Maand: juni 2009

Vandaag was het plan om vroeg op het water te zijn. Ik had mezelf voorgenomen om tegen vijven op het water te zijn en wat stekken te verkennen die wat verder bij mijn woonplaats vandaan liggen. Je kunt natuurlijk plannen tot je een ons weegt maar als je de dag ervoor om 15.00 uur begint met kaatsen en je vier partijen later tegen half tien daarmee ophoudt, dan kan ik nu uit ervaring melden dat ik geen achttien meer ben. Na de prijsuitreiking nog een piepklein biertje en tegen enen in bed. Het lat zich raden dat ik niet om vijf uur op het water was. Tegen enen in de middag voer ik de Swette op en ik had daarbij twee redenen. Allereerst wilde ik de kant naar Easterwierrum toe verkennen omdat ze daar de oevers hersteld hebben en ik houd wel van wat nieuw water met stenen. De andere reden was het testen van een plug die me door een fabrikant was toegezonden. De stenen liggen er mooi bij tussen de afslag naar Reduzum en Easterwierrum. De testplug deed het fantastisch. Een paar weken geleden met Popke had ik er ook al een mooie aanbeet op gehad en ook vandaag bleek het een verleider. Zes aanbeten achter elkaar maar er bleef er niet één plakken. Mooie kolken, kaken en staarten maar niets in de boot. Toen uiteindelijk maar de dreggen vervangen. Ik vind dat je ze moet testen zoals je ze aangeboden krijgt en als de haken dan niet bijster zijn moet je maar op de koop toenemen maar nu werd het me te gortig. De haken vervangen en wederom proberen. Geen hoge snelheidsplug. Splitring op het trekoog, vrijer in de beweging, vloeiender actie, maar mooi geen aanbeet meer. Het is de bijhengel met een rode Timber Tiger die twee snoekjes van nauwelijks 35 cm kort achter elkaar in de boot brengt. Ik test nog verwoed door maar het mag niet lukken. Ik zie dat de verf van de plug begint te bladeren. Niet leuk voor de fabrikant maar ook niet voor eventuele toekomstige klanten. Dat wordt vanavond nog een briefje schrijven. Tegen de tijd dat er een mooi stuk blauw aan het zwerk verschijnt houd ik het voor gezien. De wind viel weg en een broeierige warmte daalde neer. Daar helpt maar één ding tegen, tussen de vier en de zes graden gekoeld. Ik loopt likkebaardend om vijf uur door het tuinhek.

Het is om even over half vijf als ik een roepende koekoek tegemoet vaar. Even meen ik nog een andere vogel te horen maar het blijkt de berichttoon van mijn GSM te zijn. Mijn oudste meldt even dat ze nu eindelijk gaat slapen. Ik SMS terug maar krijg geen antwoord meer, te moe waarschijnlijk concludeer ik. Ik “moet” vroeg zijn vandaag want het is de enge kans op vissen dit weekend. Kaatsen slokt veel tijd. Ik vaar een kleine vier minuten en meer de boot aan een rietkraag. Ik snijd een voorntje in tweeën en verdeel de beide stukje over twee hengels. Ik ene werp ik net voor de rietkraag en de andere krijgt het diepere deel als domein. Het weer is prachtig rustig, de zon komt net achter een boerderij op en zet haar in volle glorie. Het is bladstil. Ik schenk een Senseo uit in mijn bekertje, neem een stroopwafel als ontbijt en verbaas me over de wegschuivende dobber in het midden. Ik klik de ABU 506 open, kauw mijn stroopwafel weg, drink mijn kopje leeg, tel tot tien en zet de haak. De holglas buigt tot een halve cirkel en ik weet dat het goed zit. Even later land ik een maats snoekbaarsje. Niet gek zo’n begin en ik voorzie de hengel van opnieuw een staartje. De andere hengel verleg ik ook naar het midden. Zo houd ik het wel even vol, herhaal het ritueel van ontbijten met een tweede stroopwafel maar de aanbeet wil niet komen. Na een kleine drie kwartier verkas ik. Inmiddels is de eerst wind merkbaar en dat stelt me in staat om langzaam over een traject te driften. Het mag niet baten. Dan vaar ik naar een brug die het ook altijd goed doet. De wind is hier volledig weg en een simpele slag van de buitenboordmotor maakt dat ik in één keer onder de brug door kan driften. Ik mis de dobber die wegschiet maar een kromme hengel attendeert me op de aanbeet. “Klik”, doet de ABU onder de beroering van mijn rechterwijsvinger. Ik zet de haak en land wederom een maats snoekbaarsje. Wederom was het een staartje wat de aanbeet bracht. De derde voorn laat het leven. Ik werp de dobber tegen één van de palen van brug. Maak één keer gebruik van de hoempie ploempie techniek en het resultaat is daar. Ze brengt de derde kleine snoekbaars in de boot. De wind wakkert aan als ik op de derde stek lig. Donkere wolken in het noordwesten kondigen slechter weer aan. Ik schoonschip nog even snel en daarna houd ik het voor gezien. De eerste druppels vallen als ik om even over achten onder mijn carport stap. Tijd voor een ontbijtje op deze Vaderdag. Ik heb mijn cadeautjes al gehad.

Het is even over zessen als ik mijn spullen bij Popke in de auto zet. We rijden een kleine 10 km en traileren de boot. Het is prachtig stil weer. Mistige flarden hangen boven een spiegelglad wateroppervlak. Ik pak mijn camera en schiet wat plaatjes terwijl we naar de door ons beoogde stek varen. Daar aangekomen voorzien we de hoempie ploempie dobbers van een stukje vis en proberen het tegen een rietkraag. Na een kleine drie kwartier durven we al te beweren dat ze niet echt los zijn vandaag. Maar zoals het zo vaak is tijdens vissen, gebeuren dingen altijd onverwacht. Zo ook vandaag want als we even het anker lichten om 50 m door te schuiven langs dezelfde rietkraag, verdwijnt ineens de dobber van Popke. Het kleine beetje slepen was voldoende om een aanbeet uit te lokken.<!–
WriteFlash('’);
//–>

Popke drilt een prachtige snoekbaars van 80 cm terwijl ik probeer om alles op video vast te leggen. Dat lukt aardig want de natuur lijkt zelfs een beetje rekening te houden met dit feit omdat de wind bijna geheel wegvalt. Na de dril schieten we een paar foto’s en dan kan de vis terug in zijn element. We besluiten om onze strategie door te zetten en verschuiven zo nu en dan een paar meters om dan secuur de rietpollen en andere veelbelovende objecten af te vissen. Zo lukt het ons om nog eens drie snoekbaarzen te vangen. Mooie exemplaren waarvan er twee van ongeveer 55 cm worden aangemerkt als exquise maaltijd. Dan wordt het tijd om van strategie te veranderen. We besluiten dat we misschien wat actiever moeten zijn in onze benadering. We verruilen de dobbers voor een fireball en vissen dezelfde kant nog eens af. Het levert geen vis op. Een tweetal kano’s (Canadees) met daarin elk drie dames komen voorij. Op het water verwisselen ze van plaats en even hopen we op een waar spektakel maar de giechelende club krijgt het op miraculeuze wijze voor elkaar zonder een nat pak. We hadden voor een paar golven moeten zorgen opperen we tegen elkaar. De dames peddelen weer en verdwijnen uit het zicht, de rust keert weer. We besluiten dat de Timer Tiger dan maar eens uitkomst moet gaan bieden. We slepen het zelfde traject nogmaals af. Ik herinner me dat ik nog een stukje kunstaas moet testen en vervang de Timber Tiger door dit testexemplaar. Een tweedelige plug. De plug loopt goed maar nadert duidelijk de limiet qua snelheid. Toch blijf ik het even proberen. Langs een beschoeiing gebeurt het dan ineens en een fraai exemplaar van de snoekbaarsfamilie vergrijpt zich aan de plug. Even zien we haar boven in het oppervlak om daarna de plug weer los te laten. We besluiten hier even statisch tijd aan te besteden. Dus de hoempie ploempie dobbers te water en proberen maar. Het blijkt verspilde moeite. Uiteindelijk slepen we weer met pluggen in de richting van onze eindstek. We zien een fuut die wel heel erg laag op het water ligt. Het dier heeft duidelijk moeite met de prooi die het gevangen heeft. We kunnen niet goed onderscheiden wat het is maar als de fuut de prooi even moet loslaten grijpt deze zijn kans om de vrijheid weer te genieten. Ondanks een ultieme poging van de fuut om de prooi onmiddellijk weer te arresteren komt deze met een lege snavel weer boven. Kans verkeken. Ik schiet er foto’s van en dat is maar goed ook want op die manier kom ik er thuis achter dat deze baars (zie foto) wel wat aan de grote kant was voor een fuut.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#31‘);
//–>http://foto.poask.com/#31

Vlak voor ons beoogde stekje schiet in een herinnering nog een andere stek door mijn gedachten. We besluiten het daar even te proberen. Krijgen binnen vijf minuten twee aanbeten en ik zie zowaar de eerste snoek van het seizoen. De tegenpool van deze, in twee bochten liggende stek, levert wederom resultaat. We krijgen een fiks aantal aanbeten waarvan er één onmiskenbaar een mooie snoek is. Strakke lijn, fikse kolk en dan niets meer en we vangen nog een mooie snoekbaars bij. Uiteindelijk proberen we, inmiddels behoorlijk verkleurd, het nog even op de laatste stek. Maar al snel houden we het voor gezien. Popke moet nog tanken en ik heb nog een karweitje in het fileren van twee snoekbaarzen. Het buurjongetje kijkt zijn ogen uit als hij die “grote” tanden van de snoekbaars ziet. Hopelijk droomt hij er op een positieve manier van en hebben we weer een kind visgek gemaakt. In de rook van de, inmiddels aangestoken barbecue bel ik even met mijn moeder. Een stukje snoekbaars ligt in de vriezer. Even later genieten we allemaal van deze heerlijkheid uit het zoete water.

Na het competitiekaatsen op de vrijdag bleef er die dag geen vistijd meer over. Ook de zaterdag was het behelpen was vistijd betreft. Eerst dienden de nodige andere “verplichtingen” gedaan te worden zodat ik pas tegen een uur of half drie in de boot stapte en naar de stekken voer. Met één steekstok als meerpaal en de boeg een eindje in de rietkraag kon ik me prima redden. Nauwelijks ben ik op het water of ik zie Popke varen. We waren elkaar net misgelopen. In de tijd dat hij bij ons in te tuin kwam om te kijken of ik er ook was, kwamen wij even later thuis. Hij was dus gaan traileren terwijl ik vanaf de andere kant aan kwam varen. Hij had nog niets gevangen en begon net. Ik besloot eens wat foto’s van hem te maken omdat je dan eens een ander plaatje krijgt als vanuit dezelfde boot. Ik voer vervolgens door naar de door mij beoogde stek zo’n honderd meter verder. Daar dus de boeg een eindje in het riet, de steekstok met enige moeite een stukje in de klei geduwd en een voorntje door midden gesneden. De kop aan de ene haak en het staartje aan de andere. Beide hoempie ploempies gingen te water. Het duurde nauwelijks een kwartier of mijn staartje trok met een felle ruk mijn dobber naar beneden en zette het vervolgens op een lopen. Typisch snoekbaars dacht ik terwijl ik de beugel van de ABU 506 open klikte. Na een kleine twintig tellen zoek ik contact met de vis en zet de haak. De ,zelfbouw, fairplay 330 holglas van Schreiner nam een prachtige buiging aan. Het schokdempend effect van deze hengels op het bonken van een snoekbaars blijft fenomenaal om te voelen en te zien. De ABU 506 is voor deze tak van sport nog steeds één van de meest fantastische molens. Ik dril de snoekbaars van tegen de zeventig uit. Vanaf de overkant krijg ik commentaar van een jongedame die vol afschuw naar de prachtige vis kijkt. Snel hervind ze zich en de opmerking:”Morgen hebben we een barbecue!”, impliceert even dat ze de snoekbaars wel wil hebben. Helaas voor haar gaat het niet door. Ik onthaak het beest en fotografeer haar als ze netjes op mijn linkerhand rust. Een prachtig beest dat maar mooi weer moet zwemmen. Ik barbecue sowieso niet dit weekend dus zwemmen met dat beest. Ze zijn overigens, als filet, gewikkeld in een stukje aluminiumfolie, licht voorzien van olijfolie en een beetje zout en peper, prima in te nemen maar dit exemplaar heeft geluk! Ik voorzie de haak van opnieuw een staartje en werp deze voor de volgende rietpol. Popke komt, vanachter de rietkraag weer in zicht. Hij vertikaalt met een fireball langs het talud. Net als ik denk, daar moet ik eens een foto van maken en ik dus aanstalten maak om mijn camera te pakken, zie ik dat hij de haak zet. Een korte dril brengt een snoekbaars aan het oppervlak. Ik schiet foto’s. Hij gaat een vijftig meter bij me vandaan liggen en zo kunnen we ook nog een beetje converseren. Na enige, beetloze tijd, verticalen we samen de brug nog enige tijd af. Lou Loene. Ik besluit er een einde aan te maken en vis terug richting huis. Ook Popke houdt het voor gezien en vis richting trailerhelling. Als hij tegenover de witte boeier is zie ik hem nog een vis haken. Het blijkt wederom een snoekbaars te zijn. De zaterdag teneinde.

<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#30‘);
//–>http://foto.poask.com/#30Op zondagmorgen zit ik om even over zessen aasvisjes te vangen. Ze bijten slecht. In een uurtje tijd heb ik er zes weten te vangen uit evenzoveel aanbeten. Ik besluit een voertje te maken en dit te strooien. Daarna de honden eten geven, uitlaten, ontbijtje op bed voor mijn eega, om vervolgens te kijken of het voerstekje al vruchten af wil werpen. Het blijkt niet zo te zijn. Ik vis een uurtje en heb er nog twee bijgevangen. Uiterst voorzichtige aanbeten weet ik niet te verzilveren. Dan moet ik naar het kaatsveld waar mijn jongste dochter gaat kaatsen. Daar moet je natuurlijk even kijken. Tegen twee uur zijn we, met krans weer thuis. Ik loop nog even naar Popke maar de auto is van de oprit. Ik stap met twee dobberhengels in de boot en vis op het windje op werkelijk ideale wijze de rietkragen af. Daarna drift ik op dezelfde wijze door het midden. Ik bevis de brug nog enige tijd en besluit tegen half zes dat ik ze vandaag niet aan de schubben kan komen. Frappant is het wel. De witvis bijt niet en dus de snoekbaars ook niet. Het lijkt wel of het allemaal met elkaar te maken heeft. Ik boor nog zes gaten in de gevel van ons huis en draai mooie koperen haken in. De kransen kunnen eindelijk hangen waar ze horen.

Het eerste weekend dat er weer actief op snoekbaars gevist mag worden moet ik helaas eerder gemaakte afspraken afzeggen. Het kaatsseizoen was er bij mij even doorgeschoten ten tijde van het maken van die afspraak, aan het einde van het seizoen in februari 2009. Maar gelukkig kreeg ik zaterdagmiddag onverwacht even tijd en kon ik nog snel even de boot traileren en een Timber Tiger door het water trekken. Voordat je zover bent heb je natuurlijk je materiaal op orde gebracht. Dus ik pakte mijn hengels uit het rek in mijn garage. Wat heb je nog meer nodig op zo’n dag? Ik ben een type snoekvisser bij wie het bloed pas echt in september en oktober begint te kriebelen dus wie denk er überhaupt aan zonnebrandcrème. Mijn vrouw gelukkig zodat ik gewapend met factor 20 op mijn tere huidje het water op ging. Maar goed ook want het zonnetje brandde er goed in. De koude oost noordoosten wind maakte het voor het gevoel wel dragelijk maar was daardoor ook verraderlijk. Ik begon dus met een Timber Tiger omdat die er gewoon nog aan zat. Geheel tegen de verwachting in gebeurde het ook nog eens. Tweemaal kort achter elkaar scoorde de TT een snoekbaarsje van net tegen de veertig centimeter en dat terwijl ik eigenlijk gerekend had op een snoekje om deze tijd van het jaar. Maar gelukkig maakte ik geen overtreding en schijnbaar hadden de snoeken nu ook de regels in acht genomen want een exemplaar van de esox familie kon ik niet vangen. Na een kleine drie kwartier besloot ik de aasvisjes die ik bij me had ook nog even te benutten. Een gekerfd voorntje onder een hoempie ploempie kan zo mooi vissen zijn. Ik koos mijn stek onder een brug . De dobber dreef keurig aan de overzijde langs de palen van de brug en aan de kant waar ik de boot afgemeerd had viste ik met een dood bleitje op een fireball om de boot heen langs de tegenovergestelde palen. Eén keer schoot de dobber even weg om onmiddellijk daarna weer boven te komen. Met de vertikaal stok kon ik geen vis verleiden. Na een kleine tweeënhalf uur hield ik het voor gezien en ging ik de barbecue aansteken. Geen snoekbaars daarop deze keer maar gewoon vlees. Popke komt nog even zijn relaas van de dag doen. Veel hoeft hij niet de vertellen. Zijn verhaal straalt van zijn kop. Samen met Geart vangt hij dertien mooie vissen waaronder een metersnoek en snoekbaarzen van bijna negentig centimeter.

Na de zondag zowat van het kaatsveld afgebrand te zijn proberen mijn vrouw en ik het op de middag van de tweede pinksterdag nog even. Twee hengels met dobbers brengen drie aanbeten voor de rietkragen.

We verzilveren er niet één. Na een uur of drie houden we het voor gezien in de brandende zon. Hoewel de meteorologische zomer is begonnen vind ik het nog steeds voorjaar en mijn gedachten dwaalden af naar een “ six pack” lentebokjes die inmiddels de vier graden naderden. Ook leuk om de dag mee af te sluiten. We barbecueën weer met vlees!