Geplaatst op Geef een reactie

19 oktober 2009

Vandaag besluit ik een dagdeel in Mantgum te vissen. Ik wil het hier eens uitkammen met een dode sardine. Daarvoor tuig ik mijn baitcaster van vier meter lengte op. Een takel onder een sleepdobber met schuiflood moet de aasvis bewaken en op diepte houden. De hengel gaat in de steun en met de vrije hand vis ik een dropshot. Voor ik echter op de startplaats ben sleep ik even een plug achter de boot aan. Ik vaar nog geen vijftig meter of de eerste snoek van vandaag meldt zich. Het blijkt een 83 cm exemplaar te zijn zodat ik zeker niet slecht begin. Op de stek aangekomen voorzie ik de takel van een middelgrote sardine. Ik kan de dobber mooi laten driften op de hier gunstige wind.

Wanneer de dobber naar mijn menig voldoende langs het taludje gedrift is start ik de motor en schakel in de achteruit. Tegen de wind in ga ik bijna stapvoets. Door zo nu en dan even de motor in zijn vrij te schakelen heb ik optimale controle over de snelheid. Ik ben nauwelijks vijfentwintig meter onderweg of mijn dropshot wordt gegrepen. Ik voel het als een lichte weerstand die op het moment dat ik de haak wil zetten overgaat in een massief gevoel dat vervolgens weer volledige weerstandloos wordt. Een kaal stukje fluorcarbon wappert in de wind. Zonder ook maar een rimpeling in het water te hebben gezien is alles verdwenen. Ik vis de sardine over dezelfde plaats maar de hoop is en blijft ijdel. Geen reactie.

Ik vervolg mijn weg langs het kantje en vis nu met een “snoekproof” dropshot systeem van uitermate soepel staaldraad. Langs het volgende rietkraagje vang ik een snoekje van 50 cm op dit systeem. Ik draai terug naar de plaats van de eerste aanbeet en bied nu de sardine enige tijd statisch op de plaats van de misser aan. Ik eet een broodje, een appel, voer een telefoongesprek waarin ik een principe afspraak voor aanstaande zaterdag maak en kam de omgeving af met mijn dropshotsysteem. Na het terugvissen van de vierde worp voel ik weerstand. Ik sla aan en vang mijn derde snoek van vandaag. De wind is kouder dan ik dacht en ik verkas langzaam richting huis. Onderweg hoop ik nog op een toevalsaanbeet op de sardine maar dit zoutwater beest wordt genegeerd. Voor de eerste keer dit seizoen kom ik verkleumd binnen, heerlijk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *