Categorie: 2009

De wintertijd is ingegaan. Dat betekend dat ik ’s morgens al heel vroeg op ben en geniet van een stralende zon die recht onze woonkamer in schijnt. Ik herinner me een telefoontje van Geart van afgelopen vrijdag. Of ik zin had om te vissen? Ik had echter andere plannen eigenlijk en wilde zeker geen hele dag vissen dus had ik het in beraad gehouden. Een SMS bracht uitkomst. Hij wilde zeker nog wel even. Zo waren we tegen een uur of tien op het water. Nauwelijks 100 meter later hing er een snoek aan een Timber Tiger en was de hatelijke nul verleden tijd. Geart had een stukje water op het oog om een vertikaal af te vissen en de 25 pk stuwkracht van zijn Suzuki bracht ons daar in korte tijd. We begonnen en al snel was er de eerste aanbeet op zowel fireball als dropshot. Als eerste kwam een snoekbaars in de boot, toen een baars en wederom twee keer een snoekbaars. Alle soorten weer gevangen. Een tweede trek over het zelfde stuk leverde nog een snoekbaarsje op. Toen werd het stil. De telefoon ging en daar was Popke om even te informeren hoe het ging. Ik vertelde hem van de 6 vissen. Hij had gisteren op dezelfde stek een 6 tal vissen gevangen en hoopte dat we er nog wat bij zouden vangen. Na nog een uurtje proberen besloten we nog eens een stukje te slepen met de pluggen. Dat bleek de gouden greep. In korte tijd vingen we vier snoeken. Geen supersnoeken maar vis is vis. Op de terugweg vangen we nog een snoekje en dan is het de beurt aan een snoek van formaat. Die weet zich echter na enig kopschudden van Timber Tiger te ontdoen. Jammer maar helaas. Het laatste stukje brengt nog een kleine snoek zodat we afsluiten met 12 vissen.

Het is een andere dag dan de voorgaande. Er is regen voorspeld en de wind waait meer uit zuid. Een oude wijsheid is dat een verandering niet altijd de vangsten ten goede komt maar aan de andere kant, als je niet gaat vissen vang je zeker niets. Popke en ik proberen het weer op dezelfde stek als dinsdag j.l. met een uitval naar een andere kant. Zodoende kammen we even ons bekende watertje af. Als eerste met een fireball met dode voorn en ik heb voor de gelegenheid een doodaas hengel meegenomen. Ik takel daar een fikse blei op die ik aan beide zijden even van een kerfje voorzie. De sleepdobber op de juiste diepte afgesteld, volgt deze aasvis de boot op enige afstand. Ik heb de hengel voorzien van een baitrunner en na enige tijd meldt de ratel van de vrijloop zich. Ik tik aan en de eerste snoek van vandaag wordt gevangen. Ze meet zo’n 60 cm. Dan blijft het stil. We verkassen even naar de metersnoeken stek van dinsdag en proberen het daar met een hoempie. Er gebeurt even niets maar dan steekt de dobber van Popke wederom de vaart over. “Het zal toch niet?”, schiet het door ons beider gedachten. Popke zet de haak en een mooie zestiger snoekbaars ziet de wereld boven de waterspiegel. Een puntgaaf exemplaar. We proberen het enige tijd op deze stek omdat de regen gestaag nederdaalt en de wind het gevoelig koud maakt. Achter de rietkraag houden we het een beetje warm. Maar de aanbeten blijven uit. Gelukkig betert het weer en we kunnen verkassen. Slepend gaat het richting de volgende stek. Onderweg zien we één nazwemmer achter de Timber Tiger van Popke. We proberen het nog een keer en nog eens over de stek maar de vis is niet weer te verleiden. Aangekomen op de stek wordt de doctrine van fireball en doodaas hengel herhaald. Popke vist er bovendien nog een dropshot bij. De eerste trek onder de brug door doet de hengel met fireball in de steun buigen. Popke zet de haak en een mooie snoek is het gevolg. We krijgen in de gaten dat we ze de aasvissen in de bek moeten leggen vandaag. We besluiten dan ook om stekken secuur af te vissen en er het beste van te hopen. Zo vangen we zo nu en dan een snoekje. De snert van even na twaalven kan ons echter niet lang warm houden.

De vochtige koude vreet aan ons. Het moreel is echter goed en we weten beide dat een klein miniem tikje de dag kan veranderen. Bovendien hebben we nog een superstek achter de hand. Onder twee bruggen vangen we nog evenveel snoeken bij. Aan het einde van de dag bezoeken we de superstek. Als snel vangt Popke een snoek terwijl we de stek eigenlijk nog moeten krijgen. Dat geeft hoop op dubbele cijfers omdat we inmiddels op acht vissen zitten. De stek brengt echter niets dan goede herinneringen en gegrepen door de koude besluiten we het een dag te noemen. Bij de trailerhelling willen we beide wel even de boot traileren. Alles om het bloed weer te laten lopen. Ik ben benieuwd hoe laat het vanavond wordt.

Het is 20 oktober vandaag en na de dag van verkleumd thuiskomen vis ik vandaag een hele dag met Popke. Ik heb al mijn spullen al klaar staan en drink binnen nog even een kopje koffie terwijl ik op hem wacht. Ik mis zijn aankomst en kom er achter dat al mijn spullen al zijn ingeladen. Ik stap in en we zijn onderweg. We beginnen met een fireball direct vanaf de helling te vissen en tien minuten later hebben we een snoekbaars van 61 en een snoek van 78 cm te pakken. We kijken elkaar aan en hopen er het beste van. Beide hebben we dergelijke dagen meer meegemaakt. Ik bedoel dan het snel vangen van twee mooie vissen en de rest van de dag niets meer. Popke houd de moed erin en voorspeld een bijzondere dag met een metersnoek! Het kan nog gekker hij weet zelfs waar! We zullen het zien. We gaan als gepland een stukje slepen over een stukje water waar we beiden lange tijd niet geweest zijn. Al snel is er een aanbeet maar die wordt niet verzilverd. De harde wind uit het zuidoosten maakt dat het echt guur aanvoelt. Ik verlang heel even naar mijn handschoenen maar dan breekt het zonnetje door en wordt de wereld weer wat aangenamer. We duiken even een zijvaart in en daar ervaren we de twee aanbeet die ook als misser op de kaart kan. Net voorbij de bocht is het de baarskleurige Jointed van Popke die een snoek haakt. Het is een exemplaar van ongeveer 65 cm die in het water onthaakt wordt. We vervolgen onze weg maar kunnen geen vis meer haken. Koud geworden door de straffe wind meren we de boot even aan een rietkraag. We azen twee hoempie ploempies met een stukje vis en genieten onderwijl even van een kop snert. Een fireball met dode blei hangt als extra lokker naast de boot in het water. We warmen weer op en besluiten verder te gaan met het slepen. We vissen de hoempies naar binnen en bergen ze op. Dan pakt Popke de fireball op en vangt zomaar een snoek vanonder de boot. Op het volgende stuk dat we afvissen maakt Popke een opmerking over mooi helder water. Door die opmerking besluit ik er een zwarte plug aan te doen. Nauwelijks is deze te water of een snoekje van een centimeter of veertig stort zich op dit kunstaas. Heel apart. Nu hebben we twee mogelijkheden. We kunnen terugvissen met de wind in de rug, waardoor we veel snelheid zullen ontwikkelen of we varen terug en proberen het nog even op een andere stek. We besluiten het laatste te doen. Varen terug, groeten Siebe Satellyt en zijn eega die ons in hun boot tegemoet varen en zijn in weinig tijd op de nieuwe stek. We proberen het een tijdje met hoempies tegen de kant waar de wind op staat. Het mag niet baten. Het wordt dus zo’n dag van vier of vijf snoekjes en daar moeten we het dan mee doen. We besluiten er een einde aan te maken omdat het tegen vieren loopt en we er weinig vertrouwen meer in hebben. Toch hangen we nog een tweetal pluggen overboord en zowaar is daar zomaar ineens een snoek. Direct daarna een snoekbaars. We besluiten dan nog even in een bocht te gaan liggen. De hoempies gaan weer overboord en ik werp met een dropshot. Nauwelijks heb ik de eerste worp binnengevist of mijn hoempie is weg. Ik draai strak en sla een lege haak naar boven. De ploempie van Popke verdwijnt en hem overkomt hetzelfde. Het zal wel een klein snoekje zijn komen we samen overeen. We kerven beide een voorntje in en proberen het opnieuw. Ondertussen komt er een vrouw met haar honden langsgelopen. Hoewel de afstand tussen haar en ons slechts anderhalve meter bedraagt kan zij ons door de rietkraag bijna niet zien. Precies op het moment dat ze achter ons staat spoort ze haar honden aan: “Kom jongens, opschieten!” Ik kan het niet nalaten en antwoord: “Wij hebben vakantie en alle tijd van de wereld!” De vrouw kijkt verbaasd op zich heen. Waar komt dat nu vandaan lezen we van haar gezicht? Zonder ons op te merken vervolgt ze haar weg. Popke en ik schudden van het ingehouden lachen en maken het verhaal nog wat dikker door opmerkingen te maken over :”Wie sprak daar tot mij?” Het zou een mooi verhaal voor in de kroeg kunnen worden. “Echt waar, ik stond daar midden in de wereld en een stem vanuit het water sprak tot mij!”

De dobber van Popke gaat ineens aan de wandel. Vanaf de rietkraag aan de overzijde steekt de dobber in een rustig tempo de vijftien meter vaart over. Recht naar de boot toe. Bij de boot aangekomen keert de vis, zwemt langs de boot naar achteren toe weg. Nu kan Popke de haak zetten. Hij tikt aan en verbaast zich over de weerstand die hij krijgt. Ik film en zie door de zoeker slechts een kolk en een staart maar ik weet dan genoeg. Ik stop met filmen en vertel Popke dat ik even het schepnet ga pakken. Deze opmerking heeft de volgende conversatie tot gevolg die ik omwille van de authenticiteit maar in het Fries laat. Popke is verbaast. “Hans, do in skepnet? “ “It is in meter Popke!” “Gean wei” “Nee, wier we hawwe miskien mar ien kans” Als de snoek voor de tweede keer boven komt weet Popke het ook. Zijn lichte hoofdpijn neemt logaritmisch met de nu ontstane spanning toe. (Het is een meter en de hoempie ploempie heeft geen stalen onderlijn, het kan dus ieder moment gebeurd zijn.) Zeer geduldig en met grote kunde drillt Popke de snoek onder een voorbij varend plezierjacht vandaan. De hondenvrouw is terug achter ons een heeft ons nu wel opgemerkt. “Oh jullie waren dat!” “Ja mevrouw wij waren dat.” Bij de eerste gelegenheid dat de snoek langs de boot komt heb ik het schepnet eronder. Ze is binnen. Het voorspellend vermogen van Popke is weer eens uitgekomen. De snoek is net aan de zijkant van de bek gehaakt. Wat een mazzel realiseren we ons. Ik zet Popke snel op de foto met zijn trofee en dan kan ze terug in het water. Echt moe is ze niet door de voorzichtige drill en de relatief snelle landing. Met een ferme klap van haar staart wuift ze ons vaarwel. We tuigen af, ruimen op en slepen het laatste stukje naar de trailerhelling nog een plug achter onze boot. Popke vangt nog een snoekje. We proberen nog even een kantje met een firelball maar dan is het genoeg geweest. Zeer tevreden rijden we naar huis. Ik neem een biertje en val tegen negenen als een blok in slaap. Wat een heerlijke dag!

Vandaag besluit ik een dagdeel in Mantgum te vissen. Ik wil het hier eens uitkammen met een dode sardine. Daarvoor tuig ik mijn baitcaster van vier meter lengte op. Een takel onder een sleepdobber met schuiflood moet de aasvis bewaken en op diepte houden. De hengel gaat in de steun en met de vrije hand vis ik een dropshot. Voor ik echter op de startplaats ben sleep ik even een plug achter de boot aan. Ik vaar nog geen vijftig meter of de eerste snoek van vandaag meldt zich. Het blijkt een 83 cm exemplaar te zijn zodat ik zeker niet slecht begin. Op de stek aangekomen voorzie ik de takel van een middelgrote sardine. Ik kan de dobber mooi laten driften op de hier gunstige wind.

Wanneer de dobber naar mijn menig voldoende langs het taludje gedrift is start ik de motor en schakel in de achteruit. Tegen de wind in ga ik bijna stapvoets. Door zo nu en dan even de motor in zijn vrij te schakelen heb ik optimale controle over de snelheid. Ik ben nauwelijks vijfentwintig meter onderweg of mijn dropshot wordt gegrepen. Ik voel het als een lichte weerstand die op het moment dat ik de haak wil zetten overgaat in een massief gevoel dat vervolgens weer volledige weerstandloos wordt. Een kaal stukje fluorcarbon wappert in de wind. Zonder ook maar een rimpeling in het water te hebben gezien is alles verdwenen. Ik vis de sardine over dezelfde plaats maar de hoop is en blijft ijdel. Geen reactie.

Ik vervolg mijn weg langs het kantje en vis nu met een “snoekproof” dropshot systeem van uitermate soepel staaldraad. Langs het volgende rietkraagje vang ik een snoekje van 50 cm op dit systeem. Ik draai terug naar de plaats van de eerste aanbeet en bied nu de sardine enige tijd statisch op de plaats van de misser aan. Ik eet een broodje, een appel, voer een telefoongesprek waarin ik een principe afspraak voor aanstaande zaterdag maak en kam de omgeving af met mijn dropshotsysteem. Na het terugvissen van de vierde worp voel ik weerstand. Ik sla aan en vang mijn derde snoek van vandaag. De wind is kouder dan ik dacht en ik verkas langzaam richting huis. Onderweg hoop ik nog op een toevalsaanbeet op de sardine maar dit zoutwater beest wordt genegeerd. Voor de eerste keer dit seizoen kom ik verkleumd binnen, heerlijk!

Gisteren sprak ik nog even met Popke. Hij had er veertien samen met zijn “omke sizzer”. Een mooie score op een dag. Vandaag vis ik een dagdeel. Het weer is zeer mooi en rustig en als mijn vrouw en ik het dorp uitvaren komen we Geart tegen. “It is fierstente moai”, roept hij ons vanaf de kant toe. “Dan is het mooi weer op te varen”, antwoord ik hem en we zetten koers naar de Swette. Het is even geleden dat mijn eega en ik in de boot gezeten hebben. Een zonovergoten dag is dan een mooie om mee te beginnen. Eenmaal op de Swette gaat die goedkope Chinees er bij haar aan. Het duurt een halfuurtje en dan komt de opmerking over de Timber Tiger die er aan moet. Aldus geschiedde. De Chinees er bij mij maar aan dan. Een kwartier later hangt er een snoek aan mijn Chinees. Maar het weer is een blijft stralend. Eigenlijk weer om met een goed boek tegen het riet te gaan liggen en lekker te lezen. Toch lukt het mijn vrouw om haar eerste snoek van het seizoen te vangen. We moeten daartoe een brug een keer of zes afvissen maar dan scoort de Timber Tiger als vanouds. Op de lange terugweg dreunt ineens de bijhengel in de steun krom.

Het is een zwaar beschadigde snoek die echter veel sport biedt. Na een paar foto’s van de bijzonderheden kan ze weer terug. Even overleggen we of we ermee op zullen houden maar we besluiten anders. Nauwelijks honderd meter verder is het de Timber Tiger die weer scoort. Er hangt een geschatte meter aan. Geschat omdat de snoek op het laatste moment lost. Jammer maat helaas. Ik kan het niet nalaten haar even te plagen met het feit dat je zo niet met je kansen om moet gaan. Verwijtende blikken in mijn richting. De hengel in de steun meldt zich. Harde beuken rukken lijn van de spoel. Net als de hengel uit de steun is lost ook deze vis. Wie kaatst kan de bal verwachten en die komt dan ook onherroepelijk. Omdat we nog meer plannen hebben vandaag stoppen we na vier uurtjes met vissen.

Het antwoord op mijn op dinsdag j.l. verzonden SMS komt op vrijdagavond om een uur of tien binnen. De tekst luidt: “Sneon al, Snein net.” Het is het antwoord op mijn vraag of Popke op zaterdag al een visafspraak heeft. Ik had aanvankelijk een visafspraak met Jan Boonstra maar die belde op dinsdag af. Op zaterdag stond er dus al een visafspraak gepland maar op zondag was er nog een mogelijkheid. Ik overwoog om op zaterdag alsnog alleen te gaan maar bedacht me en ging bij het sporten van mijn jongste dochter kijken, eindelijk eens de boekhouding bijwerken en me voorbereiden op de dag van zondag. Als ik ’s middags een blokje ga wandelen met mijn vrouw merk ik op hoe rustig het weer eigenlijk is. Het zal niet best zijn met het vissen voorspel ik haar. Als we langs het watertje lopen wat achter ons huis loopt zie ik Popke zitten vissen. Als hij nu al terug is dan was het zeker niet best. Ik loop even naar hem toe en krijg te horen dat de vangsten inderdaad erg tegen waren gevallen. Morgen hopelijk beter.

Popke en ik hadden om half negen afgesproken. Niet te vroeg opstaan op zondagmorgen, straks gaat het nog op werken lijken. Nu is er nooit sprake van werken. Het is en blijft een onspannende bezigheid waarbij de resultaten van ondergeschikt belang zijn. Na het traileren is het even bijpraten over van alles en nog wat. Een aantal weken geleden had ik tijdens de vistrip met Berend en Daan nog een ijsvogel op de foto vastgelegd. Gewoon lukraak met de camera op standje 40 foto’s per seconde en dan maar zien hoe het wordt. De ijsvogel raakt het water bijna bij iedere vleugelslag. De techniek staat voor niets tegenwoordig. (eerste foto) De vorige week had ik er ook nog één gezien en ook daar zat een verhaal bij. Onder de brug bij het Weidummerhout vliegt me ineens een ijsvogel voorbij en deze strijkt neer op een dode tak aan de kant van eerder genoemd etablissement. Ik kon het beestje vanonder de brug net waarnemen. Omdat ik de motor buitenwerking had kon ik verdekt het diertje naderen. Dit ging de belichaming worden van de reclamespot van de camera die ik heb. Behoedzaam trok ik de boot langs de dukdalven. De camera in de aanslag. Vloeiend zoomend totdat de ijsvogel bijna beeldvullend in de zoeker verscheen. Op het moment dat ik wil afdrukken hoor ik het snerpende geluid van remblokjes. Twee fietsers stoppen op de brug boven mij. Weg ijsvogel, weg kans. Enfin, we zijn inmiddels de Swette zover genaderd dat we het er nu wel op durven wagen. De helderheid neemt toe. We varen maar weer richting Leeuwarden. Al praten, wijzend, duidend en luisterend naar elkaar zijn we zo het Weidummerhout voorbij zonder ook maar een stootje te hebben gehad. Zou het dan weer net zo’n dag als gisteren worden?

<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#34‘);
//–>http://foto.poask.com/#34Net voor de bocht besluit ik dat er voor de ratel van de Timber Tiger van Popke maar eens de ratel van die goedkope Chinees moet gaan klinken. Nauwelijks te water is er een aanbeet. Een snoekje van in de veertig maar de hatelijke nul is weg. We besluiten hier even te gaan snoekbaarzen. Volgens het “water” van Popke, je kunt dat ook “watersense” noemen zit het er vandaag wel in. De wind haalt een beetje aan, komt uit west, wisselende bewolking, springende visjes in het water, kortom leven in de vaart. De hoempie ploempies overboord en vissen maar. Het duurt slechts kort en dan schiet één van de dobbers van Popke weg. Hij slaat aan, heeft even contact maar dan lost de vis. Veel tijd om te balen heeft hij echter niet als ook zijn andere dobber de benen neemt. Hij vangt een maatse snoekbaars. Dan is het mijn beurt. Ik vang een snoekje van net aan de maat. We houden het voor gezien en gaan weer slepen. De Swette is schijnbaar qua slepen goed want al snel vangen we meerdere snoeken. Er zitten mooie exemplaren bij waaronder één van 93 cm. We vangen bovendien ook geregeld een snoekbaars. Als we op een bepaald moment ook nog een baars vangen zitten we te denken aan tellers in de boot. In drie verschillende kleuren. Zo kun je de standen dan beter bijhouden. Het blijkt nodig want aan het einde van de dag staat de teller op 22 vissen. Te weten: één baars, vijf snoekbaarzen en zestien snoeken. Kortom een topdag!

Vandaag moest ik me beperken tot een korte visdag. Allerhande verplichtingen droegen er dit weekend sowieso al aan bij dat ik niet op zaterdag kon vissen dus moest het vandaag maar gebeuren. Het is even voor achten als ik de honden uitlaat. Popke heeft zijn dekzeil niet over de boot dus die wil nog vissen vandaag. Maar alles is nog donker constateer ik als ik langsloop met de honden. Tegen de tijd dat ik weg wil gaan stuur ik hem maar een sms. Ik wil niemand ongewild op zondagmorgen wekken. Popke reageert als ik al op het water ben. Het komt er vandaag niet van samen te vissen. Helaas, maar niet getreurd. Ik draai de Swette op in de richting Leeuwarden. Het water is ondanks de regen van de afgelopen week nog redelijk helder. Het stemt me hoopvol. Ik ben een goed half uur onderweg als de eerste snoek aan de Chinese plug hangt. Ik weet echt geen merk. Het is een Grandma “look-a-like” maar kleiner en een andere schoep. Op de andere hengel zit een Bomber die mijn dochter deze zomer gevonden heeft. Een paar nieuwe haken erop en vissen maar. De tweede snoek is tegen de tachtig centimeter. Ik stuntel een beetje met de camera. Dat is het nadeel van alleen vissen.

De derde snoek is van het formaat van de eerste en meet net geen 45 cm. Dan begint het een beetje te regenen. Ik probeer de bui uit te zitten onder een brug en vervang de plug door een dropshotsysteem. Zo houd ik het droog en vervolg na enige tijd mijn weg. Ik heb nu een topstuk te pakken want achtereenvolgens gaan er aan de bijhengel en de handhengel twee snoeken hangen. Allemaal in de zeventig centimeter dus volop sport. Bij het gemaal draai ik de boot en vis ik terug langs dezelfde zijde. Op de volle wind is aan de andere zijde er geen houden aan. Ik vang al snel weer een snoek van 64 centimeter. Dan duurt het een hele tijd en ik ben ondertussen weer bij het Mantgummerhûske voor dat er weer een snoek aan gaat hangen. De weg richting Sneek brengt verder geen vis meer in de boot. Ik mis wel een drietal aanbeten maar dat is alles. Ik vaar terug naar Mantgum in de goede hoop daar in de dubbele cijfers te geraken. Tijdens mijn eerste trek zie ik Popke onder de brug beet krijgen. Hij vangt een snoek. Hij is een echte publieksvisser want hij verteld me onmiddellijk dat hij even op mij gewacht heeft. Ik vertel hem mijn belevenissen. Ik besluit mijn rondje met een laatste trek langs de rietkragen. Popke komt langszij en schuift me langzaam voorbij. Dat komt volgens hem omdat ik meer massa in de boot heb dan hij. Ik vertel hem dat ik twee pluggen sleep en hij slechts één. Ik heb dus meer weerstand. Zo lachen we ons richting brug waar ik afscheid van hem neem. Ik trailer met 9 snoeken op mijn conto de boot tevreden.

Vandaag is het een dag van kleine beetjes. Berend komt samen met zijn zoon vissen omdat hij zijn vrouw in Heerenveen af moet zetten. Omdat die niet om 07.00 uur ter plaatse kan zijn hebben Berend en ik afgesproken tussen 09.00 en 10.00 uur. Om even over half tien biedt zoon Daan mijn vrouw een boeketje bloemen aan en vervolgens drinken we een kopje koffie. De boot ligt inmiddels startklaar in het water dus even later varen we. Daan vist met mijn aller goedkoopste plug aan een splinternieuwe Shimano hengel. Berend vist met een Timber Tiger en ik bind er geheel tegen de gewoonte in een Follow Me aan. We vissen langzaam Mantgum uit zonder ook maar een aanbeet te krijgen. Tegen het einde van de Mantgummervaart klaart het water op en komt de eerste aanbeet. Ik mis hem natuurlijk. We varen een keer terug maar de snoek is niet meer te verleiden. De Swette opvarend draaien we naar rechts in de richting van Reduzum. Dat is ook mijn doel. Berend moet op tijd weer terug zijn in Heerenveen en ik moet nog rijden voor de lokale korfbal vereniging. Zodoende hebben we slechts tot een uur of half drie om te vissen. Een goede vier uurtjes dus. Nauwelijks op de Swette is het Daan die de eerste snoek haakt. Het is een mooi exemplaar van in de zestig centimeter. Ik krijg goede moed bij het zien van het water van de Swette. We varen door en al snel is de volgende snoek in de boot. Omdat we goede resultaten boeken besluit ik om niet naar Reduzum te varen maar op de Swette te blijven. Even voorbij Easterwierrum staat de teller al op 6 snoeken. Dan is het eindelijk de beurt aan mij om een snoek te vangen. De snoek zit maar nauwelijks vast maar het lukt me haar te landen. Vanwege het formaat van de snoek gaat het niet achter de kop maar ik beheers de handlanding al vele jaren. De snoek is nauwelijks binnenboord als zij een keer slaat. Ik weet weer wat ik vergeten ben. Duim onder de bek houden Hans! Ik voel de hoektand door mijn duim razen en vervloek mezelf om deze stommiteit. Gelukkig weet Daan mijn meetlint te vinden. Hij meet 92 cm en pakt onmiddellijk de pleisters en begint er vast een paar open te maken. Na het terugzetten zijn er zeven pleisters nodig om het bloeden te stelpen. Ik moet even denken aan een vistrip van een jaar of acht geleden op de Linge. Daan, toen een klein jongetje ving toen een roofblei. Hij moest daar natuurlijk mee op de foto. De plug in de bek laten dan komt die ook mooi op de foto. De glibberige roofblei in de handen van de kleine jongen zorgde er toen voor dat de haak van de plug toen in de hand van Daan terecht kwam. Dikke tranen werden weggewuifd met een paar pleisters en grote kerels huilen niet. Nu plakt deze zelfde kleine jongen vakkundig mijn wonden af. We kunnen door. Onderweg vangen we nog een viertal snoeken waarvan een paar mooie zestigers. Bovendien missen we er zo nu en dan ook nog eens één dus er is actie genoeg in de boot. Voeg daar nog bij dat we diverse ijsvogels zien en u begrijpt dat de dag compleet is.

Dan is de tijd alweer om. We moeten terugkeren naar Mantgum. Dat zal je altijd zien. Zijn ze een keer echt los, moet je op tijd ophouden. Jammer maar het is niet anders. Voldaan traileren we de boot en we keren huiswaarts. We zijn zeker niet ontevreden. Elf vissen in vier uurtjes is helemaal niet gek. Volgens Berend is het precies goed zo. Stoppen op je hoogtepunt!

Na de voorpret van een paar weken waar in een heuse club van kantje vissers werd opgericht kon het er dan vandaag van komen. Geheel tegen mijn gewoonte in was het de wekker die mij wekte. Na de gebruikelijke ochtend rituelen stapte ik om even voor half zes in de auto. “Aan het einde van de straat rechtsaf”, commandeerde het navigatiesysteem mij in de richting van De Harkema. Time of Arrival 05.57 uur. Ik ben op tijd. Op mijn bestemming aangekomen stap ik met mijn spullen bij Fred in de auto. Zijn neef Freerk rijdt voorop. We pikken onderweg Rienk globaal vijftig meter te ver op. Rienk laat ook even luid (en dat om 0615 uur) merken aan Freerk dat hij de afgelopen tien jaar niet verhuisd is. We lachen er smakelijk om. Daarna gaat het richting het Reiddiep. Onderweg sluiten we achter, de zwager van Freerk, Johan en Harry aan. Met drie boten en zes vissers dus twaalf hengels maken we deze dag het Reiddiep onveilig. De dag begint veel belovend. Binnen een half uur heeft iedere boot zijn visje aan boord. Daarna is het voorrecht tot vangen voorbehouden slechts één boot. Het is de boot van de reisleider van vandaag, Freerk. Rienk en hij vangen op geregelde momenten een visje. Daarbij een schitterende snoekbaars en een dito snoek. Ook onze boot vangt een visje. Een snoekje dat naast een Salmo plug met snoekprint bijna in het niet valt. Toch vis is vis en dus tellen we de baars die even later gevangen wordt vrolijk mee. Fred en ik hebben onderwijl tijd genoeg om bij te praten. Dan is het tijd om even te pauzeren. Het was ook hard werken tot dan? Gelukkig gaan de cabanossi worstjes van Rienk en met Jagermeister goed in zodat we snel aansterken.

Vol goede moed zetten we de tweede etappe in de richting van Groningen (stad) in. Onderweg worden we ingehaald door roeiers in diverse formaties. Skiffs met twee, vijf en weet ik hoeveel personen. Met en zonder stuurman, stuurvrouw etc. We kunnen een kleine opmerking zo nu en dan niet onderdrukken. “De voorste roeit niet mee hoor!” De roeiende dames en heren zullen wel gedacht hebben. Tot aan de tweede stop gebeurt er niets bijzonders. Alleen in de boot van Freerk wordt gevangen. Op de tweede rust, we waren er weer hard aan toe, doppen de mannen gezellig een pilsje, borrelnootjes, blokje kaas, stukje worst, ja heus warme worst uit de thermoskan. Ik heb er ooit eens iemand een paling uit zien halen maar worst en nog warm ook, dat nog nooit. Ze smaken goed. We veren op als de karpervisser aan de overzijde zijn hengel krom trekt. Zijn snelle greep naar het schepnet trekt onze aandacht onmiddellijk. De tak die hij even later omhoog trekt behoeft echter geen schepnet. Na het derde pilsje is het tijd om even af te tappen. Fred heeft wat laat door dat er een fietspad over de dijk loopt of hij merkt de twee wat oudere dames die aankomen fietsen wat laat op. De dames deden vol verwachting een trapje harder maar Fred was nog op tijd om niet al te veel van het zorgvuldig opgeborgen zaakje ten toon te spreiden. De derde etappe brengt wederom alleen in de boot bij Freerk vis. We malen er niet om. We hebben een mooie dag die nog even afgesloten wordt door een titanenstrijd tussen motoren. Diverse paardenkrachten worden in de strijd geworpen. De slag is voor Fred. Na het traileren rijden we terug naar De Harkema. We nemen hartelijk afscheid van elkaar met de belofte het nog eens te herhalen.

Soms zijn er van die weekends waarin je gewoon weinig tijd hebt om even te gaan vissen. Natuurlijk is het zo dat je tijd moet maken en dat het dus gewoon een kwestie van planning is maar soms zijn er externe factoren die roet in het eten gooien. Zo ook dit weekend. Hoewel ik zaterdag best een paar uurtjes had gekund, nodigde het weer niet echt uit om te gaan en ik besloot dan ook om het op zondag te proberen. De accu was geladen dus ik kon mijn gang gaan. Toch lukte het me om op zondagmorgen ook lekker uit te slapen zodat ik tegen half twaalf pas op het water was. In mijn woonplaats liet ik mijn dropshot te water. Het duurde geen tien minuten of de eerste snoekbaars meldde zich. Hoewel snoekbaars, net geen dertig centimeter, toch echter als zodanig te determineren. Ik roep wel eens voor de grap dat een dergelijk exemplaar ongeveer een jaar of acht te vroeg is met bijten maar ik ben er blij mee. Beter één dan helemaal geen en de hatelijke nul was weg. Bovendien wist ik dat de beste stekken nog moesten komen. Eenmaal op het brede stuk duurde het een uurtje eer ik weer beet kreeg. Iets groter dan zijn voorganger. De wind wakkerde nog iets aan en een mooie kabbel kwam op de stek te staan. Ik houd daar wel van. Zeker als de wind wat om de huizen heen draait en er dus tegengestelde kabbels op het water komen te staan. Zuurstofrijk water, denk ik dan maar. Een mooie theorie dacht ik zo maar ze bracht geen vis in de boot. Uiteindelijk ving ik mijn enige maatse snoekbaars juist in de luwte. Daarmee was dan mijn inmiddels opgebouwde theorie volledig nutteloos geworden. Na een paar foto’s kon ook die weer mooi terug in haar element. Omdat ik nog andere verplichting had moest ik om vier uur weer thuis zijn. Een drietal snoekbaarzen in ongeveer evenveel uren vissen. Hoofdzaak was dat ik even op het water ben geweest.