Vandaag is eenzelfde dag als vorige week. We doen het lekker rustig aan en zijn even over elf uur op het water. Hoewel de voorspelling aangeven dat de temperatuur rond de negen graden zal liggen, voelt het buiten waterkoud aan. We varen een klein kwartier naar de beoogde stek en beginnen met vissen. Mijn vrouw vist vandaag natuurlijk met een Timber Tiger. Zelf vis ik aan de bijhengel een replicant terwijl ik fieldtest met een nieuw model Pearl Bait. Hoewel eigenlijk niet bedoelt om te slepen, kan ik er aan een lichte spinhengel slepend met zo nu en dan wat kleine tikken, toch aardig mee uit de voeten. Het is een jerkbait in het model van een klein snoekje. We maken een aantal slagen over het eerste traject maar er is geen beweging in te krijgen. We leggen de boot even in de luwte, houden een kleine sanitaire stop en drinken een kopje soep. Dan vervolgen we onze weg. Na een dik uur is het eindelijk raak. Na de zoveelste resultaatloze tik wordt nota bene de Pearl Bait gegrepen. Een fraai exemplaar uit de esox familie zag er toch een lekker hapje in. Ik land de snoek en maak een foto terwijl mijn vrouw poseert. “De hatelijke nul is weg” roepen we terwijl een high five in de boot wordt gemaakt. We zetten onze tocht voort naar het volgende traject. De beloofde opklaringen komen er door en mijn vrouw scoort een snoek. De teller staat op twee als een collega boot aan ons voorbij schuift. Die hebben de teller inmiddels op drie staan. Ik verwissel van hengel en geef de jerkbait rust. De replicant maakt plaats voor de aller goedkoopste plug uit mijn assortiment en derhalve ook naamloos. We slepen nu stijf tegen het kantje waar nauwelijks vijftig centimeter water staat. Boem de eerste snoek heeft de naamloze gezien en haar gegrepen. Kort daarna is de beurt weer aan mijn vrouw. We vangen in no time 4 snoeken en de teller staat nu op 6. Aangezien we al dik tevreden zijn vervolgen we onze weg. Onderweg haakt de Timber Tiger nog eenmaal een snoek maar deze weet zich even vlot weer van dat stukje kunstaas te ontdoen. De naamloze scoort nog een keer op het laatste stukje. We vangen vandaag dus 7 snoeken. Niet zo groot als de vorige week maar wel twee meer. Oh ja, de jackpot viel niet op mijn lot. Ik ben daar mee getrouwd!

Er zijn van die dagen waarop je het eigenlijk niet goed weet. Vandaag was zo’n dag. Waarschijnlijk omdat vanaf morgen alles weer in het normale ritme zal verlopen, de kinderen weer naar school, zelf weer aan het werk en ga zo maar door. Het was dan waarschijnlijk om die reden dat ik het niet goed wist vandaag. Ga ik wel vissen, ga ik niet vissen? Uiteindelijk begon ik vandaag maar gewoon met het afmonteren van wat lepels en toen tegen een uur of half tien mijn vrouw uit bed kwam, besloot ik haar toch te vragen of ze zin had om een paar uurtjes te vissen. Ze stemde toe maar voegde er meteen aan toe geen haast te hebben. Ik ook niet en zodoende waren we pas om een uur 11 op het water. Na eerst even een stukje varen kon het vissen dan eindelijk beginnen. Ik hoefde over het aas van mijn vrouw niet lang na te denken. “Een Timber Tiger dan maar?” Ze knikte bevestigend. Zelf ging ik vandaag de gekregen Replicant van Fox eens proberen. Het duurde ongeveer een half uur voor de eerste aanbeet zich liet zien. Een snoek van ongeveer 60 cm greep de Replicant maar bleef niet plakken. We keerden terug op onze schreden maar de snoek liet zich niet meer verleiden. Dan de weg maar weer vervolgen. Mijn plan was om steeds stukken van ongeveer 500 meter een aantal keren af te vissen en bij vangsten het daar even wat langer te proberen. Het tijdstip om het volgende traject te gaan bevissen was aangebroken. Als snel scoorde de Timber Tiger een mooie snoek vanuit een duiker. Na de nodige foto´s en de opmerking dat de hatelijke nul weer weg was gewerkt vervolgden we onze tocht. Het was opmerkelijk stil aan boord. Normaal kletsen mijn vrouw en ik heel wat af maar vandaag was dat niet zo. Een voorteken? We kiezen, na een uur snoekloos te zijn gebleven, ervoor om door de varen naar het volgende beoogde traject. Ook dat bleef snoekloos. We missen allebeide nog een aanbeet maar geen van deze snoeken wilde blijven plakken. Uiteindelijk besluiten we richting huis te gaan. Terug over de eerder beviste trajecten. Net voor we het dorpje in varen openbaart de snoekenfluisteraars sage zich weer. Ik mompel dat het zo weer gaat gebeuren als ik prompt een snoek haak. Onmiddellijk weet ik dat het een mooie is. De Replicant hangt keurig buiten de bek terwijl de achterste dreg keurig in het lipje prijkt. Zou het een meter zijn? Na nog even drillen en de nodige foto’s wijst het meetlint precies 100 centimeter aan. Derde snoek van het seizoen en meteen een meter. Ik denk dat we straks ook nog de jackpot van de staatsloterij winnen. We draaien nog een keer net na een brug en wederom weet een snoek mijn Replicant te vinden. Een mooi exemplaar van 75 cm. We varen terug onder het bruggetje door en even later meldt een snoek zich bij de Timber Tiger. Dit kleinere exemplaar wordt te water onthaakt omdat de handen al koud genoeg zijn van de vorige twee snoeken. We varen nu weer richting het dorpje en komen langs wegdraaiende vissen waarvan we vermoeden dat het snoeken zijn. We vangen ze echter niet. Na de duiker komen we op het laatste stuk van vandaag. We zijn goed honderd meter onderweg of de Timber Tiger wordt weer aangevallen. Mijn vrouw juicht al bij de eerste keer dat de snoek boven water komt. IK BREEK MIJN RECORD VANDAAG! Ik grijp de fotocamera en begin te knippen. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#18‘);
//–>http://foto.poask.com/#18Vakkundig drilt ze de snoek uit. Ik land haar met de hand en tijdens het aan boord hijsen weet ik dat ze gelijk heeft. Ook nu fotograferen we er rustig op los. We merken dat de snoek net nog een andere snoek heeft gegeten aangezien de staart van die snoek nog uit haar keelsteekt. Het meetlint geef na twee keer meten echt wel 106 cm aan. Een verbetering van 5 cm. Gefeliciteerd liefste! We kussen elkaar en kijken elkaar veel betekenend in de ogen. Twee meters op een dag van vijf snoeken. 2008 begint wel erg voorspoedig. Volgens mijn moeder zegt een oud spreekwoord: “Alle goede dingen komen in drieën!” Ik ben benieuwd naar het derde gelukje wat we dan nog zullen krijgen. Zou het dan toch de jackpot zijn?

De eerste visdag van het nieuwe jaar. Nou ja visdag? Ik kan het beter een periode noemen want het waren net geen twee uurtjes die we aan de waterkant vertoefd hebben. We, zijn mijn oudste dochter en ik. Frappant want op een dag als deze is het weinig aanlokkelijk om achter de gebreide broek vandaan te gaan en je langs de waterkant te begeven. Maar als je dochter zegt graag mee te willen dan ga je als vader erg graag kan ik u vertellen. Heeft u Kluun nog niet gelezen? Moet u zeker eens doen. (Meisjes zijn echt leuker dan jongens!) Omdat het buiten aanvoelt als ware het minus een graad of tien en er veel water reeds bevroren is, kleedden we ons goed aan en besloten we een brug af te vissen met een dode sardine. Aangekomen op de plaats werd snel de hengel geaasd en de sardine te water gelaten. Een extra vertikaal hengel werd voorzien van een Replicant van Fox en daarmee werd het water nabij de schoeiingen aan een nader onderzoek onderworpen. Het duurde geen kwartier of de sardine werd gegrepen.

Mijn dochter kon mooi de vis die ik had aangeslagen uitdrillen. Ik schroefde snel het schepnet in elkaar omdat de hoogte van de oever dat hier noodzakelijk maakt en schepte de snoek. Vanzelfsprekend raakte de losse dreg van de takel zodanig in het net verstrikt dat scheppen helemaal niet meer mogelijk was en ik, plat op mijn pens moest, om al reikend, de snoek alsnog met de hand te landen. Het was wel een mooi exemplaar wat 87 cm op het meetlint bracht. Voorwaar geen slecht begin van het jaar. Verdere pogingen leiden deze middag tot niets een aangezien de snijdende koude inmiddels greep had gekregen op mijn dochter besloten we huiswaarts te keren. We hebben samen lekker gevist.

Het is de laatste dag van het jaar en wat voor één. Schitterend windstil weer en dus eigenlijk niet het ideale visweer maar het is zo schitterend rustig, behoudens wat donderende karbit bussen, dat het alleen al mooi is om op het water te zijn. Ik hang dan ook alleen mijn elektromotor maar achter mijn boot en besluit uitsluitend en alleen met lepels te vissen. Mijn vrouw komt me nadat ik een kilometer heb afgelegd, vergezellen en samen vissen we tot een uur of vier. We willen de boot nog even onder dak hebben zodat ze veilig staat voor vuurwerk en de Friese traditie zaken te verslepen. Het weer was te mooi, dat zei ik al en een collega sportvisser die door het dorp aan de wandel was, stopte even op de brug om dat te bevestigen. Er komt een beetje winter aan en dan wordt het altijd minder. Ik heb in de loop der jaren goed leren luisteren naar dat soort natuurmensen en omdat hij en ik in mijn voordeel nogal wat jaren verschillen, moet ik dan op zijn ervaringen afgaan en daar van leren. Ik mis een aanbeet. De kolk achter mijn lepel verdwijnt in het rimpelloze water. Twee extra pogingen verleiden haar geen tweede keer. We besluiten langzaam naar de trailerplaats te gaan en draaien nog één keer een zijstuk in. Terwijl we langzaam aan een hotspot voorbij varen murmel ik voor me uit: “Hier moet toch een snoek te vangen zijn!’ Prompt duikt er een snoekje op de lepel. Mijn vrouw zegt dat ik wel een snoekenfluiteraar lijkt of misschien wel ben. Te veel eer naar mijn mening. In ieder geval was de laatste dag vissen in 2007 was niet snoekloos.

Gelukkig Nieuwjaar en vele snoeken voor 2008 toegewenst!

Na een avondje gezellig een paar pretpalen het hebben genuttigd, een piepklein Hagel en Dondertje te hebben gekiept en dus een relatief kort nachtje te hebben beleeft, straf ik mezelf vanmorgen met een acht kilometer duurloop ter verbranding van de nodige alcohol. Als ik weer thuiskom is het even snel douchen, ontbijten en als onze vrouwen opperen naar de Intra Tuin te willen gaan kijken Richard en ik elkaar aan. Onze vrouwen zijn getraind op het waarnemen van dit soort non-verbale communicatie en al snel is het besluit genomen. We traileren binnen een kwartier en vissen het dorp Mantgum af. We azen onze hengels natuurlijk met de zelfde pluggen als gisteren. Richard oppert nog even dat zwart de kleur is in dit grijze kleiachtige water en voorziet zijn hengel van een zwarte Fatso. Op de eerste trek draaien we aan het einde voor het gemaal een rondje. Richard wil zijn hengel binnenhalen omdat anders zijn lijn in de motor kan komen. Bovendien vist hij heel dicht bij de boot en is dat een kleine moeite. Ik zeg hem dat het volstaat dat hij zijn hengel even naar achteren laat wijzen en dat doet hij dan ook. Een mooie beuk op zijn hengel is het resultaat. Een prachtige dril brengt een dito snoek aan de oppervlakte. Even denk ik aan een meter, die mijn buurman hier ooit eens gevangen heeft maar dat blijkt niet zo te zijn. Het meetlint blijft op 93 cm steken.

Een mooie vette dikke winter snoek. Ze komt me vaag bekend voor. Na de nodige foto’s vervolgen we onze weg. Maar de Mantgummer snoeken zijn niet te verleiden. Het is na twee uur de bijhengel die eens keer krom gaat staan maar de snoek die deze plug aanviel bleef niet plakken. Jammer maar helaas. We draaien het zoveelste rondje als ik vind dat de Timber Tiger maar weer eens zijn best moet doen. Een mooie snoekbaars geeft gehoor aan de verlokkende ratelgeluiden van de Timber Tiger. Daarna praten Richard en ik nog enige tijd over verschillende soorten van dressuur. Vissen kunnen het aas herkennen en daardoor er niet meer in bijten maar volgens onze nieuwe theorie kun je vissen ook leren om alleen maar in bepaald aas te bijten. Volgens Richard is dat hier het geval en daarom zal hij ook eens gaan vissen met zijn Timber Tiger. Daar heb ik overigens nog nooit iets aan gevangen oppert hij nog terwijl hij het plugje aanbindt. Nauwelijks vijftig meter verder spreekt hij de woorden:”Het zal toch niet hè!” Vol ongeloof kijkt hij naar de snoek die zojuist zijn Timber Tiger heeft gegrepen. De theorie is echter bevestigd en daar gaat het om. We vangen vandaag dus drie vissen waarvan één mij vaag bekend voor kwam. Ik verwijs even naar de foto’s van 23 februari van dit jaar. Ik vang op die dag een snoek van 89 cm volgens mijn logboek. Net achter de anaalvin heeft deze snoek een beschadiging in de vorm van een streep. De oplettende kijker kan deze beschadiging ook op de snoek van Richard van vandaag waarnemen. In ongeveer tien maanden zou deze snoek dan 4 cm gegroeid zijn. Meten is weten! Een schamele dag met slechts drie vissen maar wel met een mooi verhaal!

Vandaag kon ik dan na een dagje klussen eindelijk vissen. En niet te vroeg omdat mijn vismaat voor vandaag helemaal uit Wassenaar moest komen. Richard is de man van een vriendin van mijn vrouw en we hadden van het zomer al besloten om nog eens samen te vissen. Dit weekend was daarvoor uitgekozen en om even over elfen ging de boot van de kant. Een klein stukje varen en de pluggen konden overboord. Ik vis vandaag met een Timber Tiger aan de handhengel en in de steun staat mijn baitcaster die geaasd is met een zo juist gekregen Salmo plug in een zwarte kleurstelling. Richard heeft het goed onthouden en mij zojuist geconfronteerd met mijn eigen uitspraak dat kleuren er niet toe doen. Zelf houd hij van variëren en knoopt er dus regelmatig wat anders aan. Het duurt lang voordat we een aanbeet krijgen. Het is Richard die een mooie snoek aan een spinnerbait haakt. De snoek werd vakkundig naast de boot gebracht waarbij de kieuwgreep echter net mislukt. De snoek bevrijdt zich van de enkele haak en ons rest een schatting van ongeveer 90 cm snoek. Daarna is het weer lange tijd rustig. Zelfs de Timber Tiger laat het afweten en het is zowaar de Salmo die de volgende snoek oplevert. De snoek heeft net de maat.

Nauwelijks vijftig meter verder rehabiliteert de Timber Tiger zich door twee maal kort achtereen te scoren. Daarna proberen we nog een aantal keren het zelfde stuk, de vangsten werden allemaal binnen 100 meter viswater geboekt, maar geen vis liet zich meer verleiden. We gaan nog even ondiep vissen. Richard vond trouwens alle water hier ondiep maar dat even terzijde. We vissen nu op nauwelijks tachtig centimeter water. Ook hier blijft het te lang stil naar mijn mening en we moeten wachten tot het dorpje. Het eerste wat we zien is een wegsprintende snoek vlak voor de boot. Die moet toch te vangen zijn en we draaien een rondje terug. Het is echter niet deze snoek die de Salmo grijpt maar een totaal andere op een vijftig meter van die plek. We schieten snel een paar foto’s, draaien de boot weer en vangen binnen vijfentwintig meter weer een snoek. Iets kleiner dan de vorige maar toch mooi in het vlees en 65 cm lang. We draaien weer over de plaats waar de wegsprintende snoek van zonet was waargenomen. Deze keer laat deze snoek zich niet onbetuigd en neemt de Salmo vol overgave. Na onthaken en foto’s vervolgen we onze weg en komen door een nauwe duiker. Richard moet even verbaasd kijken als ik de boot daardoor heen stuur maar al snel zijn we vanuit het duister weer in het licht. We draaien een boot na een driehonderd meter snoekloos vissen en keren terug naar de duiker. Aan het einde van de duiker springt een snoek op mijn Salmo, mist deze volledig maar heeft wel mijn lijn in haar bek, die ze vervolgens fraai doorsnijdt met haar tanden. Mijn zwarte Salmo drijft nauwelijks zichtbaar in de donkere duiker. Gelukkig weten we haar te vinden en even later bungelt ze weer vrolijk achter de boot. Richard heeft een oranje zwarte Salmo van het zelfde type gemonteerd als we de duiker voor de derde keer doorvaren. Boem is het op de oranje Salmo en Richard vangt een mooie snoek die hij de gehele duiker door moet slepen. We onthaken de snoek en vervolgen onze weg. Het licht verdwijnt langzaam uit de hemel als ik nog een snoekje scoor. Dat blijkt de laatste van vandaag. We ruimen op en ik draai de gashandel van de buitenboordmotor open. In het donker traileren we de boot. Een mooie dag met negen snoeken en een drietal missers.

Na de nodige visloze weekends kwam het er vandaag dan weer eens van. Ik had al vroeg in de week afgesproken met Wijtze. Ik zou bij hem in de boot stappen en om even voor kwart voor zeven stop ik bij hem voor de deur. Bijna onmiddellijk lichten de koplampen van zijn auto op en ik hoef alleen maar mijn hengels en kist over te laden en we zijn op weg. Onder een lantaarnpaal traileren we even later zijn boot en niet veel later zijn we nog in het donker op het water. Bijna instinctief stuurt Wijtze de boot naar de eerste stek. We draaien daar, nog steeds in het donker, de eerste twee rondes van de dag. Het blijft visloos. Tegen de tijd dat het een beetje begint te dagen zijn we al op volle snelheid onderweg naar stek twee. Daar aangekomen duurt het nog een goed uur voor we de eerste activiteiten waarnemen. Terwijl we druk zwaaien naar een klein meisje dat achter het raam van het huis dat we voorbij varen staat, stort een mooie snoek zich op mijn shad. Even drill ik de snoek maar dan schiet ze los. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal, evalueren Wijtze en ik deze loslater. “Het geeft de burger moed!” We blijven wederom een behoorlijke tijd zonder actie als ineens de hengel van Wijtze in de steun krom staat. Maar ook deze snoek weet zich te bevrijden. Soms heb je van die dagen! We draaien gestaag onze rondjes maar snoeken zijn niet te verleiden. We dwalen langzaam van de stek en vervolgen onze weg naar een ander stuk water dat ook prachtig helder is. Dat blijkt helaas niet zo te zijn omdat de gemalen in Friesland op volle toeren draaien. We verkennen toch nog wat nieuw water en na enig evalueren besluiten we om terug te keren naar de stek waar we in ieder geval twee keer actie hebben gekend. Daar aangekomen is het nog steeds niet veel. We mijmeren dat één miniem tikje de hele dag nog kan veranderen en meer van dat soort superlatieven. Zo nu en dan verbeelden we ons een aanbeet maar iets haken doe ik pas net na twee uur. Het is overigens de bodem en ik verspeel een grote shad omdat het echt niet los te trekken is. Dit heeft blijkbaar zo moeten zijn Wijtze. Ik ga nu vissen met de hengel die tot dan toe in de steun als bijhengel heeft gestaan. Deze hengel is geaasd met een Timber Tiger en ik voeg er nog aan toe dat die zich natuurlijk de gehele dag verwaarloosd heeft gevoeld omdat zij als bijaas, aan de bijhengel heeft moeten fungeren. We zullen haar een kleine rehabilitatie geven en als eerste hengel gaan voeren. Nauwelijks honderd meter verder haak ik de eerste snoek aan deze plug. Als kinderen zo blij zijn we. De gehate nul is weg. We bekennen elkaar dat het vertrouwen ook al een beetje begon te slinken. We vervolgen met die instelling onze weg. Nu is Wijtze zijn Screaming Devil aan de beurt. Ook deze snoek weten we te vangen. Ze zijn los roep ik nog tegen Wijtze, ze vliegen erop als gekken! Het blijken geen loze woorden want nauwelijks tien minuten later is het weer de Timber Tiger die scoort. Wie had dat durven hopen, drie snoeken zowaar. Terwijl we ons nog meer gelukkig prijzen dan we al waren, immers een dag in de boot met een goede vismaat is sowieso een geslaagde dag, wijten we de plotselinge bijtgekte van de snoeken aan het verdwijnen van de het bleke zonnetje. Zo draaien we de volgende zijarm op en daar dreunt de hengel van Wijtze krom. Onmiddellijk wordt een fikse hoeveelheid lijn van de spoel getrokken onder het geluid van een ratelende slip. Dit kon wel eens een hele beste zijn Hans, roept Wijtze. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#14‘);
//–>http://foto.poask.com/#14Ik denk zelf dat het een grote snoekbaars is volgt op een eerste waarneming. Ondertussen draai ik de andere hengels binnen. Mijn eerste waarneming is echter een dikke metersnoek. Het is een snoek Wijtze, een meter minimaal. Terwijl Wijtze de boot onder controle houdt, de snoek drillt en zich alvast op mooie foto’s verheugd, schiet ik de nodige plaatjes van hem. Even later schuif ik, gedwongen door een nauwelijks gehaakte snoek, een schepnet onder deze prachtige dame. Die kan niet meer weg Wijtze!. We meren af aan een steiger aan de zijkant en Wijtze onthaakt de snoek. Ik schiet plaatjes totdat Wijtze aangeeft dat de spieren in zijn arm zodanig verzuren dat hij de snoek niet meer kan tillen. Watje! Nauwelijks 24 pond (geschat) en je kan hem niet houden? Het zijn de kerels van vroeger ook niet meer! Rest ons nog het meten van deze vangst. Het meetlint blijft steken op 111 cm! Erg onder de indruk wordt de snoek keurig gereanimeerd. Ze verkiest haar vrijheid met een ferme slag van haar machtige staart. Wijtze hangt over de rand van de boot als een bokser die na tien ronden tegen een wereld topper, blij is dat hij niet KO is gegaan maar honds en honds moe is. Wat adrenaline al niet kan doen! Wat een snoek, wat een knoepert, wat een dag! Hevig onder de indruk rillen we nog even en besluiten dan om nog verder te vissen. Het einde van de zijarm levert nog een snoekje op. De teller staat binnen een uur op twaalf aanbeten en vijf snoeken. Ze zijn echt los maar na dat uur is het ook weer voorbij. We besluiten er mee op te houden. Het is fiks kouder en de wind haalt flink aan. En we hebben al een mooie dag gehad!

Vandaag was het de laatste mogelijkheid om even te kunnen vissen, als we even naar de toekomst kijken. Volgend weekend dient er een laminaatvloer gelegd te worden en de muren van glasvezel te worden voorzien in het nieuwe huis van mijn moeder. Dat doe je natuurlijk graag maar gaat wel ten koste van vistijd. Het zij zo. Het weekend daarna moet ik geheel vrijwillig met mijn vrouw op vakantie naar een zonnige bestemming binnen de Rijksdelen. Als we daarvan terug komen komt de verhuiswagen voorrijden en vindt de daadwerkelijke verhuizing plaats. Het weekend daarop is de beurs in Utrecht dus december is de eerst volgende keer dat het weer kan. Vandaar dat mijn vrouw en ik vandaag nog even wilden meenemen. Met zijn tweeën deze keer. Hoewel mijn achterbuurman nog wel even stopte, toen hij met zijn boot achter de auto bij mij voor het huis langsreed, om te vragen of ik zin had om me te gaan. Ik moest hem teleurstellen. Ik had al afgesproken met mijn vrouw. Ik mag me dus gelukkig prijzen. Mijn vismaat is mijn eega! Wederom in het eigen dorp de boot te water gelaten en om een uur of tien waren we op de Swette. De pluggen te water en slepen met die dingen. We wilden de route van de vorige weken weer even aan een onderzoek onderwerpen. Caty viste vanzelfsprekend met een Timber Tiger (bestaan er ook nog andere pluggen die vangen dan?) en ik besloot vandaag mijn nieuwe shads te gaan proberen. Nieuwe shads? Ja waarde lezer, nieuwe shads, echte vangers, speciaal onder POASK label gemaakt en in Utrecht hoop ik ze massaal te kunnen presenteren. Toch leek het er even op of ik gruwelijk les ging krijgen van mijn vrouw omdat de eerste vier vissen op haar naam kwamen. Achtereenvolgens ving zij, na natuurlijk eerst een misser te hebben gescoord, een snoek van 73, een snoekbaars van 65 en een snoek van 81. Even voor een brug scoort ze de snoek die we de vorige week gemist hebben. Ook deze snoek brengt het meetlint over de tachtig centimeter als we 84 aflezen. Gelukkig was ik daarna aan de beurt. Nadat de bijhengel even had krom gestaan kwam nu de aanbeet op mijn shad. We voeren onder een brug door en ik attendeerde Caty op een snoek die ik daar zag draaien. Ze kon de kolk nog goed waarnemen. Boven die plaats aangekomen was een mooie dreun op mijn hengel het gevolg. Een snoek van 77 cm kwam aan het oppervlak. Druk foto’s maken natuurlijk want er moet nog wat aan promotie gedaan worden. Na de fotosessie besluiten we de brug nogmaals af te vissen. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#15‘);
//–>http://foto.poask.com/#15Het lijkt op een herhaling maar helaas raak ik deze vis kwijt. Een mooi moment om even wat bouillon naar binnen te gieten. Ik vis dan altijd gewoon door en beman dan drie hengels. Natuurlijk zijn dat de momenten waarop het gebeurd. Een mooie 78 cm snoek stortte zich op de plug van Caty die onmiddellijk moest stoppen met schenken en als de sodemieter de andere hengels uit het bereik van deze vechtende snoek te trekken. Daarna is het even een tijdje stil. We passeren een windmolen en in het gat dat deze malende molen onder water heeft gemalen houdt zich een snoekje van 50 cm op, dat zich vol overgave op mijn shad stort. Wederom foto’s maken. We varen door, eten een broodje, vangen nog een snoek van 60 cm en komen langzamerhand bij de spoorbrug. Daar is het altijd bingo maar nu was het pas 50 meter voorbij de brug raak. Een maatse snoek van 53 cm kwam even aan boord. Even verderop is het wederom Caty die een snoek van 65 weet te verleiden. Door naar het volgende dorp krijg ik een mooie aanbeet. Even voel ik weerstand van een bewegende vis om vervolgens een onderlijn met een gebroken crosslock omhoog te trekken. Dat is !@#$$%^& de tweede crosslock die me dit seizoen in de steek laat. Ik besluit ze voortaan per twee weken te vervangen. Snel een nieuwe crosslock gemonteerd en een nieuwe shad, deze keer met een groene staart in plaats van een rode. Ook daar blijken ze niet vanaf te kunnen blijven want de eerst volgende snoek die zich manifesteert heeft wel zin in dit hapje. Ook deze snoek kan in de categorie bijzondere vangsten aangezien hij praktisch de gehele rugvin mist en u kunt hem daar dan ook terugvinden. Het bruggetje onderdoor levert geen resultaat op en we keren om. De weg terug blijft het stil. Ik verspeel nog wel een tweede shad, monteer een nieuwe grotere shad(20 cm i.p.v. 14 cm) met een stijve onderlijn. We varen nauwelijks 50 meter of een mooie snoek stort zich op deze shad. Omdat de shad eigenlijk te zwaar is voor de hengel waarmee ik vis verspeel ik ook deze vis na een korte drill. Door naar de spoorbrug misschien nu wel? Nee dus, het duurt een kleine tweehonderd meter voor een snoek zich weer meldt. Ook dit exemplaar mag er zijn. De 90 cm snoek zag de plug aan de bijhengel als een lekkere versnapering en geeft ons het nodige plezier. We buigen af naar een zijvaart. Ik wissel van hengel. De bijhengel wordt nu vishengel en mijn spinhengel gaat in het rek. De grote shad is nu goed te vissen. Caty scoort nu weer een snoek. Halverwege het volgende dorp vangt zij een 53 cm exemplaar. Daarna varen we het dorpje in. Een man in zijn tuin zegt dat ze hier wel zitten en we zijn hem nog maar nauwelijks voorbij of een snoek schiet uit de wal. We varen even achteruit en daar is het al raak. Een mooie snoek van 60 cm komt even uit het water met een shad in zijn bek. Vijftig meter verder scoort Caty weer een snoek. Een andere boot met twee vissers vaart vlak voor ons uit. We komen door een lage duiker waar wederom mijn shad gegrepen wordt door een mooie snoek. Na foto’s varen we door en zien dat de persoon in de boot voor ons naar ons gebaard dat we moeten komen. Aangekomen bij die persoon vraagt hij of wij hem kunnen helpen met het landen van een snoek van ongeveer 80 centimeter. Maar natuurlijk! Ik zal het je zelfs goed voordoen, dan kun je nog wat leren. Aangekomen bij de vis zie ik dat het geen tachtiger is maat gewoon een metersnoek! Ik tracht te snoek te landen maar deze weet zich te bevrijden van zijn plug. Een uitbrander verwachtend maak ik mijn excuses maar de man reageert spontaan. “Gelukkig, die is er af.” “Ik wist niet dat ze hier zo groot zaten!” Hij verweet me duidelijk niets en we gingen weer uiteen. Onze visdag zat er bijna op. Aan het einde van de vaart vis ik nog even vertikaal de brug af maar dan besluiten we te stoppen. Vijftien snoeken en een snoekbaars, niet slecht voor vijf uurtjes vissen!

Na een week te hebben gewacht konden we dan eindelijk vandaag weer gaan vissen. De weerberichten waren niet al te best, een wind uit het noorden en dan ook nog kans op een buitje. Hopelijk bleef het even droog zodat ik nog wat videobeelden kon schieten. Ik heb helaas nog geen waterdichte kast die mijn videocamera te allen tijde droog houdt, dus moet ik met regen wel een beetje oppassen. Maar de weergoden waren ons goed gezind het eerste deel van de dag. De snoeken wilden echter niet zo mee werken op dit eerste deel van het zelfde water als vorige week en het duurde dan ook een dik uur voor de eerste aanbeet zich manifesteerde. Cock en Mieke, die vandaag ook weer het visteam compleet maakten, hadden ervoor gekozen om sneller door te varen en lieten de Timber Tiger pluggen dan ook gewoon aan de hengels. Wij wilden nog wel eens ons lepelavontuur van vorige week over doen. We raakten elkaar dus een beetje kwijt. Goed die eerste aanbeet wist ik natuurlijk niet te verzilveren zodat de hatelijke nul nog niet was weggepoetst. Gelukkig kreeg ik een kwartier later een herkansing en deze wist ik wel te vangen. Ondertussen waren we bij de spoorbrug aangekomen en daar voeren we Cock en Mieke weer tegemoet. Die hadden inmiddels ook al een snoek gevangen en twee aanbeten gemist. “Het is slecht!”, sprak Cock. Slechts is slechts relatief Cock. Het kan namelijk altijd nog slechter. Dat deze woorden later op de dag betekenisloos bleken konden we toen nog niet vermoeden. We vervolgden onze weg en het was de beurt aan Caty. De beuk op haar hengel deed een mooie snoek vermoeden en de vis die zich vervolgens in het wateroppervlak toonde was zeker 80 centimeter. Maar zeker weten doen we dat niet omdat deze snoek zich even zo snel weer van de lepel ontdeed. “Het gebeurt altijd onverwacht Caty”, sprak ik haar opbeurend toe. Zo onverwacht dat dit tafereel zich een vijftigtal meters verderop herhaalde. Nu was ze getergd en ze zat in opperste concentratie te vissen.

<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#10‘);
//–>http://foto.poask.com/#10Binnen twintig meter was het weer raak en nu was zij de baas! Een mooie snoek bracht 75 cm op de meetlat. We voeren verder en daar waar wij de lijnen van doodaasvissers misten waren het Cock en Mieke die de optonics wel af lieten gaan. Wij waren inmiddels bezig met het landen van een bijzondere vangst. Een snoek met een tumor o.i.d. aan het rechteroog. Toch wist ze de lepel prima te pakken en ik heb haar dan ook gewoon teruggezet. Eén voor de categorie bijzondere vangsten Caty. Dat is lang geleden dat daar eens een nieuwe melding in gekomen is. Eigenlijk is dat ook frappant. Iedere visdag is een bijzondere dag maar meestal zijn de snoeken, gewoon snoeken, hoe bijzonder die beesten eigenlijk ook zijn. Toch vang je dan eens in de zoveel tijd een snoek die dan in die bijzondere vangsten categorie kan. Het kon niet op vandaag want Caty haakte haar tweede snoek en ook die kon zo in de eerder genoemde rubriek. Een gebroken snoek. We vissen verder en praten nog even na over de fuik die we onderweg nog vingen. Dan aanvaarden we de terugweg. Cock en Mieke voorop en die weten wederom een mooie snoek te haken. We komen weer bij de spoorbrug. Daar kunnen we geen snoek verleiden. Cock en Mieke zijn inmiddels over geschakeld op de pluggen. Wij lepelen nog even door. De bijhengel dreunt krom in de steun maar de vis schiet los. We besluiten nog even te draaien en dit stuk nog eens te bevissen. Bovendien moet de natuur haar loop hebben en dan ga je even lekker in het riet zitten. Na deze perikelen start ik de benzinemotor en we monteren pluggen. Cock en Mieke kwamen we na de eerste bocht alweer tegen en gezamenlijk trollen we het laatst beoogde traject voor deze dag af. Pluggen aan de hengel en het is Caty die haar derde snoek vangt. Cock en Mieke haken ondertussen ook nog een mooie vis. We hebben hen weer ingehaald als ik Cock hoor roepen: “Een meter!” Snel draaien we de hengels in maar de bijhengel staat bij ons inmiddels ook krom. Zeer snel is dit snoekje van zijn plug ontdaan en full speed varen we naar Mieke en Cock. Cock laat er geen gras over groeien. Hij heeft de lengte van de vis goed ingeschat en weet als geen ander dat Mieke vandaag haar EERSTE METERSNOEK GAAT VANGEN! Hoezo, uitdrillen! Hoezo pienter pike pookje! Bij de eerste de beste gelegenheid heeft hij de snoek in kieuwgreep en handgreep en heeft hij Mieke haar meter binnenboord. We schieten foto’s bij de vleet en genieten intens van dit enorme moment. Een metersnoek vangen is mooi, maar als daar nog drie anderen getuige van zijn is dat vier keer mooi. Trillend op haar benen poseert zuslief met haar snoek. Gefeliciteerd Mieke, je hebt haar verdient. Het plaatje van dit gelukkige paar nog even schieten en dan snel te snoek weer te water. Hier is dan goed te merken dat de snoek niet echt uitgedrild is. Na nauwelijks het water te hebben geraakt groet zij ons met een ferme slag van haar dito staart en verdwijnt ze terug in haar element. Nog even genieten we na maar daarna weer snel door. We komen onder een brug door en even hangt er iets aan de bijhengel. Eenmaal onder de brug door is het wel raak. En fraai exemplaar raast even door de slip van de reel. Ik pak de hengel uit de steun met de intentie die aan mijn vrouw te geven. Op dat moment schiet de plug uit de bek van de snoek. Dit blijkt het laatste actiemoment van deze dag te zijn. We moeten terug. De teller staat op 10 snoeken. Niet zoveel als vorige week maar de 109 cm van Mieke haar eerste metersnoek doet alle aantallen verbleken.

Schitterend weer in het vooruitzicht had me al twee weken erop geattendeerd dat ik moest gaan vissen. Helaas ontbrak me de tijd. Ook dit weekend leek het er even niet van te gaan komen maar gelukkig wel. Ik had samen met mijn vrouw afgesproken eens niet te gaan wandelen maar te gaan vissen. Niet dat dat wandelen niet leuk is hoor maar als ik moet kiezen tussen vissen en wandelen dan gaat mijn voorkeur naar het vissen en schieten de 25 kilometer te voet er bij in. Gelukkig dus vissen. Op vrijdagavond waren we nog samen even op de koffie, zoals dat zo mooi heet, bij zuslief en zwager. Die wilden ook wel mee dus, op zondag morgen tegen tienen gaan twee boten te water in Mantgum en op naar de Swette. Op de Swette aangekomen gingen er eerst een aantal pluggen overboord. Niets nieuws, u kent het wel, timber tigers. Al snel weten we twee snoeken te vangen. Na enige tijd kwam ons beoogde doel in zicht. Een zijsloot van de Swette. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#16‘);
//–>http://foto.poask.com/#16Even de pluggen vervangen door lepels, de elektromotor laten zakken en het feest kon beginnen. Een leuke route die ik laatst ook al een keer bevaren had. Onderweg gebeurde er in eerste instantie weinig. Eenmaal de duiker voorbij melde de eerste snoek zich weer aan de bijhengel. Helaas schoot deze na een korte drill los. Kort daarop stond wederom de bijhengel krom en deze snoek van 65 cm kwam keurig in de boot. Het volgende bruggetje bracht geen resultaat. De kleine vaart leverde ook niet op wat ik in eerste instantie verwachtte. De hoek om en op naar de spoorbrug. het was Caty die een snoek haakte. Tijdens de drill kwamen Mieke en Cock naast ons om foto’s te maken. Een mooi moment om hen even voorop te laten varen. Nauwelijks onderweg dreunde een snoek op mijn lepel. Een meter! Niet te geloven, verwissel je net van voor naar achter gaan ze er achter aan hangen. De meter bleef na meting steken op 92 cm maar dat dondert niet. Een mooie snoek! De spoorbrug onderdoor leverde geen resultaat en de vaart naar het volgende dorp had mij nog nooit een snoek opgeleverd. Toch met Cock en Mieke voorop deze vaart afgevist. Halverwege schoot ik tijdens de lunchpauze van Cock en Miek nog even snel een zijvaart in maar daarin stond nauwelijks water. Terug dus richting spoorbrug. Halverwege snaait een snoek mijn lepel en dendert vervolgens door de slip. Wederom een mooi exemplaar. Na twee forse runs schiet de lepel ineens uit het water. Los, #$@^&*! Jammer maar helaas. Op weg naar de spoorbrug dreunt de bijhengel nog twee keer krom maar even zo snel weer recht. Geen resultaat. Onder de brug mist zuslief nog een snoek en zij maken een extra slag waardoor wij weer voorop komen te liggen. Even later is het weer raak. Een maatse snoek, gevolgd door een tweede. Onze volgboot komt hierdoor weer op kop en ook zij haken een mooie snoek. We trekken weer bij maar van inhalen is geen sprake, Caty vangt weer een snoek en kort daarop ik ook. Vlak voor de volgende brug weet Mieke wederom een snoek te scoren. We nemen de brug even mee maar keren daarna terug op onze route. We raken elkaar een beetje kwijt omdat wij vaak vast zitten. En niet aan vis deze keer. Caty mist een snoek en diezelfde snoek mist mijn lepel net zo. Tweehonderd meter verder gebeurd dit nog een keer. Deze snoek mist mijn lepel zelfs drie keer achtereen. In het wateroppervlak jaagt de vis er fanatiek achteraan maar weet de lepel niet te grijpen. We maken een slagje terug maar nu vindt de vis het wel welletjes. Onderweg door het dorpje worden onze resultaten gevraagd door een oude visser. Die weet ons bovendien te vertellen dat er veel snoeken hier zitten. Goh! We varen de duiker in. De camera snort vrolijk als een mooie snoek zich op mijn lepel stort. Ik moet de gehele duiker door de snoek meeslepen voordat ik haar kan landen. En ook dat gaat niet helemaal goed. Ik pak de snoek achter haar kop en til haar uit het water. (Cock en Mieke lagen hier de wachten en maken mooie foto’s denk ik.) De snoek spartelt en ik laat haar vallen. Gelukkig landt ze in het water en ik trek een lege lepel omhoog. Ik moet even denken aan een dito opname die Paul Korver ooit van zichzelf maakte en spreek hierover nog enige tekst in. We vervolgen onze weg en weten samen nog een drietal snoeken te vangen. Samen dus 14 stuks vandaag. De nodige missers en loslaters meegerekend zouden we de 20 dik gehaald hebben. Maar as is verbrande turf dus daar kopen we niets voor. Wel een prachtige visdag gehad!