Geplaatst op Geef een reactie

18 januari 2008

Het vroeg als ik opsta. De wekker toont even voor zessen en als je dat tijdstip vergelijkt met de tijden van afgelopen weken dan ben ik op deze visdag vroeg op. Dat heeft wel een reden. Ik moet vandaag een stukje rijden alvorens te kunnen vissen. Vandaag stap ik bij Paul Korver in de boot. Om even over achten parkeer ik mijn auto tegenover die van hem en laad ik de meegebrachte spullen over. We gaan de boot halen en zijn om even over half negen bij de trailerhelling. Trailerhelling? Ja er blijkt er één te zijn maar één of andere onverlaat heeft er een hele berg zand voor neergelegd zodat we niet kunnen traileren. Gelukkig is er een alternatief. De plaats waar Paul dat vroeger ook altijd deed toen hij nog niet wist dat er een trailerheling was. Paul haalt het zelfs nog even aan. Je rijdt 50 of 60 kilometer en weet dan feilloos de hellingen te vinden en nauwelijks 10 kilometer buiten je eigen dorp weet je het niet eens. We laten de boot over een grasveldje te water. Een man komt aangelopen en merkt op dat het wellicht beter zou gaan op de trailerhelling een stukje verderop. Omdat de man het oprecht meent bedank ik hem vriendelijk voor de tip en vertel hem dat het daar vanwege een berg zand nu even niet gaat. Enfin, eindelijk gaan we vissen. De polder waar ik al twee keer eerder met Paul gevist heb ligt er mooi bij. Wel staat er een harde wind, dwars over het water wat het vissen met de elektromotor vrijwel onmogelijk maakt. We draaien van de hoofdvaart af en al snel zoeken we een beetje beschutting tussen de huizen. Snoeken en snoekbaarzen hebben alle begrip voor het feit dat we even moeten bijpraten maar na een paar keer over een stukje heen en weer te zijn gevaren is er dan toch een aanbeet. Helaas wordt de vis niet gehaakt maar er was even actie. Weer een aanbeet en wederom een misser. Er gebeurd tenminste iets. Dan is het eindelijk raak en wordt de eerste vis geland. De hatelijke nul is weg. Na een foto draaien we nog een paar keer over het zelfde stukje water en zowaar vangen we nog een snoek. Even snel geteld hadden we nu vier kunnen hebben. We verkassen naar een volgend stukje water. Daar hebben we al eerder resultaat geboekt (23 dec 2005) maar snoeken zijn daar nu niet te bekennen. Ik haak nog een blei in de rug maar daar blijft het dan ook bij. We verkassen naar een volgend stukje water maar het blijft allemaal angstvallig stil. Aangekomen op het laatste stukje krijgt Paul nog beet en de vis lijkt even op iets groots. We zien er echter niets van en de lepel schiet weer los. Paul denkt aan een vals gehaakte vis. De regen dreigt nu echt te gaan vallen en we besluiten er een einde aan te maken. Op de valreep lijkt Paul alsnog een snoek te kunnen scoren maar ook deze vis blijkt niet plakken. Soms heb je van de dagen. Zeven aanbeten, twee snoeken en een blei.

Geplaatst op Geef een reactie

13 januari 2008

Vandaag is eenzelfde dag als vorige week. We doen het lekker rustig aan en zijn even over elf uur op het water. Hoewel de voorspelling aangeven dat de temperatuur rond de negen graden zal liggen, voelt het buiten waterkoud aan. We varen een klein kwartier naar de beoogde stek en beginnen met vissen. Mijn vrouw vist vandaag natuurlijk met een Timber Tiger. Zelf vis ik aan de bijhengel een replicant terwijl ik fieldtest met een nieuw model Pearl Bait. Hoewel eigenlijk niet bedoelt om te slepen, kan ik er aan een lichte spinhengel slepend met zo nu en dan wat kleine tikken, toch aardig mee uit de voeten. Het is een jerkbait in het model van een klein snoekje. We maken een aantal slagen over het eerste traject maar er is geen beweging in te krijgen. We leggen de boot even in de luwte, houden een kleine sanitaire stop en drinken een kopje soep. Dan vervolgen we onze weg. Na een dik uur is het eindelijk raak. Na de zoveelste resultaatloze tik wordt nota bene de Pearl Bait gegrepen. Een fraai exemplaar uit de esox familie zag er toch een lekker hapje in. Ik land de snoek en maak een foto terwijl mijn vrouw poseert. “De hatelijke nul is weg” roepen we terwijl een high five in de boot wordt gemaakt. We zetten onze tocht voort naar het volgende traject. De beloofde opklaringen komen er door en mijn vrouw scoort een snoek. De teller staat op twee als een collega boot aan ons voorbij schuift. Die hebben de teller inmiddels op drie staan. Ik verwissel van hengel en geef de jerkbait rust. De replicant maakt plaats voor de aller goedkoopste plug uit mijn assortiment en derhalve ook naamloos. We slepen nu stijf tegen het kantje waar nauwelijks vijftig centimeter water staat. Boem de eerste snoek heeft de naamloze gezien en haar gegrepen. Kort daarna is de beurt weer aan mijn vrouw. We vangen in no time 4 snoeken en de teller staat nu op 6. Aangezien we al dik tevreden zijn vervolgen we onze weg. Onderweg haakt de Timber Tiger nog eenmaal een snoek maar deze weet zich even vlot weer van dat stukje kunstaas te ontdoen. De naamloze scoort nog een keer op het laatste stukje. We vangen vandaag dus 7 snoeken. Niet zo groot als de vorige week maar wel twee meer. Oh ja, de jackpot viel niet op mijn lot. Ik ben daar mee getrouwd!

Geplaatst op Geef een reactie

6 januari 2008

Er zijn van die dagen waarop je het eigenlijk niet goed weet. Vandaag was zo’n dag. Waarschijnlijk omdat vanaf morgen alles weer in het normale ritme zal verlopen, de kinderen weer naar school, zelf weer aan het werk en ga zo maar door. Het was dan waarschijnlijk om die reden dat ik het niet goed wist vandaag. Ga ik wel vissen, ga ik niet vissen? Uiteindelijk begon ik vandaag maar gewoon met het afmonteren van wat lepels en toen tegen een uur of half tien mijn vrouw uit bed kwam, besloot ik haar toch te vragen of ze zin had om een paar uurtjes te vissen. Ze stemde toe maar voegde er meteen aan toe geen haast te hebben. Ik ook niet en zodoende waren we pas om een uur 11 op het water. Na eerst even een stukje varen kon het vissen dan eindelijk beginnen. Ik hoefde over het aas van mijn vrouw niet lang na te denken. “Een Timber Tiger dan maar?” Ze knikte bevestigend. Zelf ging ik vandaag de gekregen Replicant van Fox eens proberen. Het duurde ongeveer een half uur voor de eerste aanbeet zich liet zien. Een snoek van ongeveer 60 cm greep de Replicant maar bleef niet plakken. We keerden terug op onze schreden maar de snoek liet zich niet meer verleiden. Dan de weg maar weer vervolgen. Mijn plan was om steeds stukken van ongeveer 500 meter een aantal keren af te vissen en bij vangsten het daar even wat langer te proberen. Het tijdstip om het volgende traject te gaan bevissen was aangebroken. Als snel scoorde de Timber Tiger een mooie snoek vanuit een duiker. Na de nodige foto´s en de opmerking dat de hatelijke nul weer weg was gewerkt vervolgden we onze tocht. Het was opmerkelijk stil aan boord. Normaal kletsen mijn vrouw en ik heel wat af maar vandaag was dat niet zo. Een voorteken? We kiezen, na een uur snoekloos te zijn gebleven, ervoor om door de varen naar het volgende beoogde traject. Ook dat bleef snoekloos. We missen allebeide nog een aanbeet maar geen van deze snoeken wilde blijven plakken. Uiteindelijk besluiten we richting huis te gaan. Terug over de eerder beviste trajecten. Net voor we het dorpje in varen openbaart de snoekenfluisteraars sage zich weer. Ik mompel dat het zo weer gaat gebeuren als ik prompt een snoek haak. Onmiddellijk weet ik dat het een mooie is. De Replicant hangt keurig buiten de bek terwijl de achterste dreg keurig in het lipje prijkt. Zou het een meter zijn? Na nog even drillen en de nodige foto’s wijst het meetlint precies 100 centimeter aan. Derde snoek van het seizoen en meteen een meter. Ik denk dat we straks ook nog de jackpot van de staatsloterij winnen. We draaien nog een keer net na een brug en wederom weet een snoek mijn Replicant te vinden. Een mooi exemplaar van 75 cm. We varen terug onder het bruggetje door en even later meldt een snoek zich bij de Timber Tiger. Dit kleinere exemplaar wordt te water onthaakt omdat de handen al koud genoeg zijn van de vorige twee snoeken. We varen nu weer richting het dorpje en komen langs wegdraaiende vissen waarvan we vermoeden dat het snoeken zijn. We vangen ze echter niet. Na de duiker komen we op het laatste stuk van vandaag. We zijn goed honderd meter onderweg of de Timber Tiger wordt weer aangevallen. Mijn vrouw juicht al bij de eerste keer dat de snoek boven water komt. IK BREEK MIJN RECORD VANDAAG! Ik grijp de fotocamera en begin te knippen. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#18‘);
//–>http://foto.poask.com/#18Vakkundig drilt ze de snoek uit. Ik land haar met de hand en tijdens het aan boord hijsen weet ik dat ze gelijk heeft. Ook nu fotograferen we er rustig op los. We merken dat de snoek net nog een andere snoek heeft gegeten aangezien de staart van die snoek nog uit haar keelsteekt. Het meetlint geef na twee keer meten echt wel 106 cm aan. Een verbetering van 5 cm. Gefeliciteerd liefste! We kussen elkaar en kijken elkaar veel betekenend in de ogen. Twee meters op een dag van vijf snoeken. 2008 begint wel erg voorspoedig. Volgens mijn moeder zegt een oud spreekwoord: “Alle goede dingen komen in drieën!” Ik ben benieuwd naar het derde gelukje wat we dan nog zullen krijgen. Zou het dan toch de jackpot zijn?

Geplaatst op Geef een reactie

3 januari 2008

De eerste visdag van het nieuwe jaar. Nou ja visdag? Ik kan het beter een periode noemen want het waren net geen twee uurtjes die we aan de waterkant vertoefd hebben. We, zijn mijn oudste dochter en ik. Frappant want op een dag als deze is het weinig aanlokkelijk om achter de gebreide broek vandaan te gaan en je langs de waterkant te begeven. Maar als je dochter zegt graag mee te willen dan ga je als vader erg graag kan ik u vertellen. Heeft u Kluun nog niet gelezen? Moet u zeker eens doen. (Meisjes zijn echt leuker dan jongens!) Omdat het buiten aanvoelt als ware het minus een graad of tien en er veel water reeds bevroren is, kleedden we ons goed aan en besloten we een brug af te vissen met een dode sardine. Aangekomen op de plaats werd snel de hengel geaasd en de sardine te water gelaten. Een extra vertikaal hengel werd voorzien van een Replicant van Fox en daarmee werd het water nabij de schoeiingen aan een nader onderzoek onderworpen. Het duurde geen kwartier of de sardine werd gegrepen.

Mijn dochter kon mooi de vis die ik had aangeslagen uitdrillen. Ik schroefde snel het schepnet in elkaar omdat de hoogte van de oever dat hier noodzakelijk maakt en schepte de snoek. Vanzelfsprekend raakte de losse dreg van de takel zodanig in het net verstrikt dat scheppen helemaal niet meer mogelijk was en ik, plat op mijn pens moest, om al reikend, de snoek alsnog met de hand te landen. Het was wel een mooi exemplaar wat 87 cm op het meetlint bracht. Voorwaar geen slecht begin van het jaar. Verdere pogingen leiden deze middag tot niets een aangezien de snijdende koude inmiddels greep had gekregen op mijn dochter besloten we huiswaarts te keren. We hebben samen lekker gevist.

Geplaatst op Geef een reactie

31-12-2007

Het is de laatste dag van het jaar en wat voor één. Schitterend windstil weer en dus eigenlijk niet het ideale visweer maar het is zo schitterend rustig, behoudens wat donderende karbit bussen, dat het alleen al mooi is om op het water te zijn. Ik hang dan ook alleen mijn elektromotor maar achter mijn boot en besluit uitsluitend en alleen met lepels te vissen. Mijn vrouw komt me nadat ik een kilometer heb afgelegd, vergezellen en samen vissen we tot een uur of vier. We willen de boot nog even onder dak hebben zodat ze veilig staat voor vuurwerk en de Friese traditie zaken te verslepen. Het weer was te mooi, dat zei ik al en een collega sportvisser die door het dorp aan de wandel was, stopte even op de brug om dat te bevestigen. Er komt een beetje winter aan en dan wordt het altijd minder. Ik heb in de loop der jaren goed leren luisteren naar dat soort natuurmensen en omdat hij en ik in mijn voordeel nogal wat jaren verschillen, moet ik dan op zijn ervaringen afgaan en daar van leren. Ik mis een aanbeet. De kolk achter mijn lepel verdwijnt in het rimpelloze water. Twee extra pogingen verleiden haar geen tweede keer. We besluiten langzaam naar de trailerplaats te gaan en draaien nog één keer een zijstuk in. Terwijl we langzaam aan een hotspot voorbij varen murmel ik voor me uit: “Hier moet toch een snoek te vangen zijn!’ Prompt duikt er een snoekje op de lepel. Mijn vrouw zegt dat ik wel een snoekenfluiteraar lijkt of misschien wel ben. Te veel eer naar mijn mening. In ieder geval was de laatste dag vissen in 2007 was niet snoekloos.

Gelukkig Nieuwjaar en vele snoeken voor 2008 toegewenst!