Ik besloot mijn vorige dag verslag met de mededeling dat er
een invitatie open stond voor aanstaande zondag. Toen melde ik al dat ik daar
wel eens gebruik van kon gaan maken. Drie redenen lagen hieraan ten grondslag.
Reden 1: Omdat het fantastisch vissen is op het
Lauwersmeer
Reden 2: Het betrof een uitnodiging voor zowel mij als voor
mijn vrouw.
Reden 3: Als afsluiting van de dag zouden we met zijn alleen
een maaltijd genieten samengesteld uit de “vruchten des velds” , lees
snoekbaars.
Wie het genot heeft gehad te proeven van de kookkunsten van,
de vrouw van Popke, Wieke weet dat je dan je vingers opvreet bij hetgeen op
tafel komt. Helaas gooide een buikgriep bij mijn vrouw roet in het eten zodat
ik alleen naar het Lauwersmeer toog. Daar aangekomen genoten we gezamenlijk van
een bakje koffie met daarbij een Mantgumer Preamke van bakker Sybesma. Heerlijk
en ik beloofde ’s avonds voor twee te zullen eten. Daarna aankleden en het
water op. De gure zuidoostenwind maakte een warmtepak eigenlijk noodzakelijk
maar ik kon het net zonder uithouden. Zo nu en dan een broodje met ei met spek
en een kopje warme thee en dan gaat het
lang goed. Hoewel, ik had van dat broodje behoorlijk last. Last in de vorm van
een stukje spek dat hinderlijk tussen mijn kiezen bleef zitten. Mijn hoofd pijnigend over hoe ik aan een tandenstoker
kon komen realiseerde ik me ineens dat ik zo’n 75 meter flosdraad op de spoel
van mijn werpmolen heb zitten. Toen ik voorover boog en het stukje lijn tussen
de molen en start oog van mijn hengel naar mij toetrok keek Popke verbaasd op.
“Ja sa kin it ek”’ waren zijn woorden toen ik hem vertelde dat ik last had van
een stukje spek tussen mijn kiezen.
Overigens geeft zo’n stukje flossen ook wel een geheel nieuwe kijk op
andere zaken aangaande tanden en kiezen. De deur met een stukje draad om een
losse kies of tand te verwijderen plaatste ik in een heel ander perspectief.
Als die snoekbaarzen nu maar eens mee gingen werken. Popke en ik zaten
inmiddels al een dikke anderhalf uur op het water zonder nog maar een stootje
te hebben vernomen. Maar de aanhouder wint en zo ging het nu ook. De eerste vis
die zich op een groene dropshot stortte was een mooie baars. De snoekbaars die
kort daarom volgde had net de maat maar in ieder geval gebeurde er iets. Daarna
was het weer lange tijd stil. Collega vissers die even een praatje kwamen maken
hadden ook al niet te beste resultaten. Dan maar genieten van de entourage en
het schitterende weer. We verkasten naar een iets luwere plaats op het meer en
daar boekten we weer wat resultaten. Vanzelfsprekend als Popke iets anders aan
het doen is dan vissen. Vrijdag was hij met zijn zonnebril in de weer, vandaag
is het de telefoon. Maar ondanks nevenwerkzaamheden blijft hij altijd scherp
zoals op het beeldmateriaal te zien is. Het telefoontje was afkomstig van zijn
vrouw. De soep is klaar. We spreken af over een half uurtje langs te komen. Het
werd een heerlijke onderbreking van de visdag. In het zonnetje achter dubbel
glas was het zeer comfortabel toeven en we warmden snel op. Na nog een omelet en een paar stukjes met spek
omwikkelde kip van de lokale slager te hebben verorbert, schoten we in onze kleding en voeren
onmiddellijk naar de laatste stek. Daar aangekomen vingen we vrij snel weer een
paar vissen maar het bleef zoeken. Als laatste optie had Popke “zijn” baarzenstek
op het oog. Net voor we er waren ving ik een mooie baars waarop Popke prompt
zijn marker uitgooide. We maakten een aantal driften en bijna ieder drift
leverde wel een aanbeet of resultaat op. Ik ving een snoekbaars, Popke ving er
twee en net toen we het eigenlijk wilden opgeven hadden we een dubbelstrike
baars. Zo kwamen we in de dubbele cijfers. We besloten nog een drift te maken.
Popke wilde die grote voorn uit zijn emmer nog dolgraag even op een fireball
door het water trekken. Dé voorn werd gedood, gemonteerd en aangeboden. We voeren
nog een keer op in de wind en driften nog een keer langs de marker. Daar
gebeurde het. Dreun! Onmiddellijk hadden we beide in de gaten dat het om een
grote vis ging. Popke sprak nog van een tachtiger maar na een keer de staart
gezien te hebben schatte ik de vis aanmerkelijk groter. Na een mooie dril, die
ik overigens film met mijn grab cam omdat de andere geheugenkaart inmiddels vol
is, land Popke een 98 cm snoek. Net niet een meter maar het massieve van de
metersnoek is onmiskenbaar in deze snoek aanwezig. Ik moet Popke vragen om te
gaan zitten omdat de lens van de grab cam wat moeite heeft met het in zijn
geheel in beeld brengen van deze vis. “Wat in útsetter!” (wat een afsluiting),
juicht Popke deze laatste vis na terwijl zij statig wegzwemt. Hij heeft gelijk
alhoewel de maaltijd die Wieke ons even later voorschotelt ook als afsluiter in
de categorie toppers valt. Ik zal haar
eens het recept vragen. Zoals beloofd aan het begin van de dag, eet ik voor
twee en we blussen de maaltijd af met een heerlijke griesmeel pudding.
Kogelrond maar zeer voldaan rijd ik naar huis. Ik heb niet meer de puf om de
video te monteren zodat het een dag later wordt.
https://youtube.com/watch?v=uBESNkFUv1c%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1