik besluit dan, om nog even de wedstrijden in het
betaald voetbal te kunnen zien, om 17.00 uur maar even te gaan vissen. Ik vertel mijn vrouw, die overigens bezig is
met een heerlijk stoofpotje van een gisteren vers aangeleverde gans, dat ze me
uiterlijk om 18.45 uur moet bellen zodat ik de tijd niet vergeet. Ik kom aan op
de stek om even over vijven. Ik installeer de hengel met het vastlood systeem
en tuig vervolgens mijn baitcaster penhengel op. De MAGNOTONIC piept een keer.
Daar blijft het bij. Ik kom er tot mijn ontzetting achter dat ik in alle haast
mijn mais vergeten ben en breek een boillie door en aas daar mijn haak mee.
Even peilen brengt de pen op de juiste hoogte. Ik vis tegen een dukdalf en
krijg de tijd om van een kopje koffie te genieten. Ik bel Popke nog even om te
zeggen dat ik vanavond niet meer zal vissen zodat hij zich niet hoeft te
haasten. Dan steekt mijn pennetje een keer op en ik tik een karper vast. Het is
een schubkarper van een pond of acht. Ongelooflijk! Ik pak een beetje met wat
hengels om maar dan lukt het om de kaper in het net te krijgen. Na onthaken zet
ik haar snel terug. Prima advies Mathijs denk ik. Ik aas mijn haak opnieuw met
een stukje boillie en probeer dezelfde truc. De pen steekt weer op. Weer haak
ik een karper. Deze keer is het een spiegelkaper. Ze weegt een pondje of tien
en geeft prachtige sport. Een paar keer neemt ze flink lijn van mijn reel.
Uiteindelijk moet ook zij de strijd tegen mijn 400 cm lange penhengel opgeven.
Na het onthaken gaat ook zij “rapido” terug onder de waterspiegel. Ik durf
Popke bijna niet te bellen en besluit dat ook niet te doen. Opnieuw aas ik mijn
haak. Het lijkt niet op te kunnen want binnen twee minuten steekt te pen opnieuw
op. Deze vis is nog groter. Ik heb met mijn stomme kop de video camera na de
eerste sessie uitgezet en daar kom ik natuurlijk pas na de landing achter. Maar
goed ze staat als laatste op de video. Een schubkaper van naar ik schat 12
pond. Voorwaar een prachtig resultaat. Ik besluit het voor gezien te houden. Ik
tuig mijn hengels af, voer de stekken aan en rijdt naar huis. Daar breng ik
Popke even een kleine hoeveelheid van het stoofpotje van mijn vrouw. Even goede
sier maken met haar kookkunst. Vol ongeloof kijkt Popke me aan als ik hem het
verhaal vertel. Morgenavond hebben we een afspraak.

Sommige dingen zijn onvergetelijk. Ik heb een aantal van die herinneringen uit mijn verleden, waar ik, vaak in het bijzijn van mijn vader, van getuige was. Uitkomende grutto’s en tureluurs behoren tot een dergelijke herinnering. Toen ik mijn vrouw vroeg eens mee te gaan op een nazorg sessie hoopte ik natuurlijk op een dergelijk bijzonder moment. Toen we in het nazorggebied aankwamen begonnen we het overzien van het veld. Ik vertelde mijn vrouw welke percelen nog voor ons interessant zouden zijn en welke ik aardig in kaart heb. Op dat moment brak er boven het beoogde stuk een heuse luchtoorlog uit waarbij twee paartjes kieviten de strijd aanbonden met twee overvliegende kraaien. Het blijft fascinerend om de beweeglijkheid van de kievit te aanschouwen. Voor de kenners een A-10 Thunderbolt maar dan tegen luchtdoelen! Maar even opletten, nadat deze luchtstrijd teneinde is, brengt de geoefende eierzoeker snel in het plaatje wat de locatie van het nest betreft. Zo ook nu het geval en we deden ons eerste pogingen het nest te vinden. Het nest vond ik en daarin lag een nog niet geheel droge jonge kievit. Ik riep snel mijn vrouw erbij die vervolgens de overige drie jonge kieviten in de directe omgeving van het nest wist te lokaliseren. Op zo’n moment wil je wel op kousenvoeten door het land, zo bang ben je erop te gaan staan. Maar we hadden ze alle vier en we hoefden ons geen zorgen te maken. Snel schoot ik een stukje video en daarna maakten we ons uit de voeten. Mijn wens was verhoort. Een bijzonder emotioneel moment. Jong leven, kwetsbaar maar oh zo leuk om te zien. Je moet je zelf bedwingen om het niet op te pakken! Van de tweede kievit vonden we ook een vol legsel wat we markeerden met een wilgentwijg. Nu begaven we ons naar het tweede observatiepunt. Daar genoten we van een kopje koffie en twee grutto’s die zich op hun nest drapeerden. Toen we het bakje achter de kiezen hadden deden een poging op deze beide legsels te lokaliseren. We hadden het goed gezien, de grutto moest tussen twee markante pinsterbloemenbedden vandaan komen. Maar al wat er op kwam, geen grutto. Net toen ik tegen mijn vrouw zei dat we schijnbaar toch de opkomende grutto gemist hadden antwoordde zij: “ Dat denk ik niet!” Vlak voor haar voeten zat de grutto, platgedrukt tegen de grond, op haar nest. Ik maakte een paar video opnames en daarna gunden we ook dit dier de rust. Alweer een absoluut unicum. Twee dergelijk dingen die gebeuren op één dag……..? Het kan niet op. Met een oude wijze spreuk van mijn moeder in het achterhoofd:” Wat tweetert, drietert” (Wat twee keer gebeurt, gebeurt ook drie keer), gingen we het veld uit. Benieuwd wat de Koninginneloterij brengt.

Met de ontwikkelingen in het
landskampioenschap voetbal in het verschiet, ik bedoel dan de samenvatting bij
Studio Sport, besloot ik vanmiddag even twee uurtjes aan de brug te besteden.
Met de ervaring van gisteren in het achterhoofd moest dat wel te doen zijn
vandaag. Ik kleedde me goed aan want de wind kwam nog steeds uit de noordhoek
en voelde vanmorgen nog fris aan. Maar eenmaal op de stek viel de wind weg,
brak de bewolking en kon ik mijn jas wel uittrekken. De verandering in het weer
was ook aan de vangsten te merken. Slechts twee keer beet en dat leverde twee
maal een blei op. Geen karpers dus vandaag maar wel even heerlijk gezeten.