12 oktober 2013

12 oktober 2013

“ Beste, Ik
dien mijn vismaat eens dringend te trakteren op iets bijzonder. Graag had ik
hem daarom een dagje bij jou aan boord aangeboden om eens lekker te trollen,
werpen, jerken op poldersnoek. Kan je mij wat meer info sturen over wat de
mogelijkheden zijn? Met vriendelijk groet, Jean-Pierre”.

Bovenstaande
vraag was de inleiding tot de visdag van
vandaag. Jean-Pierre en Jan zijn op vrijdag avond uit België, tijdens werkelijk
onstuimig weer, naar Friesland komen rijden om aan deze vraag invulling te
geven. Ik vang ze samen met mijn vrouw op bij het afgesproken benzinestation en
breng ze naar hun plaats van
overnachting bij Geert en Anneke waar ze een warm onthaal krijgen. We krijgen
daar iets te drinken aangeboden, een stukje oranje koek, want Anneke ontvangt
al haar gasten altijd met oranjekoek, drinken en praten even wat en spreken
vervolgens af dat we de volgende dag om 08.30 bij de trailerhelling zullen
zijn.

Op
het afgesproken tijdstip komen Jean-Pierre en Jan aanrijden. Ze tuigen de
hengels op en dat geeft mij een goed gevoel. Ze besteden zorg aan hun
materiaal! Ik heb inmiddels de boot te water gelaten en we stappen allemaal in.
Geert is nog even komen kijken of zijn gasten wel in dat wrak van mij passen en
dan beginnen we met vissen. We kennen elkaar natuurlijk pas een uur of twee
persoonlijk en dus hebben we volop gesprekstof. Ik vertel wat over het water
waar we op vissen, een stukje geschiedenis van Mantgum en we zijn zo goed en
wel op weg of de eerste snoek hangt aan de bijhengel. Ik schuif de hengel door
naar Jan die de snoek binnenhaalt. “De
hatelijke nul is weg!”

Kort
daarop is het Jean-Pierre die een snoek scoort. Het zelfde formaat. Ze onthaakt
zichzelf als ze bij de boot is. Ik ben natuurlijk al blij. Binnen het uur hebben
we snoeken gevangen en dat is toch de bedoeling als je met gasten gaat vissen
alhoewel zulks zich nooit laat dwingen. We komen op de Swette en het is lange
tijd stil. Dan hangt er ineens een snoekje bij mij aan de hengel. Onderweg
komen we een collega tegen die ons meldt dat hij op één snoekbaars is.

We
varen door, krijgen een sporadische aanbeet maar vangen geen snoek meer.
Uiteindelijk vissen we voor een kleine zijsloot langs als ik meen dat ik tegen
twee rietstengels aanstoot die kort achter elkaar op het traject van mijn plug
staan. Als het een fractie later lijkt alsof ik vastloop weet ik al genoeg. Een
prachtig snoekenlichaam kromt zich door het wateroppervlak. “Jean-Pierre zegt
op de film: “Er kwam geen einde aan!” Ik probeer de hengel door te geven aan
Jan, maar beide vissers willen de hengel niet. Hij moet hem maar vangen raad ik
hun gedachten. Na een mooie dril met verschillende runs, land ik uiteindelijk
de snoek. Na meting, met een meetlint van de “Hilversumse”, die maar tot 150 cm
gaan, leest Jan, na eerst een leesbril op te moeten zetten, een lengte van 110
cm af. Voor mij een nieuw record op dit water. Na het terugzetten hoor ik beide
mannen roepen dat de visdag nu al geslaagd is. Wat wil je nog meer.

//www.youtube.com/embed/HoohnbNscXw?list=UUwisWIu9wC88yApbUgjh-iw

Jan
is echter nog steeds de enige die niet op zijn eigen handhengel een aanbeet
heeft gehad. Hij krijgt hem, zoals altijd onverwachts, en een mooie snoek laat
zich even zien maar dan komt de plug onverbiddelijk terug naar de boot. Jammer
want ook dit was een mooi exemplaar. We gaan door en weer is het Jan die een
aanbeet krijgt en deze keer wordt de snoek gevangen. Nu hebben we echt allemaal
een snoek aan de hengel gehad. We varen terug over het eerste deel en duiken
dan weer een zijvaart in. Hier kan het wel eens goed zijn en inderdaad scoort
Jean-Pierre bij het indraaien van de boot in de zijvaart onmiddellijk een mooie
snoek. Verder gebeurt er op dit lange rechte stuk eigenlijk niets. Pas bij het
onder een brug uitkomen hangt er ineens weer een snoek aan mijn hengel. We
varen door en nu is het de bijhengel die een snoek scoort.

Twee
authentieke snoekvissers worden afgezet bij het water en gaan met hun zware
materiaal het vanaf de kant proberen. Ze wijzen ons nog op een dikke snoek die
onder de brug moet liggen en roepen nog maten van eerder geboekte vangsten.
Ondanks hun mededelingen kunnen wij op dat stuk geen snoek scoren. Dat lukt uiteindelijk bijna twee uur later
pas, als we op de terugweg zijn na de middagpauze met een kopje erwtensoep.

We
moeten regelmatig bukken als we onder lage bruggen doorvaren. We worden door
een professioneel fotograaf op de kiek gezet als we langzaam terugvaren naar
de hoofdroute. Onderweg scoren we nog een drietal kleinere snoeken. De teller
is inmiddels op 13 aangeland en de klok wijst al bijna vijf uur aan. Het
laatste half uur gebeurt er bijna niets meer. Als ik opper dat mijn vrouw
straks wel zal vragen waarom het zo laat geworden is dan is dat omdat Jan
voordat we bij dat huisje zijn nog een snoek van 135 cm vangt, lachen we
allemaal hartelijk. Het wordt niet bewaarheid, de snoek die Jan vangt is
slechts een meter korter. Samen vangen we dus 14 stuks. Thuisgekomen begint het
te regenen. Het deert ons niet meer. Popke komt nog even langs en als snel
zitten we gezellig onder het genot van een biertje te praten alsof we elkaar al
jaren kennen. Tegen negen uur nemen we afscheid van elkaar. Jan en Jean-Pierre,
ik heb genoten van jullie aanwezigheid in de boot en ik hoop dat jullie een
mooie dag gehad hebben.

Jean-Pierre
beloofd nog een stukje te schrijven over zijn ervaringen het staat hieronder.

“Hij is er
al” mompelde Jan terwijl we de parking bij de trailerhelling opreden.
Hans had zijn Rana 14 reeds te water gelaten en begroette ons met een
aanstekelijk enthousiasme. De weergoden waren ons blijkbaar gunstig gezind en
de stormachtige oostenwind van gisteren had de nacht niet overleefd. Mantgum
ontwaakte terwijl wij met z’n drieën het thuiswater van Hans op voeren… Alle elementen waren voorhanden om er een
prachtige visdag van te maken.

“Timber
Tigers!” Hans hoefde niet lang na te denken op onze vraag welke plug we in
onze speld dienden te hangen. Eigenwijs als ik ben, knoopte ik er toch een Big
O Cotton Cordell aan. Een kwartierje later twijfelde ik al aan mijn keuze. Hans
deed er alles aan om ons een snoek te laten vangen, maar zijn pluggen leken
toch wel de verleiders van de dag. We hadden ook al snel door dat Hans niet
allen een goede gastheer, maar ook een prima visser was. Teneinde het allemaal
eens mooi te illustreren, haakte hij op de hoek van een onooglijk slootje een
prachtige poldersnoek die de volle 110 cm op de meter bracht. Absoluut het
hoogtepunt van de dag.

Jan en ik hadden
ondertussen ook die vervelende nul weggeveegd, en genoten met volle teugen van
het Friesse polderlandschap. We voeren van de ene hotspot naar de andere, en langzaam
kroop de teller naar de dubbele cijfers. De tijd leek wel te vliegen. We vingen
elk nog een beste vis en tegen het donker hadden 14 snoeken tijdelijk te gast
geweest aan boord van de Poask.

Tot slot nog een
eervolle vermelding voor de kookkunsten van mevrouw De Boer. De gastvrouw
wachtte ons thuis op met heerlijk bord spaghetti en gekoelde biertjes. Mooier
wordt een visdag niet; echt niet.

Bedankt Hans. Alle
respect voor de goede visser die je bent, maar nog veel meer voor je hartelijke
persoonlijkheid. Wij komen zeker terug.

Jean-Pierre