Categorie: 2009

Net terug uit het zuiden van Duitsland waar ik ter afscheid getrakteerd werd op een kleine 20 cm sneeuw waan ik mezelf in een andere wereld als ik, samen met mijn vrouw op zondag morgen, door een zonovergoten Fries landschap stap. Het voorjaar is gisteren officieel begonnen en de natuur neemt een voorschot. De meerkoeten met de koppen laag op het water zijn begonnen met het bouwen van nesten, kieviten reageren fel op overstekende potentiële gevaren, grutto’s vliegen met drieën, tureluurs zingen en een enkele fuut schudt reeds zijn kop. De wind is nog fris maar alles ruikt en doet alsof het morgen zomer is. Dat lijkt maar zo. De maandag brengt al regen. Het is nog maar eind maart en dus ik besluit het er toch even op de wagen. De spinhengel wordt een plughengel en de spinner wordt een Timber Tiger. Vanwege de harde wind. Ik vis het watertje achter ons huis af. De lucht betrekt en de warmte van de voorjaarszon is onmiddellijk verdwenen. Het is koud ineens. De snoekbaarzen, u denkt toch niet dat ik op snoek vis, lijken verdwenen. Slechts een enkele snoek openbaart zich even achter de plug. Ik vang in een klein uur dus geen enkele vis maar wat deert het. Ik heb even aan de vaart gestaan waar ik al mijmerend herinneringen opgehaald heb uit een inmiddels ver verleden. Vroeger viste ik in deze tijd van het jaar in het geheel niet. Ik was aan het kievitseieren zoeken. Meestal samen met mijn vader. Met zijn heengaan leek ook die behoefte tot “aaisykje” (eierzoeken) te zijn verdwenen maar de laatste jaren is het sluimerende kaarslontje weer tot een fikse waakvlam uitgegroeid en ik ga dit jaar in ieder geval aan nazorg doen. Of dat zich gaat uitbreiden tot een actief betreden van het veld in het volgende seizoen valt nog te bezien. Ik wil de sms techniek niet beheersen. Voor de onwetende lezer: Ieder gevonden kievitsei moet per SMS aangemeld worden. Bij een onlogisch aantal is het ineens afgelopen voor iedereen in Friesland. Mijmerend aan de vaart liet ik mijn gedachten daar een over gaan. Straks moeten we elke gevangen snoekbaars en snoek per SMS melden. Mogen we na een vreselijk raar aantal ineens in Nederland niet meer op snoekvissen. Waar is dan de grens. Wedstrijdvissers die hun complete SMS tegoed van 1 maand er op een visdag door moeten Sms’en. Na “zoveel” kilometers moeten alle Nederlanders ineens hun auto laten staan. Van de week twee keer seks gehad, wel even Sms’en a.u.b. Ik hoop maar dat ik niemand op gedachten heb gebracht.

Daar zit je dan. Ergens in het zuiden van Duitsland op cursus. Bijna elfhonderd kilometer van huis maar wat deert het. De omgeving is prachtig en ik geniet van de zuivere berglucht. Vandaag besloot ik dan ook om er eens lekker op uit te trekken. Genieten van de omgeving en foto’s maken. Het lukte. Om even voor achten stond ik al in de file voor Garmisch en besloot terug te gaan. Onderweg werd ik gebeld door een collega. Samen besloten we iets later die dag nog een poging te ondernemen. Aldus geschiedde. Ik voor het eerst van mijn leven in een skilift die ons naar 2095m bracht. Schitterende uitzichten en dan bedoel ik niet alleen de bergen. Ik heb al veel dingen gedaan in mijn leven maar een “currywurst mit pommes”, had ik nog niet gehad op 2095m. Na vandaag dus wel. De alpenkauwen, blijkbaar de mussen van de alpen, pikten graag een graantje mee. Het drinken van een biertje op deze hoogte was me trouwens ook nog nooit gelukt en ook dat kan ik nu op mijn palmares bijschrijven. Na een paar uur Alpenlucht was het me wel genoeg en enigszins koud “gondelden” we weer naar beneden. De terugweg in de gondel was een heel verschil met de heenweg, waarop we als haringen in een ton opeengepakt stonden. De meeste gaan op ski’s terug en dus is de gondel bijna leeg op de terugweg. Natuurlijk had ik ook zelf de ski’s onder kunnen doen maar het werd me sterk ontraden zonder ooit ene les gevolgd te hebben. Dus werd wijselijk besloten het oude lichaam niet aan gevaren anders dan een paar kilometer hardlopen bloot te stellen. Beneden aangekomen was de temperatuur beter. De jas kon uit. Beneden was het allemaal wat vriendelijker, gemoedelijker. Hoewel ik erg onder de indruk kan geraken van bergmassieven die overweldigend hun enorme, niet in een foto te vangen, kolossaliteit over je uitstorten, bijna nietig voel ik me dan, klopte mijn hart pas echt sneller bij het zien van die prachtige rivier. Zo was de cirkel weer rond. De smeltende sneeuw voedt de beekjes die zich uitstorten in de rivieren die uiteindelijk het water naar de zee dragen. Dat water is het water wat ik bevissen wil. Zo heb je als hengelsporter toch iets in de bergen te zoeken. De tocht naar een punt op de cirkelboog van het zoete water. Je moet alles eens gezien hebben.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#23‘);
//–>http://foto.poask.com/#23

Zondagsvisserij,

Het is even na de klok van zeven als ik, gekleed in hardlooptenue met de koptelefoon van een ipod op mijn kop, mezelf tot zes kilometer hardlopen dwing. Een damesstem fluistert instructies. Hoewel ik gisteren nog wel een groot stuk gewandeld heb vind ik dit toch even nodig. Ik zwaai naar Durk als ik de boerderij passeer. Die zit aan het ontbijt en heeft het melken er alweer opzitten. Hij zwaait terug, over een tweetal maanden begint de kaatscompetitie weer en zullen we elkaar wat vaker zien. De volgende twintig minuten gaan in een razend tempo. Thuisgekomen zweet ik even uit en stap dan snel onder de douche. Het weer is prachtig. Ik breng de boot in gereedheid terwijl mijn vrouw de versnaperingen voor vandaag smeert. Dan zijn we zover, rijden naar de helling, traileren de boot en we zijn op weg. Het is tien uur als we de Swette opvaren. De Swette is net als vorige week helderder dan haar zijvaarten. Toch zoek ik het in de zijvaarten. We vissen vandaag op snoekbaars, iedere gevangen snoek moeten we onverwijld terugzetten in het zelfde water. We vertellen de Timber Tiger dat ze alleen snoekbaarzen mogen activeren alvorens ze te water gaan. Zoals gezegd, het is prachtig weer. Veel mensen zijn er door geïnspireerd. Ze zijn buiten, de digitale fotocamera’s om de nek. “Hé een bootje met twee mensen!” We staan er op. Wanneer dit voor de derde keer gebeurd maak ik een opmerking tegen de fotografe. “We zijn populair, u bent de derde!” “Zal ik ze u toesturen?” “Ja, prima. De website is de bootnaam plus punt NL. Kan niet moeilijk zijn want ze staan op de foto. Op het moment dat ik deze woorden typ heb ik ze nog niet ontvangen.” Maar dat kan nog komen en dan zal ik daar zeker nog iets over typen. We vervolgen onze toch en als eerste is het de bijhengel die krom gaat staan. Een snoekje van een centimeter of vijfenvijftig komt even boven de waterspiegel. Een vette “foei” tegen de snoek en de Timber Tiger en we maken nog een foto alvorens de snoek teruggaat onderwater. Op de eerste zijvaart zie ik een man in het land lopen. Hij lijkt niet helemaal goed te zijn. De handen op de knieën en hij komt moeizaam overeind. Ik houd hem een tijdje in de gaten. Als we bij een brug aankomen waar een muskusrattenval voorhangt stap ik uit te boot om de val omhoog te hijsen. Tegelijkertijd stapt de man ook op de brug. “Alles goed?”vraag ik hem. “Ja prima!” Ik vertel hem van mijn waarneming en het blijkt dat de heupen niet zo goed meer willen maar dat er verder niets aan de hand is. We tillen samen de val omhoog. Mijn vrouw vaart de boot eronderdoor en we laten het gevaarte weer zakken. Leeg, geen ratten. Ik loop met hem mee en stap op zijn erf weer in de boot. Onderwijl spreken we even over zijn wandeling. “Der sloegen al yn pear ljippen op in roek.” “Jo begripe der moast ik efkes hinne!” (Er zaten wat kieviten achter een kraai aan. U begrijpt dat ik daar even naar toe moest.) Het voorjaar is inderdaad begonnen. De Friese traditie borrelt op. We vervolgen onze tocht. Ook wij nemen even verderop dit fenomeen waar. Krokussen, sneeuwklokjes en kieviten die op kraaien slaan. Een groepje kinderen komt met een kleed naar buiten. Drinken in de hand, ze gaan picknicken. Vitamine D wordt als een razende aangemaakt onder de prachtige voorjaarszon. Na een uurtje is daar snoek twee. “We vangen er gemiddeld één per uur rond deze tijd van het jaar”, vertel ik mijn vrouw. Heb blijkt waarheid te worden. Mooie niet afgepaaide snoeken worden na een kleine fotosessie teruggezet. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#22‘);
//–>http://foto.poask.com/#22Mijn nieuwe camera laat voor het eerst zijn ingebouwde kwaliteiten zien waarvan acte in het fotoalbum. Een machtig mooie visdag die na viereneenhalf uur eindigt. Vijf snoeken op de teller. Waar zit die vermaledijde snoekbaars toch!

Gelukkig, het ijs is uit de vaarten, we kunnen vissen! Ik schrijf deze woorden echt met enig opluchting omdat aan het begin van deze week het er even naar uitzag dat de vrijdagavond nog enige vorst zou brengen en met de huidige temperatuur van het water zou dat absoluut een ijslaagje geleid hebben. En dat zou betekenen dat het geplande visdagje van enige weken geleden niet door zou kunnen gaan. Ook vorige week was dat het geval en kon de afspraak met Popke niet doorgaan. Het leek er deze week dus ook even op maar gelukkig wijzigde de zienswijze der weerprofeten en zodoende kon de dag gewoon doorgaan. Het beloofde druk te worden in Mantgum. Wel drie boten werden er te water gelaten maar vooraf was al het nodige aan de hand. We moeten even de deelnemers van deze visdag erbij pakken. Allereerst boot 1: Fred en Bobby, boot 2: Freerk en Rienk en als laatste zouden Caty en ik aanwezig zijn. Van te voren viel nog even het nodige te overleggen over eten etc. dus ik zocht contact met Fred. Ik kreeg echter een Spaans sprekende jongedame aan de lijn die waarschijnlijk trachtte uit te leggen dat zijn telefoon onbereikbaar was. Volgens Bobby kost een mededeling van een dergelijke dame zomaar € 2,00 als je niet snel ophangt. Fred zat in de Dominicaanse republiek maar reageerde wel middels een SMS. Hij nam woensdag contact op. Aldus geschiedde. Een aanvangstijd, een verzamelplaats en de mogelijkheid tot eten werd geïnventariseerd en ik gaf keurig antwoord. Om tussen 08.30 en 09.00 uur verzamelen bij de Wjukken en het eten regel ik. Het kon doorgaan. Achteraf hoor je dan van een onderlinge email uitwisseling tussen de overige deelnemers. “Ik ben benieuwd of Freerk wel akkoord gaat met die tijd, immers hij is het liefst bij het dagen al op het water. Maar Fred speelde de vermeende onschuld door te roepen dat ze in Mantgum volgens Hans toch niet voor tien uur gaan bijten. Allemaal dingen die achteraf aan het licht komen. Als je even met Freerk en Rienk staat te praten in afwachting van de anderen. Dan hoor je ook dat Fred zich een klein beetje verslapen heeft en dus passen we het programma een beetje aan. Bobby in eerste instantie bij mij in de boot, dit kon omdat Caty met een behoorlijke keelpijn verstek moest laten gaan. Zo door Mantgum vissend de komst van Fred afgewacht en toen naar de Swette. Het aanbeten wilden in het begin niet vlotten. Pas op de Swette namen we de eerste snoek waar. Ze zat even aan de bijhengel maar wist zich van de Timber Tiger te bevrijden. Bobby en ik hadden elkaar lange tijd niet gezien dus we hadden voldoende bij te praten. Na enige tijd kozen we voor een zijvaart van de Swette maar de snoeken waren niet echt enthousiast te noemen. Pas toen Bobby en ik bezig waren om een muskusrattenval van de nodige vis te verlossen belde Fred dat hij een mooie snoek aan de hengel had. We waren vlakbij dus zo in de boot en Fred kon met zijn vangst op de foto. Freerk die achterop kwam wist ook een mooie snoek te haken en toen Bobby en ik onze weg vervolgden ging er bij ons ook één aanhangen. De zon probeerde het eens even flink en brak zowaar een beetje door. Bobby en ik hadden het er net over gehad. Wat licht in het water zou het wel doen. Het gebeurde. De hengel dreunde krom in de steun. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#21‘);
//–>http://foto.poask.com/#21

Mijn telefoon ging en Caty vroeg of ze nog mee kon. Ze was aardig opgeknapt en bereidt een flink stuk te lopen om in te kunnen stappen. Bobby dus zoals gepland bij Fred in de boot en ik een stukje varen om Caty op te pikken. Samen visten we weer terug naar de anderen. Onderwijl vingen we nog snoek ook waaronder een mooi exemplaar van 92 cm (net nog gemeten heren!). Deze snoek zat vol met bloedzuigertjes die als een ware regen van de snoek afvielen toen deze boven water was. De bodem van de boot lag vervolgens bezaaid met deze wezentjes. We troffen de mannen halverwege de route. Ze hadden er nog wat bijgevangen. We draaien nog een keer terug om naar het dorpje en daar vingen we wederom een paar snoeken. Allemaal prachtige vissen die goed in het vel zaten. Tegen een uur of vier sneden Caty en ik een stukje af om de maaltijd voor te bereiden. We visten onderwijl nog wat hotspots af maar vingen er niets meer bij. De andere boten namen de lange route terug en vingen nog een snoek bij. In totaal kwamen er 13 snoeken bovenwater. Tegen een uur of half zes stond ik bij de trailerhelling te wachten en kon ik aan de opstijgende zwermen vogels zien dat ze naderende waren. Na het traileren werd de snert als welkome hap genoten aan onze eettafel. Tegen achtten namen we met een vervolgafspraak afscheidt van elkaar. Een mooie visdag met mooie snoeken. Mannen bedankt!

De nieuwe media slaan toe. Het is even over tweeën, gisterenmiddag, als een lichte trilling in mijn borstzak een sms-je aankondigt. Het is Popke! “Wolst moarn ek te fiskjen?” (Wil je morgen ook vissen?)

Hij ontketent hiermee, zonder het te weten, een sms festijn. Of zondag hem ook schikt – ja maar dan maar tot twee uur – ik moet even thuis overleggen – ik kom nog wel even langs – na overleg: kan morgen ook wel – hoe laat – een uur of negen. Vanzelfsprekend allemaal in het Fries, maar ik ben te lui op al die vertalingen er dan achter te typen. En als ik er nu op terug kijk hadden we alles binnen een telefoongesprek van een minuut of twee ook kunnen regelen. Nu hebben we veel tijd gespendeerd aan het oefenen van onze rechterduim met de kans op nog een vorm van RSI waar we niet op zitten te wachten. Die van te veel vissen is al erg genoeg, pijn kort na de aanbeet als de eerste druk op de hengel toeneemt en wat dat betreft kan de gesloten tijd ook komen. Even rust! Na onze SMS perikelen ben ik dan ook blij dat ik hem op zaterdagmorgen spreek. Life! Het is me wat. Om even voor negenen zit Popke nog een gebakken eitje als ik bij hem binnenloop. De boot zit al achter de auto en hij komt zo. Mooi zeg ik dan zet ik de spullen vast aan de weg. Als hij even later arriveert laden we mijn spullen in en vertrekken. De voorspellingen zijn opklaringen in de loop van de dag. Ik reken erop en vertrek met alleen mijn warmte pak aan. Een paar spetten zijn alles wat we zien en in de loop van de dag klaart het inderdaad op. De vangsten vlotten in het begin niet erg. Je kunt dan wel denken dat ze na een periode van ijs erg hongerig zullen zijn omdat ze in onze beleving misschien een hele poos geen kunstaas of dode aasvis hebben gezien, dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Het eerste uur is het dan ook stil. Na dat uur lukt het Popke om een mooie weglopende fireball van een snoek te voorzien. De nul is weer weg. De snoek heeft een beschadiging op de zijkant war allemaal parasieten in zitten. Mogelijk maken die de wond schoon oppert mijn vismaat. Ik maak er een foto van.

We spreken veel over leerdingen. Zaken die met overdracht van kennis en hoe zulks te bewerkstelligen. Daar kun je uren over bomen. Hoe was het ook alweer. Iedereen dacht dat het niet kon, toen kwam er iemand die niet wist dat het niet kon en die deed het. Popke scoort zijn tweede snoek. Omdat het erg stil weer is en de natuur dientengevolge ook, horen we veel vogels overkomen en dat is op zich mooi maar ons even iets te rustig. We besluiten de troef die Timber Tiger heet in te zetten. Nu is dat geen wondermiddel maar toch weet deze plug uiteindelijk twee snoeken te verleiden, waarvan we er één daadwerkelijk ook in de boot krijgen. Het zonnetje is inmiddels doorgebroken maar daar wordt het toch niet echt warmer van. Maar de natuur is schitterend, we spreken in de februarizon reeds over het voorjaar, kievietseieren en zo meer. De benzine motor gaat weer uit en de vertikaal stokken worden weer voorzien van een spiering. Na een fiks aantal pogingen is het Popke weer die een snoek weet te verleiden. Ook deze blijft echter niet geheel plakken en verdwijnt weer onder de waterspiegel. Binnen een minuut mag ik een snoek aanslaan. Deze wordt wel gehaakt. Het formaat en kleur van de snoek doen vermoeden dat het dezelfde is als die Popke net loste. Anders vangen we vandaag 6 in plaats van 5 snoeken. Tegen vieren traileren we en houden we het voor gezien. Lekker koud geworden keer we huiswaarts in de wetenschap dat vanavond tegen negenen het twee kanten op kan: Vechten tegen of genieten van een dutje!

Het weekend is alweer voorbij. Koud weer heeft me niet binnengehouden, ik heb voldoende lichaamsbeweging en derhalve frisse lucht gehad. Het harde water kan ik ook niet als echt excuus aanvoeren voor het niet een hengel in de hand hebben gehad dit weekeinde. Lopende met mijn vrouw passeerde ik diverse bruggen die, als ik gewild had en de tijd genomen had, mij voldoende open water boden om daar een getakelde sardine in neer te laten. Waarschijnlijk had één van die bruggen dan ook nog wel een snoek opgeleverd. Dat zal altijd onbekend blijven omdat ik simpelweg niet ben gaan vissen. Soms lopen dingen zoals ze gaan. Ik doel hier op een kleine beoogde verandering aan dit weblog. Het zal u niet ontgaan zijn dat de layout enigszins is veranderd. Ik denk dat het overzichtelijker is geworden. De login aan de bovenzijde en de geplaatste artikelen op jaartal geschikt aan de rechterzijde naast de login. Toen ik daarmee aan de gang was, ik bedoel dan het aanpassen van de layout, moet ik ergens een fout gemaakt hebben, immers computers doen geen domme dingen, zij voeren feilloos de instructies uit die wij hen opdragen. Gevolg was dat ik alle afbeeldingen uit de verslagen van alle jaren kwijtraakte. Nu is dat kwijtraken een relatief begrip. Ik heb ze allemaal keurig als backup maar ze stonden niet meer op de server. Ik had dus nog al wat werk te doen en dan schiet het vissen erbij in. Maar u kunt nu, bladerend door de jaren, wel fraaie fotoalbums tegenkomen en deze, op groot formaat desgewenst, doorbladeren. Tevens heeft youtube haar intrede gedaan op de website zodat u nu ook filmpjes tegen kunt komen. Ik zal er in de toekomst nog een paar toevoegen. “Last but not least” zijn er nog enkele oudere artikelen toegevoegd. Dat is aan de ene kant soms wel lastig. Ze worden op datum plaatsing in het blog gerangschikt. U krijgt er dus wel een melding van als u op de feed geabonneerd bent. Door op de jaartallen, rechts naast de login te klikken, kunt u echter alle artikelen van een jaar bijeen brengen. Bovendien is het blog nu zo ingesteld dat er tot 40 artikelen op 1 pagina worden afgebeeld. Het laden duurt iets langer maar dan kunt u ook even doorlezen.

Wie op de RSS feed van het weblog geabonneerd is, heeft van de week een aantal keren een mail gehad waarin wat updates van oude berichten, fotoalbums en verhalen uit het verleden stonden. Deze is weer eens actueel. Ik ben natuurlijk een kleine verklaring schuldig dus vooruit dan maar. Op woensdag 13 januari was ik voor mijn werk onderweg. Tijdens een kleine cursus probeerde ik in een reflex mijn schrijfblok op te vangen toen dat van de tafel dreigde te vallen. Die reflex zette zich door naar mijn rugspieren en ik zat als een huis. Gelukkig had een collega van me het ook in zijn rug, zodat ik na twee ibuprofen ik weer een beetje kon bewegen. Op mijn kantoor aangekomen herinnerde ik me nog de diclofinac in mijn koffertje, die ik van een eerder akkevietje had overgehouden. Gelukkig waren ze niet over datum zodat ik de donderdag in ieder geval mijn werk kon doen. Na een bezoekje aan de arts kreeg ik bovendien verse en een extra doosje met diazepam. En dat was maar goed ook want op de vrijdag was het echt goed mis. Nu ken ik de methode prima. Even liggen, ontspannen en dan zo spoedig mogelijk weer in beweging. Eerst steunend op de sterke schouders van mijn eega en dan al blij zijn dat je vijftig meter haalt maar dat beterde spoedig. Iedere dag een stukje verder. Maar zitten achter een computer was er niet echt bij. Nu kwam het stukje software, de spraakbesturing, goed van pas. Ik hoefde alleen maar te praten tegen het ding “et voíla”, ik kon mijn weblog verder bijwerken. De techniek staat voor niets. Gedurende de week knapte de rug verder op en op zaterdag durfde ik het dan aan een uurtje te vissen. Even bij mij achter, daar waar de stofwolken van onder het ijs inmiddels waren nedergedaald. Bovendien was het prachtig weer en de honden vinden het nooit erg om mij dan te vergezellen. Met een lepeltje als aas even het spoorgat afvissen. Bij de treurwilg aangekomen buk ik even om de € 0,25 op te pakken die daar in de vorm van statiegeld in het water is gegooid. Een beter milieu begint bij jezelf, denk ik terwijl ik de lege fles in het wildvak van mijn waxjas schuif. Uit de speaker van het station schalt nu de mededeling dat er vanwege een storing aan een spoorbrug geen treinverkeer mogelijk is tussen Leeuwarden en Mantgum. Teleurgestelde reizigers verplaatsen zich. Ik zie een mooie kolk en werp mijn lepeltje. Ik voel de aanbeet die ik verzilver. Ik weet echter dat het geen snoek is. Het is een onfortuinlijk gehaakte blei die voor in het water ligt. Ik probeer het nog een half uurtje maar er is geen snoek te verleiden en mijn rug vindt het ook voldoende. Gelukkig even gevist. Maandag weer aan het werk.

Vandaag heb ik mijn weblog bijgewerkt met oude berichten waarbij ik inmiddels terug in de tijd ben tot 2002. Als u geabonneerd bent op de feed heeft u dus veel berichten binnengekregen. Dit heeft niets met een virus of iets dergelijks te maken. Met vriendelijke groeten,

Hans

Stofwolken onder het ijs,

Laat ik beginnen met u het beste te wensen voor het komende jaar. Het vorige jaar ligt krap achter ons en het einde was niet echt visbaar. Hard water waar zeker met een spinner niet door heen te gooien was. De diverse “weerprofeten” van alle commerciële en niet commerciële omroepen voorspelden reeds ver te voren deze vorstperiode. Bij mij begint dan ergens achter in mijn hoofd zo’n klein kereltje te roepen dat ik “hem” nog een keer moet doen. U begrijpt dat het over die wereldberoemde schaatstocht gaat. De vereniging die deze tocht organiseert bestaat bovendien 100 jaar en waarom zou Thialf zijn baas niet kunnen overreden geen donderklappen, maar vorst ten toon te spreiden, als kers op de verjaarstaart van deze vereniging.

De ijsbaan mocht al een paar dagen op mijn aanwezigheid rekeningen en menig kilometer zit reeds in de benen. Het buitenwater daar is nog wat mee. Ik kan slechts waarnemen en voorzichtig proberen of het houdt. Zodoende nam ik op enig moment het besluit en ik waagde de stap op het ijs achter mijn woning. Vanaf het gemaal liep ik enigszins onwennig over het gladde oppervlak dat het zo vertrouwde viswater bedekte. Een metertje uit de kant in eerste instantie. Het is hier dan wel niet diep maar ik kan uit ervaring melden dat dergelijk water erg koud, adembenemend koud is. Na enige honderden meters afgelegd te hebben durfde ik verder naar het midden te gaan. Ik liep nu echt op het ijs. Zwart, glashelder ijs met een enkel gasgat. Ik nader de oude schouw van achterbuurman Popke en zie door het heldere ijs de schim van een snoek onder het ijs als deze geschrokken bij me wegdraait. “Ze zijn er nog!”,springt mijn hart op.

Na de middag loop ik samen met mijn jongste dochter het zelfde stuk. Het is vertrouwd. Het spoorgat herbergt nog een aantal snoeken waarvan mijn dochter er één opmerkt. “Stofwolken onder het ijs”, roept ze als ze het, door wegspurtende snoeken, opgeworpen slib onder het heldere ijs waarneemt. Zo blijven de snoeken, weliswaar gescheiden door een ijslaagje, toch een beetje deel uitmaken van mijn wereld.

Popke verraste me nog diezelfde dag met een lekkernij. Tige tank. We genieten er als gezin allemaal van. Bijgaand een foto.