Het is even over zessen als ik mijn spullen bij Popke in de auto zet. We rijden een kleine 10 km en traileren de boot. Het is prachtig stil weer. Mistige flarden hangen boven een spiegelglad wateroppervlak. Ik pak mijn camera en schiet wat plaatjes terwijl we naar de door ons beoogde stek varen. Daar aangekomen voorzien we de hoempie ploempie dobbers van een stukje vis en proberen het tegen een rietkraag. Na een kleine drie kwartier durven we al te beweren dat ze niet echt los zijn vandaag. Maar zoals het zo vaak is tijdens vissen, gebeuren dingen altijd onverwacht. Zo ook vandaag want als we even het anker lichten om 50 m door te schuiven langs dezelfde rietkraag, verdwijnt ineens de dobber van Popke. Het kleine beetje slepen was voldoende om een aanbeet uit te lokken.<!–
WriteFlash('’);
//–>
Popke drilt een prachtige snoekbaars van 80 cm terwijl ik probeer om alles op video vast te leggen. Dat lukt aardig want de natuur lijkt zelfs een beetje rekening te houden met dit feit omdat de wind bijna geheel wegvalt. Na de dril schieten we een paar foto’s en dan kan de vis terug in zijn element. We besluiten om onze strategie door te zetten en verschuiven zo nu en dan een paar meters om dan secuur de rietpollen en andere veelbelovende objecten af te vissen. Zo lukt het ons om nog eens drie snoekbaarzen te vangen. Mooie exemplaren waarvan er twee van ongeveer 55 cm worden aangemerkt als exquise maaltijd. Dan wordt het tijd om van strategie te veranderen. We besluiten dat we misschien wat actiever moeten zijn in onze benadering. We verruilen de dobbers voor een fireball en vissen dezelfde kant nog eens af. Het levert geen vis op. Een tweetal kano’s (Canadees) met daarin elk drie dames komen voorij. Op het water verwisselen ze van plaats en even hopen we op een waar spektakel maar de giechelende club krijgt het op miraculeuze wijze voor elkaar zonder een nat pak. We hadden voor een paar golven moeten zorgen opperen we tegen elkaar. De dames peddelen weer en verdwijnen uit het zicht, de rust keert weer. We besluiten dat de Timer Tiger dan maar eens uitkomst moet gaan bieden. We slepen het zelfde traject nogmaals af. Ik herinner me dat ik nog een stukje kunstaas moet testen en vervang de Timber Tiger door dit testexemplaar. Een tweedelige plug. De plug loopt goed maar nadert duidelijk de limiet qua snelheid. Toch blijf ik het even proberen. Langs een beschoeiing gebeurt het dan ineens en een fraai exemplaar van de snoekbaarsfamilie vergrijpt zich aan de plug. Even zien we haar boven in het oppervlak om daarna de plug weer los te laten. We besluiten hier even statisch tijd aan te besteden. Dus de hoempie ploempie dobbers te water en proberen maar. Het blijkt verspilde moeite. Uiteindelijk slepen we weer met pluggen in de richting van onze eindstek. We zien een fuut die wel heel erg laag op het water ligt. Het dier heeft duidelijk moeite met de prooi die het gevangen heeft. We kunnen niet goed onderscheiden wat het is maar als de fuut de prooi even moet loslaten grijpt deze zijn kans om de vrijheid weer te genieten. Ondanks een ultieme poging van de fuut om de prooi onmiddellijk weer te arresteren komt deze met een lege snavel weer boven. Kans verkeken. Ik schiet er foto’s van en dat is maar goed ook want op die manier kom ik er thuis achter dat deze baars (zie foto) wel wat aan de grote kant was voor een fuut.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#31‘);
//–>http://foto.poask.com/#31
Vlak voor ons beoogde stekje schiet in een herinnering nog een andere stek door mijn gedachten. We besluiten het daar even te proberen. Krijgen binnen vijf minuten twee aanbeten en ik zie zowaar de eerste snoek van het seizoen. De tegenpool van deze, in twee bochten liggende stek, levert wederom resultaat. We krijgen een fiks aantal aanbeten waarvan er één onmiskenbaar een mooie snoek is. Strakke lijn, fikse kolk en dan niets meer en we vangen nog een mooie snoekbaars bij. Uiteindelijk proberen we, inmiddels behoorlijk verkleurd, het nog even op de laatste stek. Maar al snel houden we het voor gezien. Popke moet nog tanken en ik heb nog een karweitje in het fileren van twee snoekbaarzen. Het buurjongetje kijkt zijn ogen uit als hij die “grote” tanden van de snoekbaars ziet. Hopelijk droomt hij er op een positieve manier van en hebben we weer een kind visgek gemaakt. In de rook van de, inmiddels aangestoken barbecue bel ik even met mijn moeder. Een stukje snoekbaars ligt in de vriezer. Even later genieten we allemaal van deze heerlijkheid uit het zoete water.