Het is ongeveer 2 ½ jaar geleden dat Popke het bericht krijgt dan niemand wil horen, slokdarmkanker. Ik zit in de auto onderweg naar huis als ik zijn telefoontje krijg. Dat bericht komt binnen als een mokerslag. Niet veel later zit ik met mijn vrouw bij hem op de bank. Alles schiet er door de gedachten, prognose, behandelplan, #$%^&*(!
Popke zou Popke niet zijn als hij niet probeert er het beste van te maken. Vol goede moed ondergaat hij menig operatie, bestraling en chemokuur, in de hoop dat…. Hij ziet kans om het, fjildman wêzen, tot het laatst toe vol te houden. Ook oude ambachten als meubel maken, eenden korf vlechten, fuiken breien, palingroken en de moestuin hebben zijn aandacht. Druk als een klein baasje, aan de gang blijven, verzet plegen.
Het blijkt hopen tegen beter weten in, het is een niet te winnen strijd. Voor iedereen die een dergelijke strijd moet voeren of van nabij meemaakt komt er een moment waarop je denkt, waarom nog, waarvoor? Voor de patiënt komt dat moment vaak later dan voor zijn of haar omgeving. Er komt een gun factor om de hoek kijken die “rust” gunt. Popke ving zijn laatste snoekbaars op 27 juli 2020 en overleed een kleine 14 dagen later op 8 augustus. Zijn uitvaart was zoals hij wilde, volledig verzorgt door zijn froulju. In de open lucht, een ruw houten kist, een mooie setting met veel symboliek. De fluitkunstenaar die acte te préséance gaf bracht me, als in een virtuele realiteit, onmiddellijk terug bij Popke in de boot. “Hearst it wol tink, wylsters!” Zo zal hij nog vaak in “VR” voorbijkomen.
